Πριν ξημερώσει ο Θεός καλά-καλά την μέρα,
άγνωστος ήρθε στο χωριό τι θέλει εδώ πέρα?
Νύχτα μάλλον ταξίδευε κι έφτασε τέτοια ώρα,
για ντόπιος δεν μου φαίνεται, θά 'ρθε απ' άλλη χώρα...
Καπέλο στο κεφάλι του στο χέρι το σακάκι,
κατέβηκε απ' τ' αμάξι του και πήρε ένα σοκάκι.
Φτάνει σ' ένα ερημόσπιτο και βαριαναστενάζει,
σαν σαλεμένος φαίνεται έτσι όπως κοιτάζει...
Μπαίνει στην έρημη αυλή, πού 'ναι χορταριασμένη,
το σπίτι ακόμα στέκεται, σαν κάποιον να προσμένει...
Αρχίζει το ψαχούλεμα, άραγε τι γυρεύει?
Το χέρι του ξερόκλαδα και φύλλα ανακατεύει...
Ένας θα έψαχνε κλειδί, κάτω απ' τους ντενεκέδες,
σ' αυτούς που η δόλια η μάνα του, φύτευε κατιφέδες...
...Σκούριασε το παλιόκλειδο, η πόρτα δεν ανοίγει,
θλιμμένος γύρω του κοιτά κι ο πόνος τον τυλίγει...
Λόγια κι εικόνες ήρθανε από τα περασμένα,
σαν πήρε την απόφαση να φύγει για τα ξένα.
Η μάνα κι ο πατέρας του με δάκρυα τον κοιτούσαν,
μην φύγει για την ξενιτιά θερμοπαρακαλούσαν...
Μα κείνος δεν τους άκουσε, τους άφησε στον πόνο
και γράμματα τους έστελνε τα πρώτα χρόνια μόνο...
Τον πλάνεψε η ξενιτιά, ξέχασε το χωριό του,
πήγε να γίνει πλούσιος, πέτυχε τον σκοπό του...
Πολλοί ξενιτευτήκανε μα δεν απαρνηθήκαν,
την φαμελιά, το σπίτι τους, την γη που γεννηθήκαν.
Χρόνια τον περιμένανε, μα κείνος ούτε γράμμα,
μετάνιωσε μα είναι αργά, δεν βοηθάει το κλάμα...
Αλήθεια τώρα γιατί κλαις, γιατί πονάει η καρδιά σου?
Τώρα που πια πεθάνανε, ζητάς τα γονικά σου?
Μ' όσους παράδες έβγαλες, πίσω δεν θα τους φέρεις,
απ' τον καημό τους φύγανε, για σένα και το ξέρεις...
Τράβα λοιπόν στο μνήμα τους κεράκι για ν' ανάψεις ,
ζήτα συγνώμη από καρδιάς κι εκεί κάτσε να κλάψεις...
Χαρά-Χαρίκλεια Βλαχάκη
Αναδημοσίευση από το Σωματείο Άγιοι Ανάργυροι Ηλιούπολης