Όταν το 1891 ο Φραντς Βέντεκιντ έγραψε το "Ξύπνημα της Άνοιξης", συνειδητά θέλησε να ταράξει τα ήρεμα νερά της βικτωριανής Ευρώπης.
Στη δύση του 19ου αιώνα η εμφάνιση της ψυχανάλυσης, η φεμινιστική επανάσταση, η εξάπλωση του σοσιαλισμού, οι εθνικές, πολιτικές και κοινωνικές διαμάχες που θα οδηγήσουν σε δύο δεκαετίες στο ξέσπασμα του Μεγάλου Πολέμου διαμορφώνουν ένα νέο κόσμο πιο προκλητικό, πιο γρήγορο, πιο δυναμικό.
Ο Βέντεκιντ παρατηρεί, κρίνει και αποκαλύπτει με επώδυνη ειλικρίνεια στο κοινό πως η άγνοια, η αδυναμία κατανόησης ή η αδιαφορία των ενηλίκων για τον εφηβικό ψυχικό κόσμο αφήνει τους νέους να αναρωτιούνται, να εξερευνούν, να απελπίζονται ή να βρίσκουν εν τέλει κάποιο μονοπάτι μόνοι τους.
Ο αυνανισμός, η ομοφυλοφιλία, ο βιασμός, η έκτρωση, η αυτοκτονία, η πορνεία, η παιδική κακοποίηση, θέματα που κυριαρχούν στη ζωή και τη σκέψη των εφήβων ηρώων του δράματος, του έδωσαν τον τίτλο ενός από τα προκλητικότερα έργα της Γερμανικής δραματουργίας και προκάλεσαν την απαγόρευση του σε πολλές χώρες.
Σήμερα, σε μια εποχή εξίσου ταραγμένη και ρευστή, οι νέοι βιώνουν παρόμοιες προκλήσεις και προβληματισμούς για το σώμα τους, τη σεξουαλική τους ταυτότητα, τη σχέση τους με τους ενηλίκους, τη θρησκεία, την εκπαίδευση κι έτσι το Ξύπνημα της Άνοιξης παραμένει εξαιρετικά επίκαιρο, επώδυνο και προκλητικό.
Το «Ξύπνημα της Άνοιξης» σύντομα στο θέατρο «Νους» σε σκηνοθεσία Κ. Παπακωνσταντίνου
