Γράφει ο Κώστας Κάππας
Αγαπάμε τα παιδιά μας. Θα δίναμε την ζωή μας γι’ αυτά, δουλεύομε για να τους παρέχουμε τα πάντα. Όταν βήχουν, εμείς παθαίνουμε πνευμονία.
Στην πράξη, τα πράγματα είναι όντως τόσο ρομαντικά, ή η γενιά μας ασυνείδητα, συστηματικά και νομοτελειακά, τα οδηγεί, σε βιοποριστική, ψυχολογική και κοινωνική καταστροφή;
Στο σπίτι υπάρχει Παιδεία; Εκτός από τα αναγκαία σχολικά βιβλία, την μουσική της εποχής και τις φωτογραφίες από τις διακοπές, υπάρχει κάτι που να διεγείρει μυαλό, συναισθήματα, σώμα και να δημιουργεί ψυχική ανάταση; Χατζιδάκις, Ντοστογιέφσκι, κλασσική μουσική, Μπρεχτ, Θεοδωράκης, Ηράκλειτος, Μακρυγιάννης, Ρίτσος, Μπρελ, σκάκι, στίβος…;
Στο σπίτι μπαίνει Πληροφορία; Εφημερίδα εννοώ και όχι σκανδαλοθηρικές φυλλάδες ή πληρωμένο κονδυλοφόροι των εργοδοτών μας. Μαθαίνουμε στα παιδιά μας ότι το κινητό τηλέφωνο και το Facebook εκτός από chat, like και καρδούλες ανοίγει εγκυκλοπαίδειες, σκεπτόμενες ιστοσελίδες και χάρτες του Κόσμου;
Του κρύβουμε την αλήθεια και το ξεφορτωνόμαστε καθημερινά με ένα δεκάρικο (‘για να μην νοιώθει άσχημα’) στις καφετέριες (μεταφέροντας το πρόβλημα της οικογένειας 24 ώρες αργότερα), ή το συμβουλεύουμε και το εμψυχώνουμε να αγωνίζεται για μικρές και μεγάλες νίκες ενάντια στο Σύστημα, να αυξάνει τις γνώσεις του και ταυτόχρονα να ψάχνει για δουλειά, συμπάσχοντας και παλεύοντας μαζί του;
Οι πιο “νοικοκυραίοι” από εμάς, περιμένουμε, όπως τα παλιά όμορφα χρόνια, να κολλήσουμε πάλι δίπλα στη Εξουσία και να βολέψουμε τα τέκνα μας, όπως βολέψαμε τον εαυτό μας. Δυστυχώς όμως, πλέον το ‘ρουσφετολογικό ταβάνι’ είναι στα 500 – 600 ευρώ και με την υπερπροσφορά εργατικής δύναμης και πτυχίων, γιγάντωση της διαπλοκής και ορθολογιστικής πλέον ιεράρχησης των ρουσφετιών από τους από πάνω, τα παιδιά μας βρίσκονται σίγουρα στο ίδιο σκαλί με εμάς, στον πάτο της κοινωνικής σκάλας. Θα τα διαλέξουν τελευταία ή πιο ρεαλιστικά, δεν θα τα διαλέξουν ποτέ!
Όχι μόνο δεν έχουμε «άκρες» πλέον, αλλά μας έχουν πάρει όλα όσα μαζέψαμε για τα παιδιά μας: χρήματα (Χρηματιστήριο), τιμαλφή (Ενεχυροδανειστήρια) και σπίτια (ΕΝΦΙΑ - Τράπεζες)… προφανώς για να μην προλάβουν να τα αρπάξουν οι ‘κουμουνιστές’ και εμείς τους πιστεύουμε, τους εμπιστευόμαστε και θέλουμε ακόμη περισσότερη Ευρώπη.…
Oι εφημερίδες των εργοδοτών και τα κανάλια της ‘ελεύθερης οικονομίας’ δεν αναφέρουν ποτέ για την νέα παγκόσμια οικονομική τάση του άγριου καπιταλισμού, την “gig economy”* και τα “zero contracts”*; Δεν πρόκειται για κινέζικα! Πρόκειται για το μοντέλο που κυριαρχεί στις “Δημοκρατίες” της Αγγλίας και της Αμερικής και σύμφωνα με τους ίδιους, το 2025 (σε 5 χρόνια μόνο!) θα αφορά στο 50% των εργαζομένων: ατομικές συμβάσεις, δουλειά όποτε τους χρειάζεται η εταιρεία, ψευδο-αυτοαπασχολούμενοι, άρα καμία υποχρέωση του αφεντικού για οποιαδήποτε παροχή. Με το ουρανοκατέβατο δώρο, τον κορωνοϊό, η απομάκρυνση από τον φυσικό χώρο εργασίας και η εργασία από το σπίτι ή η τηλε-εργασία είναι το πρώτο βήμα για την απόλυση ή την υπαγωγή στην “gig economy” και στα “zero contracts”. Το σχέδιο Πισαρίδη που καταθέτει η κυβέρνηση στην Βουλή επιβεβαιώνει όλες τις παραπάνω δυσοίωνες προβλέψεις.
Κοινή αμοιβή στις «ανεπτυγμένες» καπιταλιστικές χώρες, 3 ευρώ την ώρα, όταν δουλεύουν. Τι θα καλύψουν με αυτά; Φαγητό, σπίτι, σχολεία, περίθαλψη, σπουδές, τι;
Εάν κάποιοι από εμάς, έχουν μία μικρή επιχείρηση και την φυλάνε για προίκα του παιδιού τους για να τους διαδεχθεί, μία ερώτηση και μία πληροφορία: Όταν οι έλληνες έχουν πλέον χάσει όλες τους τις οικονομίες και οι μισθοί είναι για το επιζείν, που θα βρει πελάτες να είναι ζωντανή η επιχείρηση μέχρι να την αναλάβει η νέα γενιά της οικογένειας; Επίσης μία πρόσφατη πληροφορία (στις ειδήσεις) από υπουργικά χείλη: Τα τελευταία χρόνια της κρίσης, η μέση διάρκεια ζωής μίας επιχείρησης είναι μόλις 6 μήνες, ενώ παλαιότερα ήταν 7 χρόνια. Πριν προλάβεις να στήσεις την επιχείρηση, την πτωχεύεις καθώς κανείς δεν αγοράζει πλέον, πλην των απαραιτήτων…
Αυτό που δυστυχώς είναι εξαιρετικά πιθανό να συμβεί (και κανένας νέος δεν είναι στο απυρόβλητο) είναι τούτο: με σκόρπια μεροκάματα, όταν το παιδί φτάσει στην ηλικία μας και ενσκήψουν οι σοβαρές ασθένειες, τα ΙΔΙΑ ΤΑ ΑΣΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ που θωπεύαμε τόσα χρόνια, χωρίς να λάβουν υπ’ όψιν τους όλες τις γονυκλισίες μας, θα του αρνηθούν την περίθαλψη (ρίξτε μια ματιά στην πολιτισμένη Αμερική να δείτε τι συμβαίνει και θα πειστείτε). Το τραγικό είναι ότι δεν θα επαρκούν τα ένσημα της ασφάλισης, όχι μόνο γιατί θα κυνηγά την δουλειά με το τουφέκι, αλλά επίσης αυτό που οι φυλλάδες θεωρούν ως ‘ατμομηχανή της ανάπτυξης’, δηλαδή το Κεφάλαιο, προσλαμβάνει σκλάβους, δηλαδή τα παιδιά μας, μαύρα χωρίς ασφάλεια, ΙΚΑ, εισφορές και άλλα εργοδοτικά τερτίπια. Σκεφτείτε μόνο τον τουριστικό τομέα, τους ντελιβεράδες, τους αναπληρωτές καθηγητές και τις βιοτεχνίες και θα πειστείτε.
“Τα άτομα ηλικίας άνω των 65 ετών αντιπροσωπεύουν στη χώρα μας ποσοστό πάνω από το 14% του πληθυσμού και σύμφωνα με τις προβλέψεις το 2030 περίπου το 30% του πληθυσμού” (Στατιστική Υπηρεσία της Ελλάδος)”.
Ερώτηση: Με τόσους ανέργους και υποαπασχολούμενους ανθρώπους σε παραγωγική ηλικία και με τα αποθέματα των ταμείων λεηλατημένα από πού θα καλυφθούν οι συντάξεις και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των συνταξιούχων;
* Η Gig economy αφορά ένα Σύστημα Ελεύθερης Οικονομίας όπου επιχειρήσεις και ανεξάρτητοι εργαζόμενοι συμφωνούν σε βραχυχρόνια συμβόλαια. Το BLS (Bureau of Labor Statistics, USA) δημοσίευσε ότι το 2017 η “US gig economy” είχε 55 εκατομμύρια συμμετέχοντες (36% των Αμερικανών εργαζομένων) και μία στις 3 αμερικανικές επιχειρήσεις χρησιμοποιεί εκτενώς αυτήν την πολιτική (“gig workers”).
** Τα Zero-hours contracts, ή casual contracts, επιτρέπουν στους εργοδότες να προσλάβουν προσωπικό χωρίς διασφάλιση ότι θα τους προσφερθεί και εργασία. Αυτό σημαίνει ότι οι “προσληφθέντες” εργάζονται όταν τους έχουν ανάγκη οι εργοδότες και στην πλειοψηφία των περιπτώσεων ενημερώνονται την τελευταία στιγμή. Ο εργοδότης αποζημιώνει τον εργαζόμενο για τον αριθμό των ωρών που εργάσθηκε και δεν υποχρεώνεται σε συνταξιοδοτική / υγειονομική ή άλλη κάλυψή του.
