Τις ημέρες αυτές της επιχειρούμενης, για μια κόμη φορά, πόλωσης και μάλιστα στην κορύφωση της πανδημίας, πολλοί από εμάς μένουμε με την απορία.
Για ποιόν λόγο η συνεχής επίκληση του παρελθόντος δεν αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγή των διχαστικών διλημμάτων ;
Η διεκδίκηση της εξουσίας, με κάθε κόστος, δικαιολογεί την διολίσθηση στα ίδια ολέθρια λάθη που οδήγησαν το έθνος στην καταστροφή ;
Ερώτημα που γίνεται δραματικά επίκαιρο έχοντας ως σημείο αναφοράς την ημέρα της αποδημίας του Ελευθερίου Βενιζέλου (18 Μαρτίου του 1936).
Ενός ηγέτη που αγαπήθηκε και μισήθηκε όσο κανένας άλλος Έλληνας πολιτικός και το έργο του αποτελεί, ακόμη, αντικείμενο, ιστορικών ερευνών.
Κάτι απόλυτα φυσικό αφού συνδέθηκε με την ανάταση του Έθνους, δημιούργησε την «Ελλάδα των δύο Ηπείρων και των πέντε Θαλασσών», έφθασε τα σύνορα μας μέχρι την Κωνσταντινούπολη και απελευθέρωσε, για λίγα χρόνια, την Σμύρνη (1919).
Από την άλλη η εκρηκτική προσωπικότητά του και οι επιλογές του στην εξωτερική, κυρίως, πολιτική μπορεί να οδήγησαν στον εδαφικό διπλασιασμό της χώρας συνετέλεσαν όμως στην όξυνση των πολιτικών παθών.
Ο «Επαναστάτης του Θέρισου» δεν απέφυγε τα λάθη, όπως την μετωπική σύγκρουση με το μόλις ανερχόμενο εργατικό κίνημα και την Αριστερά αλλά και την αποστολή ελληνικού στρατεύματος στην Κριμαία, στο πλευρό των «Λευκών» και εναντίον των «Κόκκινων», που βοήθησαν αργότερα τον Κεμάλ.
Το μεγαλύτερο από όλα ήταν, βέβαια, η βεβαιότητα πως θα επικρατούσε στις εκλογές του 1920.
Λίγο μετά τον πολιτικό του θρίαμβο στο Παρίσι στην «Συνδιάσκεψη της Ειρήνης».
Εκεί, που ανάμεσα στους ηγέτες των νικητριών Δυνάμεων, ίσος μεταξύ τους, είχε κατοχυρώσει τις ελληνικές διεκδικήσεις με τις Συνθήκες του Νεϊγύ και των Σεβρών.
Αλλά και αργότερα όταν χρειάστηκαν και πάλι την διπλωματική ευφυΐα του έβγαλε την χώρα από το αδιέξοδο της καταστροφής του΄22, με την Συνθήκη της Λωζάννης (11.01.1924).
Το απόγειο των κυβερνητικών του δυνατοτήτων ήταν η «χρυσή» κυβερνητική του τετραετία 1928-1932.
Τότε άλλαξε η όψη της χώρας και της Μακεδονίας, με τα αποξηραντικά έργα, την πρόσκληση του ομογενειακού μεγάλου κεφαλαίου, για επενδύσεις στην Πατρίδα και την αναγέννηση της Παιδείας με την κατασκευή 3.200 Σχολείων.
Έργο που είχε υλοποιήσει ο, τότε, υπουργός Παιδείας και πρώην Διευθυντής του πολιτικού του Γραφείου, Γεώργιος Παπανδρέου.
Παρά τις θεαματικές του επιτυχίες ο Βενιζέλος, όπως και οι ηγέτες άλλων ευρωπαϊκών κρατών, υπήρξε θύμα του αμερικανικού «κραχ» της «Μαύρης Παρασκευής», απόλυτα ανάλογου με την οικονομική κρίση που βιώσαμε και στον 21ο αιώνα. Στην χώρα μας επί δέκα χρόνια.
Η Ελλάδα χρεοκόπησε (1932) και οι τότε (Βρετανοί) δανειστές μας συμπεριφέρθηκαν με την ίδια αυστηρότητα με τους σημερινούς ζητώντας να επιστρέψει όλα όσα χρωστούσε.
Άσχετο αν τα είχε δανειστεί όχι για διορισμούς ημετέρων αλλά για να υλοποιήσει την αναγεννητική πολιτική του.
Επακολούθησε μια ταραγμένη τριετία κατά την διάρκεια της οποίας ακούστηκε και το «πρωτότυπο» σύνθημα :
«Να φύγουν οι Κλέφτες».
Ο Βενιζέλος κατέφυγε στο Παρίσι. Στην Αθήνα καταδικάστηκε «ερήμην» σε θάνατο ως «προδότης της πατρίδος».
Συνεργάτες του στρατιωτικοί εκτελέστηκαν μέσα στη Μεγάλη Εβδομάδα.
Θα περίμενε κανείς πως θα προχωρούσε στην συγγραφή των Απομνημονευμάτων του επιδιώκοντας την υστεροφημία του.
Ο Εθνάρχης έκανε κάτι μοναδικό.
Αφιέρωσε τις τελευταίες δυνάμεις, της ήδη κλονισμένης υγείας του, στην μετάφραση της «Ιστορίας του Πελοποννησιακού Πολέμου» του Θουκυδίδη. Ήταν ο πρώτος που απέδωσε στη Νέα Ελληνική γλώσσα τον «Επιτάφιο».
Ήθελε, προφανώς, να αφήσει ως παρακαταθήκη και ως υπόμνηση στους μεταγενέστερους την Ιστορία των προγόνων μας οι οποίοι, θύματα της αιώνιας κατάρας της φυλής μας, της Διχόνοιας, αφού νίκησαν τους Πέρσες, έγιναν η χλεύη των ηττημένων.
Όσο για μας μένουμε με την πικρία του δυσαναπλήρωτου κενού ενός Ηγέτη, που είχε το πνευματικό Ανάστημα ώστε να διαχειριστεί, με επιτυχία, τις τύχες του Έθνους εκείνες τις κρίσιμες εποχές.
Ενός κενού που η θλιβερή καθημερινότητα της Βουλής το κάνει πιο έντονο. Την ώρα που το Έθνος χρειάζεται, περισσότερο από ποτέ, την συστράτευση όλων των υγιών δυνάμεων του απέναντι στην έξαρση του φονικού ιού.
(…αναδημοσίευση από το προφίλ του Sotiris Theologidis https://www.facebook.com/profile.php?id=100009451950695)