Κουβέντα στην «αυλή» με την συγγραφέα Όλγα Παπαμιχάλη
Τι σας έχει λείψει από τα παιδικά σας χρόνια;
Τα παιδιά έχουν έντονα ανεπτυγμένη τη φαντασία μέσα από το παιχνίδι και υπάρχει σε όλους η ανάγκη έκφρασής της, μεγαλώνοντας όμως αυτό χάνεται μέσα από τα προβλήματα της καθημερινότητας. Ελάχιστοι είναι εκείνοι που τη διατηρούν κι αυτό είναι κάτι που μου λείπει. Μου έχει λείψει η επικοινωνία με κόσμο που διατηρεί αυτή την παιδική σπίθα μέσα του.
Υπήρχε κάποιος αγαπημένος σας ήρωας στον κόσμο των παραμυθιών;
Όπως νομίζω θα έχει ήδη γίνει αντιληπτό αγαπημένη ηρωίδα μου είναι η «Αλίκη» από «τη χώρα των Θαυμάτων» του Λιούις Κάρολ. Για μένα αυτό το αριστούργημα, διότι μόνο έτσι μπορώ να το χαρακτηρίσω, ήταν διαφωτιστικό, μου άλλαξε τον τρόπο σκέψης, άλλωστε κατ’ εμέ είναι ο ορισμός της φαντασίας και της εφευρετικότητας.
Ο κάθε ήρωας των βιβλίων σας, «προδίδει» μικρά ή μεγάλα μυστικά του εαυτού σας;
Νομίζω πως κάθε χαρακτήρας και κυρίως η κεντρική ηρωίδα φέρουν πολλά από τα δικά μου χαρακτηριστικά, άγχη, φοβίες αλλά και όνειρα. Το κυριότερο όλων νομίζω είναι η αγωνιώδης πάλη της «Έμιλι» με τον χρόνο αλλά και η ανάγκη της να συγχωρέσει τον εαυτό της για πράγματα του παρελθόντος που έκανε ή που δεν μπόρεσε να κάνει. Είναι όντως ένα πολύ ιδιαίτερο έργο, επομένως δεν θα μπορούσε να μη «προδίδει» κάποια δικά μου «μυστικά».
Τι στάθηκε αφορμή για να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Η αγάπη μου για το καλλιτεχνικό πατινάζ αλλά και για το κλασικό παραμύθι «η Αλίκη στη χώρα των Θαυμάτων» ήταν η αφορμή για να γραφτεί αυτό το βιβλίο. Από δεκαεπτά ετών ήθελα να γράψω κάτι αντίστοιχο και προσπαθούσα, όσο μεγάλωνα η ιστορία εξελισσόταν και η ηρωίδα ωρίμαζε μαζί μου. Η «Έμιλι» του βιβλίου και εγώ κάναμε μαζί αυτό το πέρασμα από την εφηβεία στην ενηλικίωση.
Είναι εύκολο να μας εκθέσετε τα συναισθήματα που νιώσατε τελειώνοντας αυτό σας το έργο;
Ένιωσα από την μία δέος μπροστά στο τελείωμα της πρώτης μου ολοκληρωμένης συγγραφικής προσπάθειας, αλλά και θλίψη, ένα τεράστιο κενό. Είχα μάθει από τα δεκαεπτά μέχρι και τα δεκαεννιά μου έτη να ασχολούμαι μεγάλο μέρος της καθημερινότητάς μου με την «Έμιλι». Έγραφα, έσβηνα, διάβαζα και ξανά τα ίδια. Κάποιες φορές την άφηνα μήνες ολόκληρους στην άκρη κι έπειτα μου έλειπε και άρχιζα από την αρχή. Νομίζω ότι κράτησα επίτηδες τόσο καιρό γράφοντας για την «Έμιλι και τις περιπέτειές της «στη Χώρα των Πάγων» μόνο και μόνο για να την έχω συντροφιά. Είχε γίνει η σκιά μου, ήταν απαραίτητη μέχρι που πήρα την απόφαση πως έπρεπε να τελειώσει, έπρεπε να ολοκληρωθεί, δεν ήταν δίκαιο για την ηρωίδα να την κρατάω μετέωρη μόνο και μόνο από τις δικές μου ανασφάλειες. Όταν λοιπόν πήρα την απόφαση, την τελείωσα μέσα σε μια βδομάδα. Έτρεξα γρήγορα διότι ανυπομονούσα για τις νέες περιπέτειες που με περίμεναν.
Σε ποιο στάδιο πιστεύετε ότι βρίσκεται η σχέση του Έλληνα με το βιβλίο;
Νομίζω ότι η αγάπη προς το βιβλίο έχει μειωθεί. Δυστυχώς ο κόσμος πλέον με την ανάπτυξη της τεχνολογίας, των videogames και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης προτιμά να περνάει αλλιώς τον χρόνο του στο σπίτι από ότι διαβάζοντας. Ενώ το μέσω ελληνικό αναγνωστικό κοινό ακολουθεί την πεπατημένη διαβάζοντας κατά κύριο λόγο ξένους συγγραφείς και bestsellers, μη δίνοντας την ευκαιρία σε κάποιο ελληνικό και δε πρωτοεμφανιζόμενο συγγραφικό έργο να αποδείξει την αξία του.
Ποιο θεωρείτε ως Θείο δώρο στο χαρακτήρα σας και ποιο είναι το βασικό σας ελάττωμα;
Θείο δώρο δεν ξέρω αν έχω, αλλά αν έπρεπε οπωσδήποτε να κατονομάσω κάτι σε εμένα ως Θείο δώρο θα διάλεγα το χάρισμα που έχω να γράφω, θα διάλεγα την ικανότητα να μετουσιώνω τις σκέψεις μου σε λέξεις, σε προτάσεις, και εν τέλει σε ένα βιβλίο. Ελαττώματα μπόλικα. Τα πιο βασικά είναι η τελειομανία μου και η βιασύνη μου. Δυο ελαττώματα που έρχονται σε πλήρη αντίθεση μεταξύ τους και που πολλές φορές είναι καταστροφικά, αλλά το δουλεύω με το καιρό.
Την μοίρα μας την ορίζουμε ή την δημιουργούμε με τις πράξεις μας;
Νομίζω η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Πιστεύω πως κάθε πλάσμα είτε φανταστικό (πχ. ένας λογοτεχνικός χαρακτήρας) είτε υπαρκτό έχει κάποιον ή κάτι που κινεί τα νήματα της ζωής και ορίζει την μοίρα του σε γενικές γραμμές, πάντα όμως εν τέλει εμείς είμαστε οι πρωταγωνιστές της ιστορίας μας – της ζωής μας – άρα εμείς καθορίζουμε ποιο από τα «μονοπάτια» που μας δίνονται θα ακολουθήσουμε, πότε και πόσο θα μας επηρεάσει αυτό το «ταξίδι» αλλά και ποιους «συνοδοιπόρους» θα έχουμε δίπλα μας, αν θα έχουμε.
Η αισιοδοξία, υπάρχει στο λεξικό της ζωής σας;
Θα ήθελα πολύ να την εντάξω.
Τι περιλαμβάνει η καθημερινότητά σας;
Η καθημερινότητά μου χαρακτηρίζεται από πολλές ταινίες και πολύ μελέτη λόγω των μεταπτυχιακών μου σπουδών στον κινηματογράφο, καθώς επίσης και από πολύ διάβασμα και πολύ γράψιμο. Τα περισσότερα βέβαια στο τέλος της ημέρας τα πετάω. Πάντα ενθουσιάζομαι με μια ιδέα κι έπειτα στα ξαφνικά αυτός ο ενθουσιασμός που πριν με κατέκαιγε έχει σβήσει και χαθεί, ίσως οριστικά ίσως πάλι όχι.
Έχετε κάποιο «γούρι»;
Τον Θεό και τους ανθρώπους που με αγαπούν και με στηρίζουν. Τίποτα άλλο.
Η εξουσία πιστεύετε, φιμώνει τις τέχνες από φόβο ή από ανικανότητα να τις στηρίξει;
Η ταπεινή μου άποψη είναι και τα δυο. Υπάρχει γενικά μια οικονομική δυσχέρεια. Στη χώρα που ζούμε είναι δύσκολο να είσαι καλλιτέχνης και να βιοπορίζεσαι από αυτό. Υπάρχει όμως και φόβος και αυστηρός έλεγχος λόγω των κατεστημένων. Όταν κάτι είναι πολύ μπροστά από την εποχή του, όταν κάτι διαφέρει ή απλά λέει την ωμή αλήθεια αγκαλιάζεται καλύτερα από τους ξένους, παρά από τους Έλληνες συμπατριώτες μας.
Αν σας όριζαν για λίγα λεπτά της ώρας «νομοθέτη», ποιο νόμο θα θέτατε σε εφαρμογή;
Αν και δεν είναι καθόλου ο τομέας μου, αν κάποιος με όριζε «νομοθέτη» νομίζω ότι το πρώτο που θα έκανα θα αφορούσε καθοριστικές αλλαγές στα τμήματα της παιδείας, του πολιτισμού και των τεχνών. Αν θέλεις κάτι να αλλάξει στην κοινωνία, πρέπει να αλλάξει η παιδεία που λαμβάνουν τα παιδιά στα σχολεία, εκείνοι είναι «οι αυριανοί» πολίτες. Η τέχνη θα έπρεπε να έχει μεγαλύτερη βαρύτητα στα σχολεία από ότι έχει μέχρι στιγμής.
Αν σας ζητούσε ένα παιδί μια συμβουλή, τι θα του λέγατε;
Μπορεί να ακουστεί κάπως κοινότυπο, αλλά θα του έλεγα ποτέ μην επιτρέψει να χαθεί το παιδί μέσα του, θα του έλεγα να κυνηγήσει τα όνειρά του όσο τρελά κι αν είναι και να τα εκπληρώσει όσο καιρό κι αν του πάρει, όσες απορρίψεις, εμπόδια και δυσκολίες συναντήσει, διότι στο τέλος όταν θα τα καταφέρει η νίκη του θα είναι πιο γλυκιά.
Η Όλγα Παπαμιχάλη αποφοίτησε 2018 από το New York College με bachelor και βαθμό πτυχίου άριστα (BA Hons in Film Studies with first class honours) που πήρε σε συνεργασία με το Αγγλικό πανεπιστήμιο Greenwich, ενώ συνεχίζει τις σπουδές της στο New York College σε μεταπτυχιακό επίπεδο ετοιμάζοντας την μεταπτυχιακή της εργασία με θέμα: The Artemis archetype in today’s art of cinema and TV.
Έχει ήδη κάνει δυο μικρού μήκους ταινίες που απέσπασαν αρκετές διακρίσεις και βραβεία στο εξωτερικό με κυριότερα το βραβείο Best fiction Award στο ισπανικό φεστιβάλ Fantastic Film Festival (3rd edition), βραβείο Best Fantasy Fiction στο κινηματογραφικό φεστιβάλ best of 2020 VIP fest, βραβείο Best Fantasy στο Super Short Film Festival αλλά και το βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας στο Toronto International Nollywood Film Festival (2020) για την μικρού μήκους ταινία «Η Έμιλι στη Χώρα των Πάγων», στην οποία εκτός από σκηνοθέτης και σεναριογράφος, έπαιξε η ίδια τον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Η μικρού μήκους ταινία της έκανε πρεμιέρα στις ελληνικές αίθουσες στο 32ο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου (2019) αποσπώντας πολύ καλές κριτικές, ενώ υπήρξε επίσημη συμμετοχή στις υποψηφιότητες για την καλύτερη ταινία μικρού μήκους μυθοπλασίας στα βραβεία Ίρις 2020 της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. «Η Έμιλι στη Χώρα των Πάγων» όμως δεν σταματά το ταξίδι της εκεί, έγινε βιβλίο, που όπως χαρακτηριστικά δηλώνει η ίδια η συγγραφέας αποτελεί ένα φόρο τιμής στον Λιούις Κάρολ και την «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων».
Το βιβλίο της ανήκει στην κατηγορία του φανταστικού και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γράφημα σε όλα τα βιβλιοπωλεία.
Για τον aylogyros news και τον Παύλο Ανδριά
