Έχουμε φτάσει στου Ρέντη απομεσήμερο, μία από τις δύο φορές της μέρας που έχει κίνηση, όταν τα γύρω εργοστάσια και οι εταιρείες μεταφορών σχολάνε∙ η άλλη είναι μετά τις 8 το βράδυ, όταν φτάνουν οι θεατές για να δουν τις δύο sold-out παραστάσεις του νέου Καρτέλ, τον «Άρη», που παίζεται τέσσερα χρόνια, και το «Άνθρωποι και Ποντίκια», που μπήκε αισίως στον τρίτο χρόνο παραστάσεων.
Στο παλιό εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο, που του παραχώρησε το Ίδρυμα Ωνάση, αγνώριστο σήμερα, αλλά με όλα τα χαρακτηριστικά της βιομηχανικής του μνήμης ατόφια κρατημένα, ο θόρυβος δεν σταματά ποτέ. Μια μικρότερη υποομάδα της ομάδας του Καρτέλ καρφώνει, μεταφέρει καρέκλες, δοκιμάζει ρούχα πριν από την πρόβα του επόμενου έργου, που θα ξεκινήσει σε λίγο.
Με τον Βασίλη Μπισμπίκη κάνουμε μια βόλτα γύρω από τον χώρο. Ο Βασίλης είναι ένας άνθρωπος χρυσοχέρης, πολυτεχνίτης, που πλέει μόνος του στο ελληνικό θέατρο, μια περίπτωση που θυμίζει τους «Εφήμερους» της Μνουσκίν, έναν κόσμο που έχει κατασκευαστεί από το περίσσευμα και το άχρηστο των άλλων και αυτή είναι η πιο γοητευτική εκδοχή συνδυασμών, αντικειμένων και ιδεών που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι αυτό το μοντέλο θεάτρου θαυμάζει και οραματίζεται, ένα θέατρο πολιτικό και λαϊκό για το οποίο μιλάει με πάθος, ενώ δεν εγκαταλείπει τις συνήθειές του ‒ ακόμα και την ώρα που περπατάμε σκύβει και μαζεύει ένα ωραίο κομμάτι ξύλο και με αυτό επιστρέφουμε στον χώρο. «Κάπου θα χρειαστεί», μου λέει.
Διαβάστε τη συνέχεια:
https://www.lifo.gr/culture/theatro/basilis-mpismpikis-otan-kryona-stin-omonoia-oi-trans-me-boithisan
