Όταν ο κορωνοϊός χτυπούσε όλη την ανθρωπότητα το 2020 βρήκα τη δύναμη να γράψω λίγα λόγια.
Η Ελλάδα δεν βρισκόταν σε καλή κατάσταση. Υπήρχαν πολλά κενά σε όλους τους τομείς, με αυτό να οφείλεται σε πολλά σφάλματα… ιδίως στο προηγούμενων κυβερνήσεων.
Ανεύθυνα, απερίσκεπτα και για διάφορα συμφέροντα έδιναν ψεύτικες ελπίδες στον ελληνικό λαό, για να ζει σε πελάγη ευτυχίας με δανεικά και τοκισμένα χρήματα.
Αλήθεια πόσες περιουσίες και πόσες οικονομίες από το υστέρημα του ελληνικού λαού δεν χάθηκαν στο χρηματιστήριο και πόσοι ιδιωτικοί λογαριασμοί σε ξένες τράπεζες και πολλά άλλα…
Η ιστορία θα τα γράψει και όταν διαβάζουμε τέτοια ιστορικά γεγονότα, δεν πρέπει να τα παραλαμβάνουμε. Έκλεισαν επιχειρήσεις, ήρθε ανεργία, χάος παντού και τεράστια οικονομικά προβλήματα.
Σε αυτή την άσχημη και δύσκολη κατάσταση που έφτασαν την Ελλάδα, ο από αιώνες ενοχλητικός γείτονάς μας, από ανατολικά απειλεί νησιά και θάλασσα, αμφισβητεί τα κυριαρχικά μας δικαιώματα προωθεί, προωθώντας χιλιάδες πρόσφυγες στο εσωτερικό της ελληνικής επικράτειας.
Η πανδημία του κορωνοϊού μαστίζει όλη την ανθρωπότητα με εκατομμύρια θύματα και χιλιάδες νεκρούς.
Καιρικά φαινόμενα-σεισμοί, λιμοί, καταποντισμοί, πλημμύρες, πυρκαγιές και πολλές άλλες καταστροφές από απερισκεψίες, συμφέροντα, από ανθρώπους με άλλα «πιστεύω».
Άραγε πόσο θ’ αντέξουν τα κρατικά ταμεία; Ο καθένας μας ας αναλάβει τις ευθύνες τους.
Με πίστη και υπομονή ας ζητήσουμε βοήθεια από τις ανώτερες δυνάμεις…
Η αλήθεια είναι όταν έμαθα ότι η χώρα μας είχε κρούσματα κορωνοϊού και μέρα με τη μέρα το κακό μεγάλωνε, φόβος και αγωνία με κυρίευσε!
Σε μία στιγμή που άκουγα ειδήσεις, έπιασα το φλιτζάνι για να πιώ τον καφέ μου. Τα χέρια μου έτρεμαν και ο καφές χύθηκε. Τα χείλη μου έμειναν σφιγμένα και τα σαγόνια μου έτρεμαν. «Θεέ μου, Θεέ μου» φώναξα και με κυρίεψε πανικός.
Βγήκα στο μπαλκόνι, κάθισα και άρχισα να αναπνέω γρήγορα. Όταν συνήλθα, σκέφτηκα πως αυτό που μου συνέβη δεν έπρεπε να το μάθει κανείς…
Αυτά τα φαινόμενα συμβαίνουν τακτικά. Επιδημίες, φωτιές, πλημμύρες, σεισμοί και άλλα πολλά…
Θυμήθηκα τον πατέρα μου που έλεγε ότι στην Τουρκία το 1918-1919 έπεσε μεγάλη επιδημία. Μιλούσε για την «ισπανική γρίπη». Χιλιάδες θάνατοι. Από την οικογένεια του πατέρα μου, έφυγαν τέσσερα άτομα.
Το 1928 ο δάγκειος πυρετός παρέλυσε τη χώρα.
Το 1957 η ασιατική γρίπη.
Τότε όμως η κάθε χώρα ήλεγχε τα σύνορα της πιο αυστηρά. Ίσως αυτό να εμπόδιζε την μεγάλη εξάπλωση κάθε πανδημίας.
Σε αυτόν τον άγνωστο παγκόσμιο εχθρό, που ποτέ δεν έχει ακουστεί, που η ιστορία δεν έχει γράψει, στην πρώτη γραμμή απρόσκλητοι ήρθαν οι γιατροί. Από το μεγαλύτερο καθηγητή ως το μικρότερο βαθμό, όπου χωρίς κανένα δισταγμό και με σεβασμό στον όρκο τους, μεσάνυχτα αγωνίζονται για το γενικό καλό της ανθρωπότητας.
Άντρες, γυναίκες και εθελοντές, αδιάκοπα εργάζονται από την ανατολή στη δύση και από τι τη δύση ως την αυγή, κοντά στους ασθενείς.
Με τόλμη και ευθύνη, πολεμούν τον εχθρό με «όπλα» την επιστήμης τους.
Με δύναμη ψυχής και προσφοράς, ανέβηκαν και στάθηκαν στο πιο ψηλό ύψος. Φτάσανε στον Όλυμπο, στο πιο ψηλό βουνό. Από την αρχαιότητα, η δόξα της Ελλάδας.
Το θωρώ υποχρέωσή μου, προς ένδειξη σεβασμού και συμπαράστασης σε αυτούς που έχασαν συγγενικά και φιλικά πρόσωπα σε αυτή την πρωτάκουστη θεομηνία, την ημέρα που είχαμε τα περισσότερα θύματα παγκοσμίως, δίχως να λάβουν τον τελευταίο ασπασμό από συγγενείς και φίλους, να καθιερωθεί «Ημέρα των θυμάτων του covid 19», ως αργία με θρησκευτικό περιεχόμενο για τα εκατομμύρια ψυχές που έφυγαν απροετοίμαστες, για να μην ξεχαστούν ποτέ στους αιώνες.
Από το «Προσωπικό αρχείο» της Ελένης Γκαρμάτη-Πάρλαλη εν έτει 2021
