Φτωχότερος είναι από χθες ο χώρος του κινηματογράφου, καθώς αποχαιρετά τον σπουδαίο Γάλλο κινηματογραφιστή Αλέν Ρενέ (Alain Resnais). Ένας πραγματικός δάσκαλος της τέχνης του σινεμά, που έφυγε από τη ζωή πλήρης ημερών το Σάββατο…
Ο Αλέν Ρενέ, συνέδεσε τον όνομά του με το κινηματογραφικό ρεύμα του "Νέου Κύματος" (Nouvelle Vague) και μας χάρισε ανεξίτηλα στον χρόνο φιλμ, όπως το "Χιροσίμα Αγάπη μου" (1959) και το "Πέρυσι στο Μάριενμπαντ" (1961)
Ο Αλέν Ρενέ γεννήθηκε το 1922, στη Βρετάνη. Αν και δεν ήταν ποτέ «επίσημο» μέλος του Νέου Κύματος, ξεκίνησε τη καριέρα του στα τέλη της δεκαετίας του ’50. Αντίθετα από τους υπόλοιπους σκηνοθέτες της παρέας των «Cahiers du Cinema», που ασχολήθηκαν με την κάθαρση των κινηματογραφικών ειδών, ο Ρενέ σημάδεψε με τον φακό του το τραυματικό της μνήμης του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και τις καταστροφικές επιπτώσεις αυτού, στο ασυνείδητο του ανθρώπου με το κλασσικό πλέον αριστούργημα, «Χιροσίμα Αγάπη μου».
Ο Αλέν Ρενέ ανήκει στη γενιά ων σκηνοθετών της περίφημης γαλλικής «σχολής» Nouvelle Vague που στα μέσα της δεκαετίας του 1950 άρχισε να αλλάζει την κινηματογραφική γλώσσα αλλά και την αντίληψη του κοινού για το σινεμά.
Με το «Πέρσι στο Μαρίενμπαντ», δυο χρόνια μετά την «Χιροσίμα», ο Ρενέ έκανε μια τρομερή άσκηση στον κινηματογραφικό σουρεαλισμό μετατρέποντας την πρωταγωνίστριά του Ντελφίν Σεϊρίγκ σε αστέρα διεθνούς εμβέλειας. Η ταινία είχε αποσπάσει τον Χρυσό Λέοντα στο φεστιβάλ της Βενετίας στο οποίο ο Ρενέ είχε συμμετάσχει πολλές φορές με ταινίες του.
Ο «Πόλεμος τελείωσε» (1966), ο «Σταβίσκι» (1974), το «Προβιντάνς» (1977), ο «Θείος μου από την Αμερική» (1980), το «Μελό» (1986), το δίπτυχο «Smoking» και «Non Smoking» (1993), τα «Αγριόχορτα» (2009) και το «Ακόμα δεν έχετε δει τίποτα» (2012) είναι ταινίες μέσα από τις οποίες αντιλαμβανόμαστε την διεισδυτική ματιά ενός σκηνοθέτη διαρκώς ανήσυχου, ανοιχτού σε πειραματισμούς και ιδέες.
Ο Αλέν Ρενέ είχε δουλέψει και στον χώρο του ντοκιμαντέρ. Η μικρού μήκους ταινία τεκμηρίωσης «Νύχτα και ομίχλη» είναι ένα από τα πιο επιβλητικά ντοκουμέντα για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζιστών που έχουν γυριστεί ποτέ. Εξαιρετικό θεωρείται επίσης το ντοκιμαντέρ που γύρισε για τον Ολλανδό ζωγράφο Βίνσεντ Βαν Γκογκ («Βαν Γκογκ», 1948).
Παντρεύτηκε δυο φορές: την Φλοράνς Μαλρό, κόρη του Αντρέ Μαλρό και από το 1998 την ηθοποιό Σαμπίν Αζεμά η οποία υπήρξε μούσα του παίζοντας σε πολλές ταινίες του. Διεκδίκησε πέντε φορές τον Χρυσό Φοίνικα στο φεστιβάλ των Κανών και υπήρξε πολλές φορές υποψήφιος για το Σεζάρ σκηνοθεσίας το οποίο κέρδισε για το «Προβιντάνς» και τις ταινίες «Smoking/ Non Smoking».
