Γράφει ο Φοίβος Ζαντές
Ως πότε οι μάσκες
θα ορίζουν τις απόψεις
Ως πότε οι οθόνες
Θα ορίζουν αντιλήψεις;
Χρόνια τώρα κοιτώ
Δουλικά να προσκυνούν μάσκες,
Χρόνια τώρα ακούω
Τυφλά να υμνούν προσωπεία.
Τέτοια δουλεία
Μήτε στα πουλιά την βρήκα
Μήτε στον ουρανό,
Τέτοια κοροϊδία
Στα παιδιά όλου του κόσμου
Εκλείπει.
Αρχηγοί, αφέντες του λαού
Οδηγητές όλου του κόσμου,
Δεν μιλούν λευκά,
Δεν κοιτούν κατάματα.
Στην καρέκλα σαν πατούν,
Στο βόλεμα το τραγικό της εξουσίας
Ξεχνούν όλα τα τραύματα
Όλες τις κακουχίες.
Αφ’ υψηλού κοιτούν
Μα όμορφες μέρες
Με τις μάσκες τους
Ποτέ δεν τραβούν,
Το σκοτάδι φέρνουν,
Το ψέμα
Και ένα προσωπείο.
Μα από ένα αγγείο,
Από ένα πιθάρι
Ο φτωχός ο λαός, ο πλούσιος,
Ο περιούσιος λαός
Σκυφτός
Στέκει
Εκεί,
Κοιτά
Και ξέρει την αλήθεια,
Το προσωπείο βλέπει,
Όχι πρόσωπο.
Ένα ψέμα στέκει
Και μια θλίψη,
Που δεν μπορεί να βρει βοήθεια.
Άπραγος από τις βλέψεις
Των υψηλών
Κοιτά την ζωή του να παίρνουν
Μέσα από τα χέρια,
Για όσα μοχθεί
Να τα φυλά
Με νύχια και μαχαίρια
Αφού ο καθένας του στερεί
Ιδανικά πολλά και ξεχασμένα,
Χαμένα στον άνεμο,
Σπαρμένα στον καιρό,
Πεσμένα σε ανθρώπους
Που έχουν τσαγανό
Και τολμούν με το τέρας
Που λέγεται αλήθεια
Να αντιπαλέψουν.
Μα πάλι τι κατάφεραν;
Την ζωή τους να ξοδέψουν
Σε μιάν ηλίθια λέξη
Που λέγεται αλήθεια.
Τόσο κοστοβόρα όσο η πραγματικότητα.
Οι τρανοί ταπεινοί
Όποια μάσκα βρουν
Θα πετάξουν,
Όποιο ίχνος δουλοσύνης βρουν
Θα το κάψουν,
Την ψυχή τους
Θα βάψουν
Με λευκό
Και θα αποτάξουν κάθε δουλικό
Κάθε υποκριτικό.
Μια λέξη θ’ αντηχεί
Μες το κρανίο
Και ποτέ δεν θα την ξεχνούν
Μήτε θα την βλάπτουν
Μήτε θα την πατούν,
Μα σαν πικραμένο ξεχασμένο
Λουλούδι θα την ποτίζουν
Με την αλήθεια·
Δεν θα διστάζουν βοήθεια να βρουν
Όπου και όποιος προσφέρει
Ώστε όλα τα μάτια
Να την ακούν,
Όλες οι ψυχές
Να την ασπάζουν,
Τα σίδερα του ψέματος
Να σπάζουν,
Τα φτερά της δουλείας
Να λιώνουν.
Ψέματα και εξουσία
Τελειώνουν
Εκεί που αρχίζει
Η αρχή η μία: Ελευθερία
Και όλα τα πουλιά να τραγουδούν,
Όλα τα αυτιά να ακούν,
Όλα τα στόματα να σωπαίνουν,
Σοφά και σκεπτικά
Όταν ζητούν
Από την ψυχή τις μάσκες,
Από την ψυχή κάθε ψέμα
Να βγάλουν.
Και
Δυνατά η καρδιά να αγκομαχά
Μέσα από πιθάρια ,
Μέσα από ψαρόβαρκες,
Μέσα από κάθε στέρνο:
Ελευθερία.
Φτάνουν πια οι μάσκες ,
Φτάνουν τα προσωπεία,
Δεν γεννήθηκα σε χώμα ελληνικό,
Δεν γεννήθηκα σε χώμα
Που γέννησε την δημοκρατία
Για να ανέχομαι τέτοια κοροϊδία.
