Δεν καίγεται το σπίτι του γείτονα πια, αλλά το δικό μας. Κι ο πλανήτης όλος μια γειτονιά που οδηγείται στην αφάνεια με το δολοφονικό χέρι της αδιαφορίας ταϊσμένο από την εγκληματική συνήθεια και την αδηφάγο κερδοσκοπία.
Συνηθίσαμε. Τις εικόνες καταστροφής, πυρκαγιών, πλημμυρών, τυφώνων, απώλειας ζωών, πολέμων. Υπερθέαμα δωρεάν στις τηλεοράσεις καθισμένοι αναπαυτικά στους καναπέδες της αδιαφορίας. Αυτά συμβαίνουν αλλού. Το σπίτι του γείτονα καίγεται. Εμείς ασφαλείς κι ας καπνίζει η φωλιά μας.
Συνηθίσαμε. Τα πολιτικά λογύδρια έμπλεα υποσχέσεων, τις κενές περιεχομένου δημηγορίες. Την κατασκευή κούφιων ειδώλων και το προσκύνημά τους, τη μη ανάληψη ευθύνης, την παρέλαση πολιτικάντηδων, τη μαζική πλύση εγκεφάλου, τη χειραγώγησή μας από δόλιους ή πλανεμένους δημοσιογράφους, τη ζωή δίχως πυξίδες και προσανατολισμούς.
Συνηθίσαμε. Τον πνιγμό χιλιάδων μεταναστών που προσπαθούν να επιζήσουν σε κάποια άλλη γωνιά του πλανήτη -όπως τα ζώα, τα πτηνά, που μετακινούνται προς άγραν τροφής, επιβίωσης- μιας κι εμείς οι πολιτισμένοι με την καταστροφή του κλίματος τους δώσαμε ξηρασίες, πλημμύρες και συνακόλουθα έλλειψη τροφής.
Συνηθίσαμε. Να καταγγέλλονται οι καθέκαστα κυβερνήτες -για να έχουν λόγο ύπαρξης οι αντιπολιτευόμενοι- όταν ανοίγουν οι ουρανοί και αγριεύουν οι πυρκαγιές κατακαίοντας τη μάνα γη. Να απολαμβάνουμε τηλεοπτικές κοκορομαχίες και να καταναλώνουμε μακαρίως ευτυχείς τηλεοπτικά σκουπίδια.
Κι ήρθε η ώρα να διαπράττονται εγκλήματα σε κοινή θέα, να παραμένουν με μια ξεδιάντροπη συγγνώμη στη θέση τους υπουργοί που εξισώνουν θύματα και θύτες, να ανακαλύπτουμε μεθύστερα την ανυπαρξία υποδομών και την έννοια της πρόληψης.
Κι έρχεται η φύση, που την υπονομεύαμε δεκαετίες, να εκθεμελιώσει οικοδομήματα και αυταπάτες, κόπους ολόκληρης ζωής, μήπως γκρεμίσει εκ βάθρων τη δολοφονική αδιαφορία μας.
Δεν καίγεται το σπίτι του γείτονα πια, αλλά το δικό μας. Κι ο πλανήτης όλος μια γειτονιά που οδηγείται στην αφάνεια με το δολοφονικό χέρι της αδιαφορίας ταϊσμένο από την εγκληματική συνήθεια και την αδηφάγο κερδοσκοπία.
Δεν καίγεται το σπίτι του γείτονα πια, αλλά το δικό μας.
Κάποιοι "εργολάβοι "τρίβουν τά χέρια τους χαρούμενοι γιά τήν αναγκαία ανοικοδόμηση σέ εμπόλεμες καί κατεστραμμένες περιοχές τού κόσμου. Κάποιοι πού συνήθισαν βυθισμένοι στήν αδιαφορία, έντρομοι πένητες, κατεστραμμένοι, κοιτάζουν μέ τήν απορία στά μάτια τά γεγονότα.
Όχι τά επερχόμενα.
Πέμπτη 7 Σεπτεμβρίου, Εφημερίδα Ναυτεμπορική