Ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος γεννήθηκε στα 1541 μ.Χ. στο Φόδελε του Ηρακλείου, στην Κρήτη.
Τα πρώτα του παιδικά χρόνια τα περνά μέσα σέ μια λαγκαδιά, μ' ένα ποτάμι να τη διασχίζει κυλώντας μέσα από ένα δάσος με πορτοκαλιές και αιωνόβια πλατάνια...
Σ' αυτό το ειδυλλιακό περιβάλλον, δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις για τη διαμόρφωση του ιδιόμορφου χαρακτήρα του. Το βυζαντινό εκκλησάκι της Παναγιάς του δίνει το ερέθισμα να ασχοληθεί με την αγιογραφία και να εκφραστεί μ' αυτήν.
Αργότερα, στο Χάνδακα, θα μαθητεύσει κοντά σε Σιναϊτες μοναχούς- δασκάλους στο Μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνης, όπου θα τελειοποιήσει τεχνικά το ταλέντο του.
Διδάσκεται τη Βυζαντινή τεχνοτροπία στην τέχνη της φορητής εικόνας και επηρεάζεται από τη Κρητική Σχολή, βρίσκοντας τις πρώτες εκφραστικές φόρμες του.
Γύρω στα 1566, φτασμένος "ζωγράφος" πιά και σε ηλικία 25 ετών θα αναζητήσει την ανάδειξη του ταλέντου του σε άλλους ορίζοντες.
Πρώτος σταθμός η Βενετία όπου του δίνεται η ευκαιρία να μαθητεύσει κοντά στον Τιτσιάνο και να δουλέψει με μεγάλους ζωγράφους της ώριμης αναγέννησης όπως ο Τιντορέττο, ο Βερονέζε, ο Μπασάνο και άλλους.
Επόμενος σταθμός η Ρώμη όπου φτάνει στα 1570, και ασχολείται εκτός από τη ζωγραφική και με την αρχιτεκτονική και γλυπτική. Όμως παρά τις γνωριμίες του με ζωγράφους όπως ο Μπαρότσιο, ο Πομαρέντσι και ο Βαζάρι, ο "αιώνιος εξόριστος" θα κρίνει ότι δεν του παρέχονται οι δυνατότητες ανάδειξης του ταλέντου του και το 1572 θα φύγει για την Ισπανία.
Στη Μαδρίτη του παρεχόταν η ευκαιρία να δουλέψει για το βασιλιά Φίλιππο Β' στην εικονογράφηση του ανάκτορου του Εσκοριάλ. Η αντίληψή του όμως για την τέχνη και την απόδοση των θεμάτων δεν θα τύχει της ανάλογης κατανόησης από το Φίλιππο και έτσι το 1577 έρχεται στο Τολέδο.
Στο Τολέδο, πού την εποχή αυτή ήταν το μεγαλύτερο θρησκευτικό και πνευματικό κέντρο στην Ισπανία, ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος ήρθε για να ζωγραφίσει το εικονοστάσιο του Σάντο Ντομίνγκο ελ Αντίγκονο.
Το 1584 αποφασίζει να μείνει οριστικά στο Τολέδο, που το αγάπησε σαν δεύτερη πατρίδα.
Εδώ γνώρισε την Τζερόνυμα ντε λα Κουέμπας, τη γυναίκα που μαζί της απέκτησε ένα γιό, το Γιώργη- Εμμανουήλ.
Στο Τολέδο μεγαλούργησε το ταλέντο του και δεν σταμάτησε να εργάζεται παρά μόνο όταν πέθανε το 1614… σαν σήμερα. (mamavasilevousas-megara)
