Μαμά μου, πότε θα στολίσουμε το Χριστουγεννιάτικο δέντρο;" με ρωτάει ο μικρός μου. "1η Δεκεμβρίου αγάπη μου" του απαντώ. "Όταν ήσουν μικρή πότε το στολίζατε και ποιος έβαζε το αστεράκι στην κορυφή;" συνεχίζει να με ρωτά. Μέσα σε δευτερόλεπτα κάνω flashback την εποχή που ήμουν κι εγώ μικρούλα. Τότε που δεν έπαιζα το δύσκολο και απαιτητικό ρόλο του ενήλικα, αλλά ήμουν ένα παιδάκι που απολάμβανε τη φροντίδα τόσων ανθρώπων που με λάτρευαν.
Κάθε χρόνο αυτές τις μέρες με πιάνει μια γλυκιά μελαγχολία και νοσταλγία για τη μέρα που στολίζαμε το Χριστουγεννιάτικο δέντρο κι επικρατούσε ένας όμορφος συνωστισμός από αγαπημένα μου πρόσωπα, που βρίσκονταν στο σπίτι...
Μπαμπάς, παππούς, γιαγιά, θείες, θείοι... ήταν όλοι εκεί... Τώρα πια μετράω αρκετές "απουσίες" κι άδειες καρέκλες... Είναι φορές που σκέφτομαι πως αν είχα μιαν ευχή που θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί, θα ήταν να μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω έστω για λίγο. Για μια μέρα μόνο... Θα είχα τόσα να τους πω... Μου λείπουν όλοι πολύ...
Ευγνωμονώ όμως το Θεό, την τύχη, που όλοι αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι που έχουν "φύγει", ήταν κάποτε εδώ για εμένα. Και από εκεί ψηλά ξέρω πως "παρεμβαίνουν" καμιά φορά, γιατί η αγάπη ό,τι και να συμβεί, δεν χάνεται ποτέ...
Δεν ξέρω γιατί, αλλά τη γιαγιάκα μου, κάτι την έπιανε κάθε Πρωτοχρονιά, και της άρεσε να μου δίνει μαζεμένες συμβουλές... Καθισμένες και οι δυο στον καναπέ, χαζεύαμε τις φλόγες του τζακιού, τρώγαμε λουκουμάδες, κάστανα, πίναμε ζεστό ρόφημα και απολάμβανα να μου λέει τις ιστορίες της...Η γιαγιά μου ήταν σοφή γυναίκα... To πόσο την αγαπούσα δεν μπορώ να το εκφράσω με λόγια... Δε θέλω να σκέφτομαι ότι έχει φύγει... Είναι κάτι που πονάει πολύ και δεν το "αγγίζουμε" στις συζητήσεις μας, ούτε η μαμά μου, ούτε εγώ... Για εμάς είναι εδώ...
Θυμάμαι, λοιπόν, αυτά που με συμβούλευε... Τις φράσεις- μαθήματα ζωής που μου είχε δώσει και θέλησα να μοιραστώ μαζί σας...
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου ΕΔΩ