Έχετε ποτέ μπει στη διαδικασία, ενώ είστε χορτάτοι και καλυμμένοι ενεργειακά, το μυαλό σας να γυροφέρνει στο φαγητό ή σε εκείνη την σοκολάτα που ανοίξατε προχθές; Οι περισσότεροι από εμάς, αν όχι όλοι, έχουμε πιάσει τον εαυτό μας έστω και μία φορά να σκεφτόμαστε λίγο παραπάνω από όσο θα έπρεπε ένα γλυκό που μπορεί να υπάρχει στο ψυγείο ή ένα νόστιμο φαγητό που περίσσεψε και υπάρχει στην κουζίνα.
Όπως γνωρίζουμε το φαγητό, μαζί με το νερό, αποτελεί το απαραίτητο συστατικό για την επιβίωση του ανθρώπου, την καλή του θρέψη και την ανάπτυξη του και απαιτείται σε ποσότητες τέτοιες ούτως ώστε να καλύψει τις ενεργειακές ανάγκες του κάθε ατόμου. Όμως το φαγητό εκτός από αυτό τον ρόλο, θα το βρούμε να πρωταγωνιστεί και σε όλες τις στιγμές χαράς μας, ενίοτε στην λύπη μας, στην διαδικασία κοινωνικοποίησης μας και επαφής μας με άλλους ανθρώπους.
Οι μηχανισμοί
Όπως διαβάζουμε στο mednutrition.gr, οι μηχανισμοί με τους οποίους ο οργανισμός μας στέλνει μηνύματα ώστε να θυμηθούμε το φαγητό και να κινητοποιηθούμε έτσι ώστε να το καταναλώσουμε είναι δύο.
Καταρχάς ο ομοιοστατικός μηχανισμός, ο οποίος ενεργοποιείται όταν υπάρχει έλλειμμα ενέργειας μέσω της ορμόνης γκρελίνης. Η γκρελίνη παράγεται από το στομάχι όταν έχουν περάσει ώρες από το τελευταίο γεύμα, έχει ολοκληρωθεί η πέψη του και το σώμα μας οδηγεί με αυτόν τον τρόπο στην αναζήτηση τροφής. Όταν καλύψουμε τις ενεργειακές μας ανάγκες, εκκρίνεται η λεπτίνη η οποία διαδραματίζει τον ακριβώς αντίθετο ρόλος από αυτόν της γκρελίνης, δηλαδή στέλνει μήνυμα στον εγκέφαλο ότι υπάρχει κορεσμός οπότε και να σταματήσουμε την κατανάλωση φαγητού.
Όταν όμως σκεφτόμαστε το φαγητό, ενώ θεωρητικά είμαστε καλυμμένοι ενεργειακά και έχουμε καταναλώσει πρόσφατα ένα ικανοποιητικό γεύμα για τις ανάγκες μας, τότε δεν ενεργοποιείται ο ομοιοστατικός μηχανισμός αλλά ο μη- ομοιοστατίκος μηχανισμός ο οποίος σχετίζεται με την απόλαυση και την ευχαρίστηση που αντλούμε από την κατανάλωση φαγητού.
Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ