Που θα πάει που θα βγει, θα ’ρθει η ώρα που θα γίνουμε όλοι αστέρες της Τι Βι.
Ίσως είναι ο άγραφος νόμος της δημοσιότητας όπως λένε κάποιοι ή ένα διαχρονικό φαινόμενο για το οποίο δύσκολα μπορούν να δοθούν εξηγήσεις, αφού η ενημέρωση στη ζωή μας, είναι τρόπος ζωής.
Η κατινιά ή το κουτσομπολιό κυλάει μέσα στο αίμα μας χρόνια τώρα και όπως δείχνουν τα πράγματα, θα συνεχίσει να είναι ο «κρυφός έρωτας» του λαού μας.
Μας αρέσει το κους-κους, γιατί μας δίνει το δικαίωμα να εκφραζόμαστε ελεύθερα και να λέμε την άποψη μας, είμαστε δεν είμαστε γνώστες του κάθε θέματος.
Έχουμε τον τρόπο μας εμείς ως Έλληνες να κάνουμε το άσπρο μαύρο και τούμπαλιν, όπως ακόμα έχουμε κι ένα μοναδικό τρόπο να ισοπεδώνουμε ό,τι μας κάνει να αισθανόμαστε «λίγοι», μπροστά στους άλλους.
Αμ το άλλο, που το βάζετε. Ξέρετε τώρα. Την τραγικοποίηση του κάθε γεγονότος. Την κλωστή τριχιά κάνουμε, στο άψε σβήσε. Μοναδικοί στο είδος μας, χωρίς ανταγωνιστές.
Κι αν καταλάθος κάνουμε την υπέρβαση και πέσουμε στην παγίδα της υπερβολής, πάλι έχουμε τον τρόπο να κουκουλώνουμε τις «πατατιές» μας.
Βέβαια και η αποποίηση των ευθυνών, μες το παιχνίδι είναι. Σιγά μην παραδεχθεί κάποιος ότι αυτός προκάλεσε το μπουρδούκλωμα μιας κατάστασης. Άνετα φοράει το πέπλο της αθωότητας και σε χρόνο ρεκόρ ρίχνει τις ευθύνες και τις ενοχές στους «άλλους».
Παλιό θα μου πείτε το κόλπο, αλλά σας πληροφορώ, πάντα πιάνει. Το γιατί, είμαι σίγουρος ότι το γνωρίζετε, καθώς όλοι μας έχουμε πέσει θύμα αυτού του «τρικ».
Τι γίνετε όμως με την πληροφόρηση και γενικά με την ενημέρωση; Ποιος φταίει για το γενικό μπάχαλο που επικρατεί; Ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος; Φταίνε οι δημοσιογράφοι ή και αυτοί είναι γρανάζια της «μηχανής» του… βαδίζω και παραμιλώ;
Άραγε τι είναι η είδηση; Είναι αυτό που μας δίδαξαν οι δάσκαλοι της Δημοσιογραφίας (η παρουσίαση του γεγονότος), ή ό,τι βολεύει τους «νονούς» της παραπληροφόρησης;
Γιατί οι δημοσιογράφοι να είναι πάντα τα θύματα αυτής της παρωδίας; Τόσο ανάξιοι είναι ή μήπως κάποιοι, εκμεταλλευόμενοι τις γνωριμίες τους χρίζονται «επαγγελματίες δημοσιογράφοι» και με την ασχετοσύνη και την άγνοια της δημοσιογραφικής δεοντολογίας, σπιλώνουν το όνομα και το λειτουργικό έργο των κανονικών;
Αυτών που λιώνουν τις σόλες των παπουτσιών τους στους δρόμους, ψάχνοντας να βρουν την είδηση, αυτών που βοηθούν τους συμπολίτες μας να βρουν το δίκιο τους και αδιαφορούν για την προσωπική τους προβολή.
Αυτών που τεκμηριώνουν την άποψη τους και γίνονται κόκκινο πανί για τους «ειδικούς» και τους «γνώστες των πάντων».
Κόκκινο πανί, εχθρός του συστήματος, άπληστο ον, κομπλεξάκιας και «δήθεν» καλός Σαμαρείτης έφτασε να είναι ο Αρ Γιου Σπίκινγκ Του Μι γιατί ποτέ δεν τους πίστεψε, γιατί ποτέ δεν εντυπωσιάστηκε και γιατί μια ζωή έκανε ρεπορτάζ και όχι εργασία γραφείου.
Είναι αυτός που είναι, υπερήφανος για τον εαυτό του, δεκτικός για τους ελάχιστους «φίλους» του και ανυπότακτος, γιατί καθημερινά προσπαθεί ν’ αποδράσει μέσα από τη «φυλακή» των δήθεν και την «γκετοποίηση» των πρέπει.
(απόσπασμα από το βιβλίο «ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΣΑΣ ΠΙΣΤΕΨΑ» του Παύλου Ανδριά, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΙΑΜΒΟΣ, Χ. Τρικούπη 31, τηλ. 210-3300443)
