Ένα κακόγουστο αστείο, μια επιστολή- πρόσκληση, μια προσχεδιασμένη συνάντηση, ένα προγραμματισμένο συστημένο ραντεβού, ένας «τρελός» αφηγητής προσωπικών δεδομένων, ένας χείμαρρος μαρτυριών και ένας οδηγός ταυτοποίησης σχέσεων- πιστεύω, είναι αρκετά για να σε κάνουν να δεις τη ζωή με άλλο μάτι…
Χρόνια πίστευα και ακόμα το πιστεύω, ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο στη ζωή και ότι όλα ακολουθούν μια «μυστική» πορεία, μέχρι οι κρίκοι της αλυσίδας της ζωής να κουμπώσουν μεταξύ τους και να σε οδηγήσουν σε κάποιο δεδομένο σημείο αναφοράς.
Κάπως έτσι ή σχεδόν έτσι ξεκίνησε εκείνο το πρωινό, που δεν διέφερε σε τίποτα από όλα τ’ άλλα, μέχρι τη στιγμή που πήρα στα χέρια μου την αλληλογραφία από το γραμματοκιβώτιο και επέστρεψα στο σαλόνι του σπιτιού μου.
Κάθισα στον καναπέ, ήπια δυο γερές γουλιές από τον καφέ μου που ήταν ήδη πάνω στο τραπεζάκι, άναψα τσιγάρο και με αργές κινήσεις, καθημερινή απολαυστική ρουτίνα, άρχισα να σκίζω τους φακέλους και να μελετάω το περιεχόμενό τους.
Τα πειρακτικά σχόλια της γυναίκας μου, που σταματημό δεν είχαν όταν έπαιζα με τους φακέλους, είχαν μετατρέψει αυτή τη διαδικασία σ΄ ένα μαγικό επικοινωνιακό παζλ!
Όλα αυτά, μέχρι τη στιγμή που άνοιξα «εκείνο» το φάκελο. Ένα φάκελο χωρίς αποστολέα, αλλά με παραλήπτη εμένα.
Άνοιξα το διπλωμένο χαρτί και κάπου εκεί, άρχισε να λούζει το κορμί μου κρύος ιδρώτας. Ξαναδιάβασα με προσοχή το κείμενο:
«Κάποτε απολάμβανες με ηδονή τους χυμούς του νεανικού κορμιού μου. Τώρα ήρθε η ώρα να γευτώ και εγώ με τη σειρά μου τις εμπειρίες σου και γιατί όχι και εσένα. Θα σε διεκδικήσω και θα σε κερδίσω.
Το βράδυ, στο club KERATO στις 10:00. Πρέπει να είσαι εκεί. Μην κάνεις το λάθος και δεν έρθεις…»
Αυτό ήταν. Έχασα το φως μου. Ένιωσα τη γη ν’ ανοίγει κάτω από τα πόδια μου. Χιλιάδες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου σαν ανεμοστρόβιλος μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου, την ίδια στιγμή που το βλέμμα μου είχε καρφωθεί στο πρόσωπο της γυναίκας μου.
Δίχως να βγάλω λέξη από το στόμα μου, της έδωσα το χαρτί και έσβησα το τσιγάρο, ενώ είχα ήδη ανάψει άλλο.
Ήπια λίγο καφέ, άφησα το κορμί μου να βυθιστεί στο διθέσιο καναπέ και ανέκφραστος περίμενα ν’ ακούσω και μια δεύτερη γνώμη, μια απάντηση σ’ αυτή την ανώνυμη επιστολή.
«Κάποιος σου κάνει πλάκα μωρό μου», ήταν η απάντησή της γυναίκας μου, που με κοίταξε για λίγο βαθιά στα μάτια και στη συνέχεια έβαλε τα γέλια.
Η απάντησή της ήρθε να επιβεβαιώσει την αρχική δική μου δειλή σκέψη και να με ξεμπλοκάρει από το ξαφνικό «σοκ».
«Και αν;», ρώτησα σβήνοντας το τσιγάρο και πίνοντας μονορούφι τον υπόλοιπο καφέ.
«Ότι δεν μπορείς να αποφύγεις, κάθεσαι και το απολαμβάνεις. Και στο φινάλε που ξέρεις, μπορεί να βγει και κάτι καλό. Εσύ δεν είσαι που λες ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο;» με ρώτησε με ήρεμο ύφος.
«Δίκιο έχεις. Και στο φινάλε, λίγη περιπέτεια δε βλάπτει», απάντησα και βλέποντας την να συνεχίζει να γράφει στο laptop, συνέχισα το παιχνίδι των φακέλων, χωρίς βέβαια εκείνο το γράμμα- πρόσκληση να έχει φύγει από το μυαλό μου, όπως και το ερώτημα, ποιος ή ποια κρύβεται πίσω από αυτή την επιστολή.
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ίαμβος…
Αποκτήστε το και διαβάστε τη συνέχεια:
https://pavlosandrias.gr/publications/books/epidoma-apistias
Κανείς μας δεν γνωρίζει αν έχει ένσημα στην απιστία!!!
