Το συναντάμε στις άκρες του δρόμου και των χωραφιών, στα βουνά και στα λιβάδια, ωστόσο είτε δεν το προσέχουμε καθόλου, είτε μας απωθεί η όψη του και κυρίως τα αγκάθια του.
Ο λόγος για το παλιούρι, έναν φυλλοβόλο θάμνο, που παλαιότερα χρησιμοποιούνταν ως φράχτης, ενώ πλέον φροντίζουμε, όπου το συναντάμε στον χώρο μας, να τον εξολοθρεύουμε. Σίγουρα είναι ένα παρεξηγημένο φυτό – βότανο, ίσως όμως αν μάθουμε την ιστορία και τις θεραπευτικές του ιδιότητες να αλλάξουμε άποψη…
Η ταυτότητά του
Το παλιούρι φέρει το επιστημονικό όνομα Πάλιουρας (Paliurus spina – christi και Paliurus aculeatus) και είναι γνωστός με τα ονόματα τσαλί, πάλιουρας, παλέουρο. Ανήκει στην οικογένεια των Ραμνοειδών ή Ραμνωδών (Rhamnaceae). Φυτρώνει σε ολόκληρη την Ελλάδα και γενικά στις Μεσογειακές χώρες, σε περιοχές σχετικά χαμηλού υψομέτρου και ημιορεινές. Αντέχει στην ξηρασία και έχει ύψος περίπου 2 – 3 μέτρα.
Τα φύλλα του είναι σχετικά μικρά αυγοειδή και στη βάση τους έχουν δυο μυτερά αγκάθια, τα οποία μάλιστα σκαλώνουν σαν αγκίστρια και είναι δύσκολη η αφαίρεσή τους από το δέρμα και τα ρούχα. Τα άνθη του είναι μικρά κίτρινα και βγαίνουν πολλά μαζί στις μασχάλες των φύλλων την άνοιξη με αρχές καλοκαιριού. Ο καρπός του έχει σχήμα ημισφαιρίου και περιβάλλεται από ένα πτερύγιο. Ανθίζει όταν πια δεν πρόκειται να κάνει κρύο. Οι μέλισσες το αγαπούν πολύ και παίρνουν απ’ τα άνθη του το γνωστό «Μέλι από παλιούρι», που έχει ανοιχτό χρώμα, έντονη γεύση.
Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ