Και τι είναι αυτό που αγαπάς και θαυμάζεις στους ανθρώπους κάποτε με ρώτησαν: Όταν βλέπω χάος μέσα στα μάτια τους.
Όταν βλέπεις χάος σημαίνει: Η κατάσταση πριν την ύπαρξη του κόσμου, και στη συνέχεια το διάστημα, το κενό, ο αμέτρητος χώρος, το άπειρο!
Μήπως ήρθε η ώρα να αποχαιρετήσεις το πληγωμένο παιδί που κρατάς μέσα σου;
Ήρθε η ώρα να έρθεις σε επαφή με το συναίσθημα, μόνο όταν αγκαλιάσεις το συναίσθημα σου, αυτό το παλιό, το κρυμμένο, τότε θα ξαναγνωριστείς με εσένα!!!
Το Οικογενειακό Δέντρο δεν είναι τυχαίο που μας το μάθαιναν με ασκήσεις, στο Δημοτικό, από την οικογένεια και από την παιδική ηλικία, ξεκινάνε όλα αυτά που σε ξυπνάνε τις νύχτες!!
Και εσύ, ακόμα και σήμερα, θυμάσαι ότι οι γονείς σου ήταν κλεισμένοι στον δικό τους κόσμο, αυτό κλείδωσε την ψυχή σου!
Αν ρωτήσεις τώρα τον εαυτό σου πως αισθάνεσαι, αμέσως θα δικαιολογήσεις αυτή τη συμπεριφορά τους, διότι, ότι μας πονάει το δικαιολογούμε, νιώθουμε ένοχοι σαν να φταίμε εμείς!
Το παρακάτω στάδιο που θα ξαναρωτήσεις τον Εαυτό σου, θα περιγράψεις τα γεγονότα που βίωσες, αλλά και πάλι δεν θα λες πως νιώθεις.
Όλα τα κακά για την ψυχολογική μας υγεία ξεκινάνε από την στιγμή που δεν λέμε τι νοιώθουμε.
Δώσε χώρο σε αυτό το παιδί, που έχεις μέσα σου, νιώθεις ντροπή, μέσα σου έχεις ένα χαοτικό εσωτερικό χαρακτήρα.
Από την στιγμή που θα καταφέρεις να λες τι νοιώθεις, θα νοιώσεις και την αυτοεκτίμηση που δεν απέκτησες τότε, γιατί θα βλέπεις πλέον τον εαυτό σου με ακρίβεια!
Δεν θα αποφεύγεις πλέον την πραγματικότητα που σε βαραίνει, όπως έμαθες με τους γονείς σου, θα αγκαλιάσεις τα αρνητικά σου συναισθήματα.
Δεν αλλάζει το παρελθόν, ήρθε η ώρα όμως να πενθήσεις, και να προχωρήσεις!
Ήρθε η ώρα να κοιτάξεις αυτό το παιδί στα μάτια, να του χαμογελάσεις, και να το αποχαιρετήσεις, προχωρώντας μπροστά!
Και προχωρώντας μπροστά, γίνεσαι Ευτυχισμένος!
Ευτυχισμένος είσαι όταν δεν σε αγγίζει τίποτα, από αυτά που κάποτε έλιωνες στα πατώματα.
ΝΑΙ, θυμάσαι στα πατώματα όχι το κορμί σου, αλλά τη ψυχή σου, την έβλεπες πεσμένη και την πάταγες από πάνω ώσπου την έλιωνες, τόσοι σε ποδοπάτησαν και εσύ τους έκανες τα χατίρια να αυτοτιμωρείσαι και να δίνεις το τελειωτικό χτύπημα στον εαυτό σου.
Έτσι γίνεται όμως, μην τα θυμάσαι τώρα και στεναχωριέσαι, αλλά να γελάς, ναι τώρα γελάς γιατί τίποτα από όλα αυτά δεν σε αγγίζει πια, δεν σου μείνανε παθήματα αλλά μαθήματα.
Για να αγαπήσεις και να αναγνωρίσεις τον εαυτό σου πρέπει να γίνεις βράχος, να σε χτυπάνε τα κύματα, να σκίζεσαι, να κόβεσαι, ώσπου το χτύπημα σου θα ξεραθεί, θα σταματήσει, και δε θα ξανανοίξει ποτέ.
Δεν υπάρχουν πληγές που ανοίγουν, υπάρχουν πληγές που μόνο αν τις ξύσεις, τις πειράξεις, θα σου ανοίξουν, γι’ αυτό οποιαδήποτε πληγή είχες ανοιχτή, την έκλεισες, και μην την ξαναπειράξεις και μην την κοιτάξεις ποτέ ξανά, έκλεισε!!
Έκλαψες, βασανίστηκες, αγάπησες και μίσησες, έτσι πρέπει, έτσι είναι η ζωή, έχει πόνο και χαρά.
Τώρα πια είσαι ήρεμος, δεν δέχεσαι τον οποιοδήποτε στην ψυχή σου, είσαι ευγενικός με όλους, αλλά λίγοι είναι αυτοί που θα ζήσουν την μαγεία σου.
ΝΑΙ, είσαι μαγικός, όταν μετά από όλα αυτά, δεν τρελάθηκες, δεν έπιασες τα χάπια και τα ποτά, δεν ξεπούλησες την ψυχή σου στο διάβολο, και αυτή την μαγεία σου την μοιράζεσαι μόνο όπου αξίζει.
Μεγάλωσες, είναι πολύ λίγα και ποιοτικά αυτά που σου δίνουν πλέον χαρά, ενθουσιάζεσαι πολύ σπάνια πλέον, αλλά όταν ενθουσιαστείς πλημμυρίζεις από χαρά και λάμψη.
Εγώ έχω να σου πω ένα μεγάλο μπράβο, γιατί το αξίζεις, υποκλίνομαι στην δύναμη σου, που την απέκτησες μέσα από την ταπεινότητα σου, γιατί ο ταπεινός είναι πάντα ο κερδισμένος.
Μπορεί να μην είσαι πλούσιος αλλά έχει τον μεγαλύτερο πλούτο μέσα σου, την ηρεμία της ψυχής σου, που κάποιοι δεν μπορούν να την βρουν με τίποτα, όσο και αν ταξίδεψαν, όσο και αν έψαξαν.
Αυτό είναι η δύναμη… Να είσαι ένας κάμπος δίχως φράχτη… Και να μην περνάει τίποτα μέσα!
Πάρα μονάχα ότι επιτρέπεις εσύ!!
Μεγάλωσες, ίσως όχι όπως έπρεπε, είσαι ενήλικας τώρα πια και μπορείς να επιλέξεις, το μονοπάτι προς την χαρά, και η χαρά σου είναι η ψυχική σου ηρεμία και γαλήνη!
Όλα θέλουν υπομονή, ακόμα και τα παιδικά τραύματα, αυτή την στιγμή έχεις χίλια πράγματα στο μυαλό σου που θέλεις να γίνουν, το ξέρω και εγώ το ίδιο, και ορισμένες φορές μας πιάνει αυτό το παρορμητικό, και θέλουμε τώρα να γίνουν όλα, και εγώ το ίδιο, όταν χαλαρώνεις όμως την ψυχή σου, την ξεκουράζεις λίγο, καταλαβαίνεις ότι όλα δεν γίνονται τώρα, και πρέπει να κάνεις υπομονή.
Υπομονή…
Υπομονή…
Πες το ξανά και ξανά... Και ο χρόνος θα περνάει και όλο πιο κοντά θα φτάνεις στους στόχους σου, υπομονή.
Γνώρισε τον εαυτό σου, από το μηδέν, και έχε υπομονή, στις θλίψεις που σε τριγυρίζουν.
Και να θυμάσαι, με υπομονή δεν γεννιέσαι, την υπομονή την μαθαίνεις, μετά από την μεγάλη ανυπομονησία που έχεις περάσει, μετά από τις τούμπες που έχεις φάει.
Η υπομονή είναι άσκηση, εκπαίδευση, και όταν εκπαιδευτείς στην υπομονή, όλα θα γίνονται τόσο γρήγορα, που ούτε και εσύ ο ίδιος θα το πιστεύεις!
Ειρήνη Πυλαρινού - «Πύλη Ψυχολογίας»
Πηγή: psychology.gr, o-klooun.com - https://www.awakengr.com