Το νέο μυθιστόρημα της Μαίρης Τσίλη «Η Νάντια μου-Ο ήλιος της Βοστώνης» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Όστρια.
Η Νάντια κι εγώ. Ή αλλιώς εγώ και η Νάντια. Φωτιά κι αλάτι. Χειμώνας μέσα σε καλοκαίρι. Ήλιος στο χιόνι. Η Νάντια είναι απλά το κορίτσι που αγάπησα. Το κορίτσι που θαύμασα. Όχι δεν έγινε έμπνευση μου. Ήταν απλά το κεντρί μιας μέλισσας που μου χρώσταγε η ζωή για να με κάνει να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Εξάλλου το ότι είμαι συγγραφέας δεν σημαίνει και πολλά.
Αυτό που έχει σημασία είναι ότι τούτο το βιβλίο είναι γεμάτο από εκείνη και είναι η πρώτη φορά και ίσως και η τελευταία που γράφω βάζοντας την ηρωίδα μου μπροστά γιατί θέλω να υπάρχει ακόμα και όταν δεν θα υπάρχω εγώ.
Ο ήλιος της Βοστώνης έχει το χαμόγελο της Νάντιας και η πένα μου φοράει τον σταυρό της κι έκανε βουτιά στην θάλασσα των Κυκλάδων για να γράψει.
«Πηγαίνω για ύπνο μια συγκεκριμένη ώρα κάθε βράδυ. Την άγια εκείνη ώρα που μπορώ να δω ένα αστέρι στον ουρανό. Του έχω δώσει το όνομα σου. Δεν μου μιλάει. Ούτε εγώ του μιλάω.
Απλά το κοιτώ και του χαμογελώ.
Ζεις αλλού κι αλλιώς. Δεν διψώ για σένα. Απλά να υπάρχεις σε αυτή την ζωή και να είσαι καλά. Να χαμογελάς για να δίνω οξυγόνο στις αναμνήσεις μου από εσένα».
Μαίρη Τσίλη
Δείτε περισσότερα για το βιβλίο εδώ:
https://biblionet.gr/titleinfo/?titleid=253112&return_url
Γεννήθηκα στις 15 Ιουνίου του 1973, ημέρα Παρασκευή ήταν κι έβρεχε. Ίσως γι’ αυτό πάντα αγαπούσα κι αγαπώ τη βροχή. Αγαπώ όμως και τις χειμωνιάτικες λιακάδες. Έμαθα από παιδί να αντέχω τις διακυμάνσεις της ψυχής και του καιρού. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Κόρινθο και ζω στο Βραχάτι Κορινθίας. Σπούδασα Νομική Αθηνών. Ξεκίνησα πριν κάποια χρόνια να γράφω, να με καταγράφω για την ακρίβεια. Όταν νιώσω την ανάγκη, αφήνω τις αλήθειες μου να βγουν στο χαρτί και έτσι έχω γράψει τρία μυθιστορήματα: «Το κρεσέντο ενός κύματος», «Αλκυονίδες ψυχές» και «Ερωτευμένες πόρνες» που είναι ένα βιβλίο διαφορετικό, τολμηρό και ό,τι πιο δυνατό έχω γράψει μέχρι τώρα. Όσο για την ποίηση για μένα ήταν και είναι πάντα μια δυνατή εσωτερική ανάγκη που από μέσα μου αναβλύζει.
Και έτσι προέκυψε και η ποιητική μου συλλογή με τίτλο «Μυστικό κοχύλι». Και ήρθε και η στιγμή να βγει κάτι διαφορετικό από εμένα. Ένα βιβλίο που έγραψα λες και σκαρφάλωνα σε έναν βράχο. «Η Νάντια μου, ο ήλιος της Βοστώνης».
Όταν αυτά που γράφω αγγίζουν κι άλλους ανθρώπους, νιώθω λιγότερο μόνη. Μια μεγάλη μου αλήθεια είναι πως από όσα πέρασα κι έπαθα μέχρι τώρα, αυτό που πιστεύω και νιώθω είναι ότι η ζωή μας είναι σαν ένα παραμύθι, σαν μια ιστορία με άγνωστη συνέχεια και τέλος, μα δεν πρέπει να αγχωνόμαστε για το ποια θα είναι η συνέχεια και να μη βιαζόμαστε να φτάσουμε στο τέλος. Και ναι, τελικά, το αντίθετο του φόβου δεν είναι το θάρρος... η χαρά είναι.
