Πες μου, πως αλλιώς να χαρακτηρίσεις όλα αυτά που γίνονται γύρω μας, με τόσους νεκρούς;
Μικρά παιδιά, που δεν χάρηκαν το φως του ήλιου και τα αρώματα της ζωής, χάνονται…
Οικογένειες αγωνιούν αν θα υπάρχει αύριο και προσεύχονται να τελειώσει αυτός ο πόλεμος.
Να τελειώσει αυτός και ν’ αρχίσει άλλος;
Ποιος μπορεί να απαντήσει, όταν αυτός ο κόσμος έχει χάσει το νόημα της ζωής, όταν κυνηγάει την ουρά του, γιατί… κάποιος του είπε πως αν την πιάσει θα ζήσει το απόλυτο όνειρο!!!
Ένα όνειρο απατηλό, όπως όλα εκείνα και τ’ άλλα που θέλουμε να γίνουν, άσχετα αν δεν μας αξίζουν.
Δηλώνουμε ευχαριστημένοι όταν κάτι πάει καλά και καταριόμαστε τη στιγμή, όταν το ίδιο λεπτό, κάτι στραβώσει.
Θεοποιούμε τον κάθε «φελλό» που θα μας τάξει κάτι και ντρεπόμαστε ή δεν θέλουμε να φανερώσουμε στο ευρύ κοινό το ότι μπορεί να πιστεύουμε στο Θεό.
Εκείνο που μας κόφτει, είναι το τι θα πει ο κόσμος… όσοι αιώνες και αν περάσουν!
Πως θα μας κρίνουν οι άλλοι και όχι το πως εμείς οι ίδιοι θα νιώσουμε την ευτυχία να πλημμυρίζει τη ζωή μας.
Εκείνοι και όχι εμείς! Ο άλλος και όχι εσύ ή εγώ…
Για σκέψου λοιπόν: «Τι είναι η ζωή, τι είναι ο άνθρωπος!!!»
Μια φούσκα, ένα μπαλόνι που θα σπάσει κάποια στιγμή από πίεση και όχι από ευτυχία…
Π.Α
