Πάνε τα χρόνια της αθωότητας, πάνε οι ρομαντικές στιγμές, πάνε τα πρώτα χτυποκάρδια, τα «άγουρα καμάκια» και βέβαια το «μπες μες στο καμπριολέ, πάμε για κανά καφέ»!!!
Η κοινωνία πλέον μας δείχνει το πιο σκληρό της πρόσωπο, δίχως κανείς να αναζητά την πηγή του κακού ή το γιατί φτάσαμε μέχρι εδώ!
Γίναμε όλοι αναλώσιμοι και όσοι επικαλούνται το ότι για όλα φταίει ο εγκλεισμό μας στην περίοδο της καραντίνας, μάλλον θα πρέπει να έχουν κάψει εγκέφαλο.
Ένα μάτσο χάλια είμαστε εδώ και χρόνια, αλλά κανείς μας δεν ήθελε να το παραδεχθεί…
Τη μια τα παραμύθια της Χαλιμάς, την άλλη τα χρόνια της αλλαγής, την παράλλη η ελπίδα να ξαναφτιάξουμε μια Ελλάδα μεγάλη… η φούσκα του χρηματιστηρίου, το κανόνι της οικονομικής κρίσης, η θεοποίηση της κλειδαρότρυπας και πάει λέγοντας, για να φτάσουμε στο σήμερα, που ηθικό και ανήθικο, έχουν χάσει την έννοια και τη σημασία τους.
Κατακριτέο ότι δεν είναι «προχώ», καταδικαστέο το ότι θυμίζει «τάξις και ηθική», καθώς για να είσαι «in», πρέπει να προκαλείς το κοινό αίσθημα και ν’ αραδιάζεις ότι αμπελοφιλοσοφία, κατεβάσει η κούτρα σου!!!
Ηθικό να βγαίνεις στην πλατεία τσιτσίδι για να πεις τον καφέ σου, ανήθικο να κρατάς το χέρι της «αγάπης» σου και να της μιλάς τρυφερά!
Ηθικό ν’ ασκείς βία στον άλλο, ανήθικο να καταγγείλεις ως «ρουφιάνος», μια κακιά στιγμή ενός «ανεγκέφαλου»!
Ηθικό να ισοπεδώνεις τα πάντα, ανήθικο να εκφράζεις την άποψή σου… που πιθανόν να είναι αντίθετη από εκείνη του «ξερόλα» κριτή σου.
Θέλετε κι άλλα ή μήπως ήρθε η ώρα να μαζέψουμε τη γλώσσα μας και να προσπαθήσουμε να ξαναγίνουμε «άνθρωποι»;
Π.Α
