Ένας παππούλης πουλούσε αυγά... και μια κυρία που στάθηκε μπροστά του, τον ρωτάει:
«Πόσο πουλάς τα αυγά σου?»
Ο παλιός πωλητής απαντά:
«0.50 λεπτά το αυγό, κυρία»
Η κυρία λέει:
«Θα πάρω έξι αυγά για 2,50 ευρώ ή θα φύγω».
Ο πωλητής της απαντά:
«Αγοράστε στην τιμή που θέλετε, κυρία. Αυτή είναι μια καλή αρχή για μένα γιατί δεν έχω πουλήσει ούτε ένα αυγό σήμερα και χρειάζομαι αυτά για να ζήσω».
Αγόρασε τα αυγά της σε τιμή ευκαιρίας και έφυγε νιώθοντας ότι είχε κερδίσει.
Μπήκε στο φανταχτερό αυτοκίνητό της και πήγε σε ένα φανταχτερό εστιατόριο με τον φίλο της.
Αυτή και ο φίλος της παρήγγειλαν αυτό που ήθελαν. Έφαγαν λίγο και άφησαν πολλά από αυτά που ζήτησαν.
Έτσι πλήρωσαν τον λογαριασμό, που ήταν 400 ευρώ, έδωσαν 500 ευρώ και είπαν στον ιδιοκτήτη του chic εστιατορίου να κρατήσει τα υπόλοιπα ως φιλοδώρημα.
Αυτή η ιστορία μπορεί να φαίνεται αρκετά φυσιολογική στον επικεφαλής του πολυτελούς εστιατορίου, αλλά πολύ άδικο για τον πωλητή αυγών.
Η ερώτηση είναι:
Γιατί πάντα πρέπει να δείχνουμε ότι έχουμε δύναμη όταν αγοράζουμε από τους άπορους;
Και γιατί είμαστε γενναιόδωροι με εκείνους που δεν χρειάζονται καν τη γενναιοδωρία μας;
Κάποτε διάβασα κάπου:
«Ο πατέρας μου συνήθιζε να αγοράζει αγαθά από τους φτωχούς σε υψηλές τιμές, παρόλο που δεν χρειαζόταν τέτοια πράγματα. Μερικές φορές τους πλήρωνε περισσότερο. Σοκαρίστηκα. Μια μέρα τον ρώτησα, ′′γιατί το κάνεις αυτό, μπαμπά?"
Έτσι ο πατέρας μου απάντησε:
«Είναι μια φιλανθρωπία τυλιγμένη με αξιοπρέπεια, γιε μου».
Πόσο δίκιο είχε!!!!