Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας μπαλωματής που διόρθωνε καρδιές.
Είχε πολύ δουλειά. Ερχόταν όλοι και του άφηναν τις ματωμένες καρδιές τους και εκείνος τις έφτιαχνε τόσο καλά που έμενε μόνο ένα μικρό σημάδι.
Τις έπαιρναν ευχαριστημένοι και μετά από λίγο καιρό τις ξαναφέρναν πάλι ματωμένες.
Ο μπαλωματής τις έφτιαχνε και πάλι και σε λίγο πάλι τα ίδια.
Όμως πάντα έμενε ένα σημάδι.
Μια μέρα ο μπαλωματής αρρώστησε και όλοι περίμεναν κλαίγοντας κρατώντας τις ματωμένες καρδιές τους.
Όταν έγινε καλά και γύρισε τα έχασε.
Ήταν τόσοι πολλοί που σκέφθηκε ότι δεν θα καταφέρει να τις φτιάξει όλες.
Προσπάθησε αλλά πάνω στην βιασύνη του άφηνε μεγαλύτερα σημάδια. Όλο και πιο μεγάλα.
Τι να κάνω σκέφθηκε δεν προλαβαίνω να τις κάνω καλύτερες.
Τους φώναξε λοιπόν και τους είπε. Προσέχετε γιατί στο τέλος δεν θα φτιάχνονται.
Τότε όλοι με ένα στόμα του απάντησαν.....
Προσπαθούμε αλλά μόνο όταν σταματήσει η ζωή δεν θα ματώνουν.
Έχουν δίκαιο σκέφθηκε ο μπαλωματής και άρχισε ξανά να διορθώνει.
Μόνο Αυτός που δίνει τη ζωή μπορεί να το σταματήσει όλο αυτό. Όσο λοιπόν κρατάει η ζωή και εγώ θα κάνω ότι καλύτερο μπορώ.
Ξέχασα να σας πω ότι τον μπαλωματή τον έλεγαν χρόνο...
Αναδημοσίευση από το Σωματείο Άγιοι Ανάργυροι Ηλιούπολης