Έτσι την πάτησε και η φίλη μου η Φωτεινούλα…
Χρόνια ταγμένη ήταν στον άντρα της ζωής της, εκείνο το ρεμάλι της Λιοσίων, που από το πρωί μέχρι το βράδυ μπεκρόπινε συντροφιά με της κυρίες των μπορδέλων, απλώνοντας το χεράκι του όταν του το επέτρεπε η κουβέντα στον πισινό της καθεμίας, που περίμενε τον επόμενο πελάτη.
Ψόφιος γύριζε στο σπίτι, μ’ ένα στομάχι άδειο, όπως και η τσέπη του…
Με το που πάταγε ο αχαΐρευτος το πόδι στο σπίτι, ήθελε τις παντόφλες να τον περιμένουν, το ζεστό νερό στο μπάνιο να είναι έτοιμο και σε σωστή θερμοκρασία, για να μην τσουρουφλιστεί… τα καθαρά του ρούχα πάνω στο κρεβάτι, αλλά και το ζεστό του το φαγητό, δίχως καθυστέριση.
Όλα για τον πασά να τα έχει έτοιμα η Φωτεινούλα. Είχε δεν είχε όρεξη, του ικανοποιούσε και τα σεξουαλικά του πάθη και τις διαστροφές, μιας και η κολώνα του σπιτιού της, είχε φαντασία!
Όσο για εκείνη, όλα στο μηδέν…
Ποτέ δεν θέλησε να της κάνει ένα παιδί που τόσο το ποθούσε, ποτέ δεν την έβγαλε έξω για έναν καφέ, αλλά ούτε και στην εκκλησία δεν της επέτρεπε να πάει, καθώς θεωρούσε πως η συχνή επικοινωνία με τα «Θεία», αποχαυνώνει το νου.
Είχε το «στανταράκι» του ο τύπος και καμάρωνε γι’ αυτό, μιας και ήταν ο άντρας ο βαρύς, που δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του. Ο άντρας που είχε υποτάξει κατά τα δικά του δεδομένα και πρότυπα τον σατανά που ακούει στο όνομα γυναίκα και αυτός γελούσε με τα ρεζιλίκια των άλλων, όταν κυκλοφορούσε στην πιάτσα το νέο «κέρατο»!!!
Βλέπεις ήταν τυχερός, αφού το δικό του το ζαβό, ήταν κάτι σαν την Κοκκινοσκουφίτσα…
Γιαγιά – σπίτι, σπίτι – γιαγιά.
Για τίποτα άλλο δεν είχε σκέψη, για τίποτα άλλο δεν σκότιζε το νου της η Φωτεινούλα μου, παρά μόνο να μην έρθει ο αχαΐρευτος και δεν τα βρει όλα στην εντέλεια! Μέχρι και το χαρτζιλίκι, του είχε έτοιμο κάθε πρωί πάνω στη σερβάντα. Βλέπεις η κοκόνα του ήταν καλή κομμώτρια και είχε συνέχεια πελάτες στο σπίτι της.
Στόμα είχε, μα μιλιά δεν είχε. Και αν της έλεγε και καμιά κουβέντα, αυτή έσκυβε το κεφάλι και με τα μάτια δακρυσμένα, πήγαινε στο κρεβάτι και πλάνταζε στο κλάμα. Κι αυτό όμως σιωπηλά το έκανε, γιατί τον ενοχλούσε ο θόρυβος!!!
Μην ξεχνάμε όμως, πως η φιλοσοφία της δουλειάς του, δεν του επέτρεπε εκνευρισμούς και εντάσεις…
Διαβάστε την συνέχεια του άρθρου ΕΔΩ
