Μια φορά και έναν καιρό, πριν από πολλά χρόνια, οι άντρες και οι γυναίκες ζούσαν μαζί ειρηνικά σε έναν εχθρικό και επικίνδυνο κόσμο. Η γυναίκα ένιωθε να περιβάλλεται από αγάπη και σεβασμό, επειδή καθημερινά ο σύντροφός της έβγαινε στον έξω κόσμο και διακινδύνευε τη ζωή του για να τη συντηρήσει. Δεν περίμενε από εκείνον να είναι ευαίσθητος ή περιποιητικός. Η ικανότητα για επικοινωνία δεν ήταν μέσα στα καθήκοντά του. Εφόσον ήταν καλός κυνηγός και μπορούσε να γυρίζει σώος στο σπίτι στο τέλος της μέρας, η ικανότητα επικοινωνίας δεν ήταν απαραίτητη για να είναι επιθυμητός σαν σύντροφος. Όσο οι άντρες ήταν ικανοί να προμηθεύουν την τροφή, ένιωθαν ότι οι γυναίκες τούς αγαπούν και τους εκτιμούν.
Ενώ η επιβίωση ήταν δύσκολη, οι σχέσεις ήταν σχετικά εύκολες. Δεν είχε καμία σημασία αν εκείνος γύριζε σπίτι στην ώρα του ή όχι. Εκείνη ήταν ευτυχισμένη απλά και μόνο επειδή τον έβλεπε να γυρίζει από τη δουλειά του ζωντανός. Για τον άντρα-κυνηγό, το να γυρίσει στο σπίτι «για να δουλέψει πάνω στη σχέση», θα φαινόταν τουλάχιστον εξωπραγματικό.
Παρόλο που οι άντρες και οι γυναίκες ζούσαν σε διαφορετικούς κόσμους, ήταν έντονα εξαρτημένοι ο ένας από τον άλλον ως προς την επιβίωση. Η τροφή, το σεξ, τα παιδιά, η στέγη και η ασφάλεια ήταν βασικές ανάγκες που τους παρακινούσαν να συνεργάζονται, καθώς η κάλυψή τους απαιτούσε συγκεκριμένους ρόλους και ικανότητες. Οι άντρες είχαν αναλάβει το ρόλο του προμηθευτή τροφής και του προστάτη, ενώ οι γυναίκες ειδικεύτηκαν στη φροντίδα των άλλων μελών της οικογένειας και το νοικοκυριό.
Ήταν ένας φυσικός καταμερισμός της εργασίας. Η βιολογία έχει δείξει ότι επειδή η γυναίκα γεννάει, αισθάνεται μεγαλύτερη ευθύνη για την ανατροφή των παιδιών και τη δημιουργία ενός σπιτικού. Ο άντρας τίμησε και σεβάστηκε αυτό το ρόλο της, αναλαμβάνοντας δύσκολες αποστολές όπως το κυνήγι μέσα στην άγρια φύση ή την φρούρηση και την προστασία της συντρόφου του και των παιδιών τους. Αν και συχνά οι άντρες έλειπαν για μέρες μέσα στο παγερό κρύο ή στον καυτό ήλιο μέχρι να καταφέρουν να σκοτώσουν κάποιο ζώο, ήταν περήφανοι γι αυτές τις θυσίες γιατί έτσι τιμούσαν το θηλυκό, την πηγή της ζωής. Και επειδή αυτή η συνεργασία άντρα και γυναίκας πρόσφερε τα βασικά στοιχεία για την επιβίωση και την ασφάλειά τους, η σχετική ανεξαρτησία τους γεννούσε τον αμοιβαίο σεβασμό και την αποδοχή.
Σήμερα ωστόσο, η ζωή έχει αλλάξει ριζικά. Καθώς δεν εξαρτόμαστε πια ο ένας από τον άλλον για την ασφάλεια και την επιβίωσή μας, οι ιδέες και οι συνήθειες των προγόνων μας θεωρούνται πλέον ξεπερασμένες. Για πρώτη φορά στην ιστορία περιμένουμε ο ένας από τον άλλον πάνω από όλα έρωτα-όχι ασφάλεια. Η ευτυχία, η οικειότητα και το διαρκές πάθος είναι πλέον αναγκαίες προϋποθέσεις για μια ικανοποιητική σχέση.
Για να πετύχουμε στις σχέσεις μας σήμερα, πρέπει να αποκτήσουμε καινούργιες γνώσεις, που οι πρόγονοι και οι γονείς μας δεν ήταν σε θέση να μας διδάξουν. Αυτό που η μητέρα σας δεν μπορούσε να σας πει και που ο πατέρας σας δεν γνώριζε, είναι ο τρόπος να ικανοποιείτε τις συναισθηματικές ανάγκες του συντρόφου σας, χωρίς να θυσιάζετε την προσωπική σας ικανοποίηση. Αυτόν τον στόχο μπορείτε να τον πετύχετε μόνο εξασκώντας τις καινούργιες ικανότητες επικοινωνίας.
Οι καιροί έχουν αλλάξει
Οι κοινωνικές και οικονομικές αλλαγές των τελευταίων σαράντα χρόνων έχουν επηρεάσει σημαντικά τους παραδοσιακούς ρόλους της γυναίκας και του άντρα. Το γεγονός ότι οι γυναίκες άφησαν το σπίτι και μπήκαν στον επαγγελματικό χώρο μείωσε σημαντικά την αξία του παραδοσιακού αντρικού ρόλου. Καθώς οι σύγχρονες γυναίκες γίνονται ολοένα και περισσότερο ανεξάρτητες και αυτόνομες, δεν αισθάνονται πλέον την ανάγκη να έχουν έναν άντρα που να τις συντηρεί και να τις προστατεύει.
Η μοντέρνα γυναίκα παίρνει την τύχη της στα χέρια της και πληρώνει η ίδια τους λογαριασμούς της. Όταν βρίσκεται σε κίνδυνο, μπορεί να αμυνθεί μόνη της ή να φωνάξει την αστυνομία. Πιο σημαντικό ακόμα είναι ότι τώρα μπορεί να αποφασίζει η ίδια σχετικά με το αν και πότε θα κάνει παιδιά και πόσα. Μέχρι την ανακάλυψη του αντισυλληπτικού χαπιού και την ευρεία διάδοση των ποικίλων μεθόδων αντισύλληψης, οι γυναίκες ήταν βιολογικά προγραμματισμένες να κάνουν παιδιά και να εξαρτώνται από τους άντρες. Κάτι που δεν συμβαίνει πια.
Μόλις τώρα, αρχίζουμε να κατανοούμε τις αλλαγές που επέφερε στη σχέση των δύο φύλων η διάδοση του ελέγχου των γεννήσεων και η σεξουαλική επανάσταση που ακολούθησε. Ζούμε σε μια μεταβατική περίοδο δραματικών αλλαγών και σεξουαλικής έντασης.
Κατά μία έννοια, θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι άντρες έχουν χάσει τη δουλειά που από αιώνες εξασκούσαν. Κανείς πια δεν τους υπολογίζει σαν προμηθευτές τροφής και προστάτες. Αν και συνεχίζουν να κάνουν αυτό που πάντα έκαναν, ξαφνικά βλέπουν ότι δεν αρκεί για να είναι η σύντροφός τους ευτυχισμένη. Οι γυναίκες απαιτούν κάτι άλλο, κάτι περισσότερο από αυτό που ζητούσαν οι μητέρες τους.
Κατά τον ίδιο τρόπο θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι γυναίκες τώρα κάνουν υπερωρίες. Δεν είναι μόνο μητέρες που φροντίζουν και ανατρέφουν τα παιδιά και ασχολούνται με το νοικοκυριό, αλλά είναι επίσης και προμηθευτές τροφής και προστάτες. Δε ζουν πια προστατευμένες από το σκληρό και ψυχρό κόσμο της εργασίας έξω από το σπίτι. Πώς λοιπόν μπορούμε να περιμένουμε από μια γυναίκα να είναι ευδιάθετη, ευαίσθητη και ευχάριστη απέναντι στον άντρα της, όταν μια ώρα νωρίτερα χρειάστηκε να τσακωθεί με κάποιον για ένα ταξί; Ενώ οι γυναίκες σήμερα δεν έχουν πια καμιά διάθεση να περιποιούνται τον άντρα τους στο τέλος της ημέρας, οι άντρες εξακολουθούν να επιθυμούν αυτό που επιθυμούσαν και οι πατέρες τους, δηλαδή να τους περιποιείται η γυναίκα τους όταν επιστρέφουν από τη δουλειά.
Οι καιροί έχουν αλλάξει και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο παρά να αλλάξουμε και εμείς μαζί τους. Πρέπει να βρεθούν νέοι ρόλοι για τους άντρες και τις γυναίκες. Ο άντρας πρέπει να αποκτήσει καινούργιες, διαφορετικές ικανότητες αν θέλει να αισθανθεί ότι η σύντροφός του τον χρειάζεται και τον εκτιμά. Η γυναίκα από την πλευρά της πρέπει να αποκτήσει καινούργιες γνώσεις αν θέλει να συνεχίσει να εργάζεται μαζί με τους άντρες και μετά να επιστρέφει στο σπίτι της και να βρίσκει μια σχέση τρυφερότητας και αγάπης. Για να είναι η γυναίκα δυνατή, διατηρώντας ταυτόχρονα και την θηλυκότητά της, απαιτούνται νέες ικανότητες.
Τι δεν έχουμε διδαχθεί
Οι μητέρες μας δεν μπορούσαν να διδάξουν στις κόρες τους πώς να εκφράζουν στον άντρα τους τα συναισθήματά τους, ώστε εκείνος να μην αναγκάζεται να πάρει αμυντική στάση, ή πώς να ζητούν βοήθεια με τρόπο ώστε οι άντρες να ανταποκρίνονται θετικά. Δεν ήξεραν πώς να φροντίζουν έναν άντρα χωρίς να τον νταντεύουν ή να τον καταπιέζουν με την υπερβολική τους προσφορά. Ούτε ήξεραν πώς να εκπληρώνουν τις επιθυμίες του χωρίς να θυσιάζουν τις δικές τους. Ήταν ειδικές στο να ικανοποιούν τους άντρες σε βάρος της δικής τους ικανοποίησης.
Στην ουσία οι μητέρες μας δεν ήταν σε θέση να διδάξουν τις κόρες τους πώς να είναι θηλυκές και δυνατές συγχρόνως, πώς να στηρίζουν τον σύντροφό τους παίρνοντας ταυτόχρονα τη συναισθηματική υποστήριξη που χρειάζονταν οι ίδιες.
Οι πατέρες μας πάλι, δεν ήταν σε θέση να διδάξουν τους γιους τους πώς να επικοινωνούν με μια γυναίκα χωρίς να υποχωρούν παθητικά ή να τσακώνονται μαζί της. Σήμερα οι άντρες δεν έχουν κανένα πρότυπο που να τους υποδεικνύει τον τρόπο να λειτουργούν μέσα στην οικογένεια με τρόπο που να δείχνει σεβασμό για τις απόψεις των συντρόφων τους. Δεν ξέρουν πώς να διατηρήσουν τη δύναμή τους, προσφέροντας συγχρόνως συναισθηματική κάλυψη και ζεστασιά. Οι πατέρες μας δεν καταλάβαιναν πώς έπρεπε να λειτουργήσουν για να προσφέρουν πραγματικά την κατανόηση και την αλληλεγγύη που ζητούν σήμερα οι γυναίκες. Δεν γνώριζαν τα μικρά πράγματα που χρειάζεται η γυναίκα για να νιώθει ικανοποιημένη. Δεν ήξεραν τη σημασία της μονογαμίας και το πόσο σημαντικό είναι να κάνουν τη γυναίκα να αισθάνεται μοναδική. Οι πατέρες μας απλούστατα δεν καταλάβαιναν τις γυναίκες. Χωρίς όμως αυτή την κατανόηση ο σύγχρονος άνδρας δεν μπορεί να αναπτύξει τις ικανότητες που είναι απαραίτητες προκειμένου να πάρει και ο ίδιος την υποστήριξη που χρειάζεται.
Οι γονείς μας δεν ήταν σε θέση να μας διδάξουν τις γνώσεις που είναι απαραίτητες για να ευδοκιμήσει μια σχέση στο σύγχρονο κόσμο. Δεν πρέπει να κατηγορούμε τους γονείς μας για το ότι δεν μας δίδαξαν τα πράγματα που δεν ήξεραν για τις σχέσεις των δύο φύλων. Και μόνο αυτό αν θυμάστε-ότι δηλαδή δεν μπορούσαμε να διδαχτούμε αυτά τα πράγματα από τις οικογένειές μας-είναι αρκετό για να μπορέσετε να συγχωρήσετε τον εαυτό σας και τον σύντροφό σας για τα λάθη που επανειλημμένα έχετε κάνει. Αυτή η μικρή γνώση βοηθά την ελπίδα να ξαναγεννηθεί.
Απόσπασμα από το βιβλίο «Αρης και Αφροδίτη για πάντα μαζί, John Gray, Εκδόσεις Φυτράκη, 1999»