Της Αθηνάς Κουφού, Δικηγόρου -Υπ. Διδ. Εγκληματολογίας
Ο ευνουχισμός, ως μέθοδος αποκατάστασης και επανένταξης στην κοινωνία ατόμων τα οποία έχουν διαπράξει κατά συρροή σεξουαλικά παραπτώματα όπως βιασμούς και ασέλγεια σε ανηλίκους, διχάζει την Ευρώπη δεδομένου ότι ως ποινική αντιμετώπιση, πάντα στα πλαίσια μιας κοινωνίας με δημοκρατικό υπόβαθρο, εγείρει έντονα ζητήματα ηθικής.
Είναι φανερό ότι όλο και περισσότερες χώρες υιοθετούν τον «χημικό ευνουχισμό», την χορήγηση δηλαδή φαρμάκων με στόχο τη μείωση της λίμπιντο και της σεξουαλικής δραστηριότητας σε άτομα τα οποία έχουν καταδικαστεί για τα ανωτέρω αδικήματα, μέθοδος που δεν είναι μεν καινούργια, άρχισε δε να χρησιμοποιείται μόλις τα τελευταία χρόνια, τουλάχιστον όσον αφορά την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η διαδικασία του χημικού ευνουχισμού διαφέρει από τον αντίστοιχο χειρουργικό, όπου οι όρχεις αφαιρούνται μέσω τομής στο σώμα (ορχεκτομή). Στο «χημικό ευνουχισμό» χορηγείται στον δράστη σεξουαλικών εγκλημάτων το «Depo-Provera», ένα γυναικείο αντισυλληπτικό που κόβει εξ΄ ολοκλήρου την παραγωγή της τεστοστερόνης και μειώνει κατά πολύ τη σεξουαλική επιθυμία.
Μόλις σταματήσει η φαρμακευτική αγωγή η λίμπιντο επανέρχεται. Και οι δύο μορφές ευνουχισμού υποτίθεται ότι μειώνουν σημαντικά τις σεξουαλικές ορέξεις του ατόμου-δράστη σεξουαλικών εγκλημάτων, όσον αφορά δε την αποτελεσματικότητά τους, ο φυσικός ευνουχισμός θεωρείται πολύ πιο αποτελεσματικός σε σχέση με τον χημικό.
Μια μελέτη 900 σεξουαλικών παραβατών που έγινε στη Δανία το 1960 έδειξε ότι τα επίπεδα υποτροπιασμού μειώθηκαν από 80% σε 2,3% μετά την ορχεκτομή. Στην Τσεχία κανένα από τα περίπου 100 άτομα που έχουν υποστεί φυσικό ευνουχισμό δεν υποτροπίασε.
Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ