Ήταν οι άνθρωποι με το βλέμμα των χιλίων γιαρδών, όπως έλεγαν χαρακτηριστικά στο Φαρ Ουέστ τους έφιππους γελαδάρηδες που έγιναν σύμβολο της τόλμης και του αδάμαστου πνεύματος του Νέου Κόσμου. Με το εξάσφαιρο ρεβόλβερ στο χέρι και το χαρακτηριστικό καπέλο στο κεφάλι, οι καουμπόηδες είχαν πιο πολύ μολύβι από τη ζώνη τους μόνο στην καρδιά τους. Ατρόμητοι και έτοιμοι για άλλη μια μάχη με τους ζωοκλέφτες, οι καουμπόηδες ήταν οι πιο αυθεντικές μορφές της αμερικανικής ζωής, διακριτικοί ήρωες μιας καθημερινότητας που προσπαθούσε να επιβιώσει σε πείσμα των εχθρικών καιρών. Ή μήπως όχι; Πόσο παραχαραγμένη είναι κοντολογίς η ιστορία τους; Κι αν σας λέγαμε ότι ούτε πιστολίδια υπήρχαν ούτε και άλογα; Εκτός κι αν άλογα αποκαλούμε στα αμερικάνικα τις καμήλες! Για να δούμε λοιπόν τον πραγματικό καουμπόι που δάμαζε άλλοτε την αμερικανική Άγρια Δύση…
Οι περισσότεροι καουμπόηδες δεν είχαν όπλα και σχεδόν ποτέ δεν μπλέκονταν σε καυγάδες…
Ο καουμπόης που κραδαίνει το όπλο του είναι η εικόνα που έχει σφραγίσει την Άγρια Δύση. Το έκανε ο Τζον Γουέιν, το έκανε μέχρι και ο Κλιντ Ίστογουντ στη «σπαγγέτι» εκδοχή του γουέστερν. Αν έβλεπαν βέβαια αυτά τα γουέστερν οι πραγματικοί καουμπόηδες του 19ου αιώνα θα τα κοιτούσαν λοξά, μιας και αυτοί σπανίως έφεραν όπλο! Μπορεί να οπλοφορούσαν σποραδικά όταν οδηγούσαν το κοπάδι, σύμφωνοι, πουθενά αλλού όμως δεν τους έβλεπαν με το κολτ τους περασμένο στη ζώνη, μιας και οι περισσότερες πόλεις είχαν αυστηρούς νόμους κατά της οπλοφορίας. Για να διασφαλίζουν δηλαδή ότι όλο αυτό το πιστολίδι που βλέπουμε στα καουμπόικα δεν θα συνέβαινε στο εσωτερικό τους. Ακόμα και στις πλέον διαβόητες κωμοπόλεις, οι καουμπόηδες δεν οπλοφορούσαν σχεδόν ποτέ. Οι δημοτικές Αρχές «καλωσόριζαν» εξάλλου τους ξένους στα περίχωρα της πόλης ψάχνοντας για «σιδερικά». Και πώς έλυναν τότε τις διαφορές τους; Μα με τη συνεργασία και τον διάλογο, όχι με τις μπουνιές και τις σφαίρες! Γιατί μπορεί στο σινεμά το σαλούν να γίνεται συνεχώς γυαλιά καρφιά, στην πραγματικότητα ωστόσο της Άγριας Δύσης το οξύθυμο ταμπεραμέντο ισοδυναμούσε με θανατική καταδίκη. Γι’ αυτό κι αν ήθελες να επιβιώσεις, έπρεπε να τα πας καλά με τους γείτονές σου, όχι να αλληλοσκοτώνεστε. Ακόμα και στις πιο κακόφημες αγροτοπόλεις, ο δείκτης εγκλήματος ήταν ιδιαίτερα χαμηλός, καθώς το εγκληματικό Φαρ Ουέστ είναι λίγο πολύ μύθος. Ακόμα και οι ληστείες τραπεζών δεν ήταν καθόλου κοινές (το Πανεπιστήμιο του Ντέιτον υπολόγισε πως συμβαίνουν περισσότερες ληστείες τραπεζών σε ένα σημερινό ημερολογιακό έτος παρά σε μια τυπική δεκαετία του Φαρ Ουέστ!). Ακόμα και οι διαβόητοι πιστολάδες ήταν σαφώς λιγότερο βίαιοι και παραγωγικοί απ’ όσο ο μύθος τους θέλει. Φανταστείτε λοιπόν τους μοναχικούς φύλακες στα κοπάδια των βοοειδών…
Διαβάστε τη συνέχεια…