Το παιδί κοίταξε το γέροντα καθώς που στεκόταν δίπλα του...
-Γιατί πρέπει ν’ακούμε την καρδιά; ρώτησε το αγόρι,καθώς έστηναν τη σκηνή.
-Γιατί όπου είναι η καρδιά σου, Eκεί είναι και ο Θησαυρός σου...
- Η καρδιά μου είναι ταραγμένη, είπε το αγόρι.
-Αυτό είναι καλό. Η καρδιά σου είναι ζωντανή.
-Η καρδιά μου με προδίδει, είπε το αγόρι.Δε Θέλει να συνεχίσω.
-Είναι φυσικό να φοβάσαι ν’ανταλλάξεις μ’ένα Όνειρο όσα έχεις καταφέρει μέχρι τώρα.
-Γιατί πρέπει ν’ακούω την καρδιά μου;
-Γιατί ποτέ δε θα καταφέρεις να την κάνεις να βουβαθεί. Ακόμη κι αν προσποιηθείς ότι δεν ακούς τι σου λέει,αυτή θα είναι μέσα στο στήθος σου,επαναλαμβάνοντας πάντα αυτό που σκέφτεται για τη Ζωή και τον κόσμο.
-Κι αν με προδώσει;
-Αν γνωρίζεις καλά την καρδιά σου,δε θα σε αιφνιδιάσει ποτέ.Γιατί θα γνωρίζεις τα όνειρα και τις επιθυμίες σου και θα ξέρεις πώς ν’αντιδράσεις.Κανείς δεν μπορεί ν’αγνοήσει την καρδιά του.Επομένως,είναι καλύτερα ν’ακούς τι σου λέει.
“Μπορεί να διαμαρτύρομαι μερικές φορές”,έλεγε η καρδιά του,“επειδή είμαι μια καρδιά ανθρώπου και οι καρδιές των ανθρώπων είναι έτσι. Φοβούνται να πραγματοποιήσουν τα μεγαλύτερα τους όνειρα επειδή νομίζουν ότι δεν το αξίζουν ή ότι δεν θα τα καταφέρουν.Εμείς οι καρδιές πεθαίνουμε από το φόβο μόνο και μόνο που σκεφτόμαστε “θησαυρούς” που θα μπορούσαν να είχαν ανακαλυφθεί και όμως έμειναν για πάντα θαμμένοι στην άμμο.”
-Η καρδιά μου φοβάται τον πόνο, είπε το αγόρι.
-Πες της ότι ο φόβος του πόνου είναι χειρότερος και από τον ίδιο τον πόνο.Και ότι καμία καρδιά δεν υπέφερε όταν ξεκίνησε να αναζητήσει τα Όνειρα της,γιατί κάθε στιγμή αναζήτησης είναι μια στιγμή συνάντησης με την Αιωνιότητα.
~Paulo Coelho~
