Κουβέντα στην «αυλή»… με τον ηθοποιό Αντώνη Καλομοιράκη, από την θεατρική παράσταση «Τι είδε ο μπάτλερ», στο Θέατρο ΑΛΜΑ
Ξεκινώντας την κουβέντα μας, θα ήθελα να πάμε μερικά χρόνια πίσω και να σας ρωτήσω, τι ήταν αυτό που σας ώθησε να ασχοληθείτε με την υποκριτική;
Να σου πω την αλήθεια, δεν ξέρω. Έχω προσπαθήσει να αποδώσω τους λόγους σε διάφορες ανάγκες μου. Με γοήτευε πάντα η ενσωμάτωση σε ένα χώρο που τα «αρνητικά» σου μετατρέπονται σε «θετικά». Με γοήτευε να βλέπω δραματικές ιστορίες που όμως με έκαναν να γελάω. Τώρα ξέρω, ότι αυτό που με έχει εθίσει σε αυτή τη δουλειά είναι το ταξίδι του να παρατηρείς, να ερμηνεύεις και να λες ανθρώπινες ιστορίες. Μέσα απ’ αυτό διαπιστώνεις πόσο πολύ συγγενεύεις με τους γύρω σου. Είμαστε συγγενείς ως προς τις ανάγκες μας. Τα ίδια χρειαζόμαστε όλοι.
Τι σημαίνει η λέξη «σανίδι» για εσάς;
Η απόλυτη έκθεση. Όχι μόνο του ρόλου και της ιστορίας που λες, αλλά και ολόκληρης της προσωπικότητάς σου. Το σανίδι έχει μια τρομερή δύναμη αποκάλυψης και «ξεγυμνώματος» του τι είσαι.
Τι σας έκανε να συμμετέχετε στην παράσταση «Τι είδε ο μπάτλερ» και ποιος είναι ο ρόλος σας σε αυτήν;
Ένας συνδυασμός πολλών παραγόντων. Καταρχάς, το έργο είναι μια από τις πιο καλογραμμένες φάρσες παγκοσμίως. Ένα έργο του Joe Orton στο οποίο αφορμή στέκεται το ψέμα ενός γιατρού προς τη σύζυγό του που όμως μας οδηγεί σε ένα χαοτικό αλαλούμ μέσα σε μια κλινική υποχρεώνοντας τον κάθε χαρακτήρα να αποκαλύψει ποιος είναι ο κρυφός του εαυτός προκειμένου να σταματήσει όλο αυτό το χάος που συμβαίνει. Είναι πολύ εύστοχο το σχόλιο του Orton για το πώς λειτουργούμε οι άνθρωποι. Αυτό που συγγενεύει τους ήρωες μεταξύ τους είναι ο φόβος. Αν είχαν ξεπεράσει τους φόβους του δε θα είχε οδηγηθεί σε αυτό το μπάχαλο η κλινική. Ο φόβος είναι που συγγενεύει και όλους εμάς. Είναι η αρχή του χάους. Όταν μου πρότεινε ο Σπύρος ο Πούλης το συγκεκριμένο έργο, είπα αμέσως «ναι», γιατί εκτός του ότι μου αρέσει πολύ είναι ευλογία να μπορείς να δουλεύεις με έναν τόσο καλό συνάδελφο, γενναιόδωρο πάνω και κάτω απ’ τη σκηνή. Ο Σπύρος είναι μια μοναδική περίπτωση «μοιράσματος». Κι εγώ προσωπικά έχω ανάγκη να συνυπάρχω με ανθρώπους που μοιράζονται.
Ταυτίζεται η φιλοσοφία της παράστασης με το σήμερα; Θα μπορούσε να ήταν μια έκφραση της καθημερινότητάς μας;
Απόλυτα. Είναι ένα έργο, γραμμένο το 1967 αλλά είναι σημερινό. Με την έννοια ότι μας αφορά. Δεν αλλάζουν εύκολα οι ανάγκες των ανθρώπων.
Ποιο μήνυμα – κάλεσμα θα «στέλνατε» σ’ έναν υποψήφιο θεατή ώστε να δει την παράσταση;
Το έργο και η παράσταση έχουν έναν απίστευτο μηχανισμό γέλιου! Και ο Αντώνης ο Λουδάρος, ο σκηνοθέτης μας, έχει φροντίσει πολύ καλά γι’ αυτό. Από την στιγμή που ξεκινάει είναι σα να δέχεσαι απανωτά «χαστούκια» γέλιου και αγωνίας. Πού θα καταλήξει όλο αυτό το μπάχαλο; Οι ανατροπές είναι εξαιρετικά ευφάνταστες. Πολλές φορές στις πρόβες σταματάμε και οι ίδιοι γιατί γελάμε σα μωρά παιδιά. Πηγαία και αυθόρμητα.
Τι πρέπει να περιλαμβάνει κατά τη γνώμη σας μια καλή παράσταση;
Καλή πρόθεση και αλήθεια. Το θέατρο που δεν έχει αλήθεια είναι κακό. Δε σε συνεπαίρνει. Σε απωθεί. Είναι σημαντική η αλήθεια στην τέχνη. Ζητείται περισσότερο απ’ όσο ζητείται ακόμα και στη ζωή.
Θα σας δούμε κάπου αλλού φέτος; Ποια είναι τα «άμεσα» σχέδιά σας;
Ναι. Στο θέατρο θα είμαι σε άλλη μία δουλειά που θα ετοιμαστεί για δευτερότριτα, σε ένα δικό μου έργο, που λέγεται «Παρασκευή και 13». Μια κωμωδία, που αισθάνομαι ότι μας αφορά όλους, αναφορικά με το τι είμαστε και ποια είναι στάση μας απέναντι στη ζωή και στους άλλους. Είναι ένα στόρι, το οποίο όταν το «εμπνεύστηκα» με ενθουσίασε λιγότερο από άλλα, όμως όσο πέρναγε ο καιρός σα να με στοίχειωνε. Με απασχολούσε συνέχεια. Το σκεφτόμουν όλη μέρα. Άρχισα να βλέπω τους ήρωές στην καθημερινότητά μου, τις επιλογές τους, τον τρόπο τους. Και έτσι αποφάσισα να το βάλω μπρος και να το μοιραστώ με τον κόσμο. Τηλεοπτικά έχω κάνει κάποια επεισόδια στα Νεοκλασικά, στον Μαυρογυαλούρο, δίπλα στον Χάρη Ρώμα. Ανυπομονώ να βγει στον αέρα!
Αν σας όριζαν για λίγα λεπτά της ώρας «πρέσβη» της ελληνικής θεατρικής σκηνής, ποια αρχαία τραγωδία θα προτείνατε στους ξένους και γιατί;
Τους Πέρσες. Ποια άλλη; Σε μια χρονική στιγμή που ακούς πολύ συχνά τη λέξη «τρίτος παγκόσμιος».
Ποιος είναι ο αγαπημένος σας θεατρικός συγγραφέας;
Είναι δύο. Ο Τσέχωφ και ο Σίλβερ. Και οι δύο έχουν εντοπίσει ότι οι πίκρες της ζωής μπορεί να βγάλουν πολύ γέλιο. Κι αυτό με αφορά.
Αν σας ζητούσε ένα παιδί μια συμβουλή, τι θα του λέγατε;
Να μην αφήσει το μπαλόνι του, επειδή ένας μεγάλος του ‘χει πει ότι αυτό αργά ή γρήγορα θα ξεφουσκώσει.
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση, δείτε ΕΔΩ
Για τον aylogyros news και τον Παύλο Ανδριά
