Η ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης εισέρχεται αισίως στα χρυσά χρόνια συμβίωσης με την ελληνική οικογένεια. Στην περίοδο αυτή, σημαδεύτηκε από παραγωγές που εντυπώθηκαν με μεγάλα, φωτεινά γράμματα στη συνείδηση των Ελλήνων.
Υπάρχουν τηλεοπτικά προγράμματα που συγκεντρώνουν μαζικά τους τηλεθεατές μπροστά από το μικρό μαγικό κουτί. Από την εποχή που χωριά, γειτονιές ολόκληρες μαζεύονταν μπροστά στη μία και μοναδική συσκευή που διέθετε το καφενείο για να παρακολουθήσουν ένα επεισόδιο της Λωξάντρας, μέχρι σήμερα που μπορούν να δουν μια σειρά όποτε το θελήσουν με το πάτημα ενός κουμπιού στην έξυπνη συσκευή τους.
Οι παλιότεροι περιγράφουν συχνά πως ερήμωναν δρόμοι, σταματούσαν τα πάντα σε μέρες και ώρες που η τηλεόραση είχε προγραμματισμένο ένα από τα επεισόδια του «Άγνωστου Πολέμου» ή του «Μεθοριακού Σταθμού». Για εμάς, αυτή η έρημη πόλη προέκυψε κάπως βίαια και ίσως για διαφορετικούς λόγους, αυτό δεν σημαίνει όμως πως δεν ένωσε ανθρώπους, παρέες και οικογένειες μπροστά από μια ωραία, καλοφτιαγμένη σειρά στην τηλεόραση.
Ακόμη και σήμερα λοιπόν, με το πέρασμα στην ψηφιακή εποχή, η τηλεόραση, ταλαιπωρημένη, με τη ρετσινιά του εύκολου, του εμπορικού και του γρήγορου θεάματος, καταφέρνει να αναδεικνύεται σε ένα από τα πιο ισχυρά μέσα επικοινωνίας.
Τα προγράμματα όμως που αποτελούν την πραγματική παρακαταθήκη των καναλιών, εκείνα που τοποθετούνται σε περίοπτη θέση στο βιογραφικό των τηλεοπτικών σταθμών της χώρας, ιδιωτικών και μη, είναι οι σειρές μυθοπλασίας. Κι αν η τηλεόραση λοξοδρόμησε πολλές φορές προς εύκολα θεάματα κι αν το κοινό αγκάλιασε αυτά τα παραστρατήματα χαρίζοντας σε ριάλιτι και άλλες ψυχαγωγικές εκπομπές ασύλληπτα ποσοστά τηλεθέασης, στο ταμείο της υστεροφημίας της, η τηλεόραση κρατά (και θέλει να θυμάται) μόνο την καλή ελληνική μυθοπλασία.
Το φινάλε της σειράς του ANT1, «Άγριες Μέλισσες», ενός σίριαλ εποχής που ήρθε να τοποθετήσει ξανά στο κέντρο της οθόνης τη μυθοπλασία, μας θύμισε πόσο έντονα έχουν χαραχτεί στο συλλογικό υποσυνείδητο ανάλογες τηλεοπτικές παραγωγές.
Από την εποχή ακόμη που η ελληνική τηλεόραση δεν είχε χρώμα, στα πέτρινα χρόνια της προπαγανδιστικής ΥΕΝΕΔ και τις εγκληματικές διοικήσεις της ΕΡΤ που πέταξαν στα σκουπίδια την κληρονομιά της δημόσιας τηλεόρασης, μέχρι τη χρυσή εποχή της ιδιωτικής τηλεόρασης, τη δεκαετία του ‘90, αλλά και το κύκνειο άσμα εκείνης της λουσάτης περιόδου με την κρίση του 2010, ξεπηδούσαν ανά τακτά χρονικά διαστήματα, σειρές που έπιαναν τον παλμό της κοινωνίας.
Προγράμματα που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο δονούνταν, συγχρονίζονταν με τα συναισθήματα του θεατή και τον ταξίδευαν μοναδικά στον κόσμο της ιστορίας που αφηγούνταν. Παρακάτω παραθέτουμε ορισμένα από αυτά και σαφέστατα κανείς μπορεί να θυμηθεί ή να τοποθετήσει πιο ψηλά στη λίστα των αγαπημένων του και άλλα...
Διαβάστε τη συνέχεια…
https://www.iefimerida.gr/stories/agnosto-polemos-agries-melisses-ellinikes-seires
