Στο τέλος κάθε χρονιάς συνηθίζουμε να κάνουμε τον απολογισμό της ζωής μας. Ξέρετε εκείνη η συζήτηση που πάντα αφήνουμε στη μέση με τον εαυτό μας και μονίμως τη μεταθέτουμε. Την προσωπική μας ανασκόπηση, που πέρα από δικαιολογίες κι άλλοθι οφείλουμε να είμαστε ειλικρινείς κάνοντάς την, για να καταλήξουμε στα συν και τα πλην. Αυτά όμως όσον αφορά τον εαυτό μας και ‘μας.
Για όλα τα υπόλοιπα και για όλους τους άλλους δε χρειάζεται ν’ απολογούμαστε και πολύ περισσότερο να λογοδοτούμε αν εμείς οι ίδιοι δε το θέλουμε. Κι ίσως να ήρθαν στιγμές που μας έφεραν σε δύσκολη θέση ή να νιώσαμε πως δε χρωστούσαμε πουθενά καμία εξήγηση, την οποία και τελικά δε δώσαμε. Έτσι λοιπόν μερικοί από τους δικούς μας άγραφους κανόνες που δε χρειάζεται να εξηγούμε και να αιτιολογούμε, είναι οι εξής:
1. Για τα συναισθήματά μας
Και φυσικά δεν κρύβει εγωισμό όλο αυτό και αντιθέτως είναι πιο τίμιο. Είναι πολύ καλύτερο λοιπόν να μπορούμε να εκφράζουμε ό,τι νιώθουμε παρά να τα κρατάμε μέσα μας κλεισμένα και να τα «πνίγουμε». Κι όσο κι αν φαίνεται λίγο ενοχικό να μπορούμε να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας, σε κανέναν δε θα χαριστούμε προκειμένου ν’ αφήσουμε τους άλλους να μας επιτρέψουν πότε κι αν είναι σωστό να το κάνουμε. Αν εμείς με το να εκφραζόμαστε νιώθουμε πως αναπνέουμε, τότε μας αξίζουν πολλές ανάσες κι οξυγόνο για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μας. Σε έναν κόσμο που έμαθε να κρύβει τις αλήθειες του, το να είμαστε αυθεντικοί είναι χάρισμα.
2. Για την εμφάνισή μας
Η αγαπημένη Δήμητρα Γαλάνη τραγουδούσε «σ’ όποιον αρέσουμε, για τους άλλους δε θα μπορέσουμε». Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί θα πρέπει να δίνουμε εξηγήσεις στους άλλους για το πόσα κιλά είμαστε, γιατί αποφασίσαμε να κόψουμε έτσι τα μαλλιά μας, γιατί επιλέγουμε να κάνουμε τατουάζ ή να ακολουθήσουμε μια συγκεκριμένη τάση στο ντύσιμό μας. Οι επιλογές της προσωπικής μας εμφάνισης είναι ένα προνόμιο που εμείς έχουμε δώσει στον εαυτό μας γιατί αυτές είναι ό,τι καλύτερο για να νιώθουμε όμορφα. Και φυσικά δε θα μπούμε στο τριπάκι ν’ απαντήσουμε σε όσους μπορεί να μας σχολιάζουν. Η σοφή γιαγιά μου έλεγε πως όσοι σε σχολιάζουν είναι γιατί δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον στη δική τους ζωή (για την ακρίβεια μίζερους τους έλεγε).
3. Για τους έρωτές μας
«Μα καλά αυτή είναι η επιλογή σου;» που συνεχίζεται με τη μορφή αδιάκριτων προσωπικών ερωτήσεων, με την κρίση στο γούστο μας, με τον τρόπο που δείχνουμε ό,τι αισθανόμαστε. Δε ζητήσαμε από κανέναν να μοιραστεί το κρεβάτι μας. Δεν οφείλουμε καμία εξήγηση αν οι σύντροφοί μας είναι αυτοί που είναι. Είναι αυτοί που επιλέξαμε και είναι οι καλύτεροι του κόσμου στα μάτια μας. Κι όπως είναι μοναδικοί, έτσι μοναδικός είναι και ο τρόπος που αγαπάμε ή που εκδηλώνουμε την αγάπη μας.
4. Για τα όνειρά μας
«Το μέλλον ανήκει σ’ αυτούς που πιστεύουν στην ομορφιά των ονείρων τους» είχε πει η Έλενορ Ρούζβελτ. Και τα όνειρα είναι οι δικές μας ομορφιές που τις χτίσαμε πάνω σε στόχους κι επιθυμίες. Και ‘μεις οι ίδιοι ορίζουμε πώς, πότε και με ποιο τρόπο θα τα πραγματοποιήσουμε. Κι αν για μερικούς μπορεί να φαινόμαστε ονειροπόλοι, τότε μάλλον έχουν ξεχάσει να είναι φιλόδοξοι οι ίδιοι. Μη λυπάστε. Τόσα μπορεί και τόσα κάνει ο καθένας.
5. Για τα χρήματα που βγάζουμε
Έχετε δει βλέμμα ανθρώπων όταν σας βλέπει να έχετε αγοράσει κάτι καινούργιο ή να τολμήσετε να πείτε πως θα πάτε ένα ταξίδι; Προσέξατε εκείνη την απορία στο μάτι τύπου «πού τα βρήκε;» ή ακόμη χειρότερα, την ευθεία ερώτηση «πόσα βγάζει;». Όσα θέλουμε βγάζουμε κι όπως θέλουμε εμείς τα διαχειριζόμαστε. Δε θα απολογηθούμε για τα οικονομικά μας. Φτάνει τόση εφορία στη ζωή μας!
6. Για το παρελθόν μας
Τα λάθη και τα σωστά μας στο παρελθόν είναι τα κατορθώματα, τα βιώματα κι οι εμπειρίες μας. Έχουμε διδαχθεί, έχουμε μάθει κι έχουμε γίνει πιο σοφοί. Κι αν σήμερα είμαστε αυτό που είμαστε, το οφείλουμε ακριβώς σ’ αυτό. Σε όλες τις εμπειρίες του παρελθόντος. Άλλωστε όποιος δεν έχει παρελθόν δεν μπορεί να χτίσει παρόν και μέλλον.
7. Για τις συνήθειές μας
Και μπορεί να είναι μοναδικές και να είναι ιδιαίτερες ή παράξενες αλλά είναι δικές μας. Και για να τις υιοθετούμε, σημαίνει ότι συντελούν στο να νιώθουμε καλύτερα στη ζωή μας. Δε χρειάζεται να δώσουμε εξηγήσεις λοιπόν γιατί έχουμε επιλέξει να συνυπάρχουμε με μικρές ή μεγάλες καθημερινές, προσωπικές, αγαπημένες συνήθειες, εφόσον αυτές δεν βλάπτουν κάποιον.
8. Γιατί αποζητάμε προσωπικό χρόνο και χώρο
Όλοι μας έχουμε ανάγκη εκείνες τις δικές μας προσωπικές στιγμές. Την ηρεμία και τη γαλήνη για να αποφορτιστούμε, για να συσκεφθούμε με τον εαυτό μας, για να χαλαρώσουμε. Δεν μπορούμε να είμαστε συνεχώς με άλλους. Κι αυτό δεν είναι εγωιστικό. Ούτε αποτελεί απόρριψη αγαπημένων μας προσώπων. Είναι απλώς «θέλω να μείνω λίγο μόνος μου χωρίς να χρειάζεται να δώσω αναφορά».
9. Γιατί κλαίμε ή γιατί γελάμε
Γελάμε σαν να μην υπάρχει αύριο και κλαίμε μέχρι να στερέψουν τα δάκρυά μας. Είναι αναφαίρετο δικαίωμά μας. Το να έχουμε μια θετική άποψη για τη ζωή, να είμαστε αισιόδοξοι και χαρούμενοι ή το να εκφράζουμε με το κλάμα τον πόνο μας είναι στοιχεία της ίδιας μας της φύσης. Κλαίμε και γελάμε και δε μας νοιάζει αν και ποιος πει το οτιδήποτε.
10. Γιατί έχουμε φιλοδοξίες
Ποιος ξέρει καλύτερα από εμάς τι θέλουμε στη ζωή μας; Ποιος είναι αυτός που μπορεί να κρίνει τις δικές μας επιθυμίες και τις προσπάθειές μας για να γίνουμε καλύτεροι, για να πετύχουμε, για να αναγνωριστεί η αξία μας. Κι όχι στις πλάτες των άλλων, αλλά στις δικές μας. Αν εμείς δεν είμαστε η πρώτη προτεραιότητα της ζωής μας από ποιον περιμένουμε να γίνουμε; Την ευθύνη την έχουμε εμείς, άρα εμείς θα καθορίσουμε και τον στόχο.
Όταν καλούμαστε να απολογηθούμε είναι σαν να είμαστε υποχρεωμένοι να εξηγήσουμε γιατί επιλέξαμε. Μηδενίζουμε την έννοια της ελεύθερης βούλησης για χάρη δεσμών που έχουμε. Ναι, νοιαζόμαστε για τους άλλους, μπορεί ίσως να ζητήσουμε τη γνώμη τους, αλλά έχουμε άποψη, γνώση κι αυτοπεποίθηση για τη δική μας ζωή. Άλλωστε, η γλύκα είναι στην ευθύνη. Γιατί σου δίνει τα υλικά και σου λέει μαγείρεψε. Εσύ μπορείς να κάνεις αυγά βραστά, μπορείς να κάνεις και γαλλική ομελέτα.
Ταρασία Γεωργιάδου από το pillowfights