Ο ερχομός του φθινοπώρου, σηματοδοτεί το τέλος των διακοπών και μαζί την επανεκκίνηση των υποχρεώσεων για μικρούς και μεγάλους.
Την καλοκαιρινή μας διάθεση έχει ήδη διαδεχτεί η αγωνία του προγραμματισμού νέων δεδομένων και το άγχος της ευθύνης να προλάβουμε τις εξελίξεις και να ανταπεξέλθουμε...
Κυρίαρχο σκηνικό για τους γονείς αυτή την περίοδο, ο «σχολικός αγιασμός». Με ένα ή περισσότερα παιδιά καλούνται να αντιμετωπίσουν τις απαιτήσεις της αλλαγής και να παλέψουν για μια ακόμη φορά με το φόβο των παιδιών τους για το «καινούριο».
Ο Σεπτέμβριος είναι για κάθε εκπαιδευτική βαθμίδα ο μήνας της προσαρμογής! Είναι ο μήνας που το παιδί αποχωρίζεται την οικογενειακή εστία και μπαίνει για πρώτη φορά στον παιδικό σταθμό, είναι ο μήνας που το νήπιο αφήνει πίσω του οριστικά την προσχολική αγωγή και μπαίνει στον προθάλαμο του «μεγάλου σχολείου», ο ίδιος μήνας που το μεγαλύτερο παιδί αλλάζει εκπαιδευτική βαθμίδα ή τάξη ή δάσκαλο ή σχολείο ή απλώς δεδομένα όπως εξετάσεις, διαγωνίσματα, φροντιστήρια κ.τ.λ.
Ένας αγχωτικός μήνας, χωρίς ορατό ορίζοντα αποφόρτισης, τουλάχιστον όχι μέχρι να οικειοποιηθούμε τη νέα πραγματικότητα ή έστω να καταλάβουμε τι μας συμβαίνει και να λάβουμε δράση…
Ο χρόνος αυτής της εξοικείωσης διαφέρει από παιδί σε παιδί ενώ σημαντικό ρόλο σε αυτό τον τομέα θα διαδραματίσει η δική μας συμβολή. Ο ρόλος μας συνήθως εξαντλείται στην κάλυψη των πρακτικών θεμάτων, τα οποία έτσι και αλλιώς αρκούν για να απορροφήσουν όλη μας την ενέργεια. Θα πρέπει ωστόσο να γνωρίζουμε τα σημεία στα οποία η ενεργή συμμετοχή μας θα επιλύσει τα προβλήματα και θα συμβάλλει τα μέγιστα στην ομαλή έναρξη και την επιτυχή ολοκλήρωση και αυτής της χρονιάς.
Λαμβάνοντας υπόψη ότι το μόνο ασφαλές πλαίσιο για το συναίσθημα κάθε παιδιού είναι το οικογενειακό, θα πρέπει αρχικά να το εκπαιδεύσουμε στον ερχομό των αλλαγών στη ζωή του και να λειτουργήσουμε ενισχυτικά στην κάθε πρωτοβουλία του, με πίστη στις δικές του μοναδικές ικανότητες. Ένα παιδί που η κινητήριος δύναμη του είναι δύο γονείς που το επιβραβεύουν, το παροτρύνουν, το εμπιστεύονται και το καμαρώνουν για όσα καταφέρνει, θα είναι το παιδί που θα τολμάει στις αλλαγές, θα φοβάται στο μέτρο του φυσιολογικού και θα ορίζει προσωπικούς στόχους.
Αντιθέτως, στις περιπτώσεις που η κινητήριος δύναμη απουσιάζει πλήρως ή υπάρχει και λειτουργεί ανασφαλώς, η ύπαρξη ενισχυμένου φόβου μέσα στο ίδιο σπίτι θα δράσει καταστροφικά, όχι μόνο στην έναρξη κάθε καινούριου εγχειρήματος, αλλά και στη συνέχειά του.
Είναι καθήκον μας να είμαστε συνεπείς στις αποφάσεις που λαμβάνουμε για το οικογενειακό πρόγραμμα, να εξαιρούμε τα παιδιά μας από την προσωπική μας ενοχή για το αν είμαστε επαρκής ως «Μαμάδες» ή «Μπαμπάδες», να κρατάμε σταθερή πολιτική καθ’ όλη την περίοδο προσαρμογής και να πιστεύουμε πρώτοι απ΄ όλους ότι θα τα καταφέρουμε! Η αυτοπεποίθηση είναι ο ισχυρότερος εσωτερικός μας σύμμαχος και μπορεί να λειτουργήσει το ίδιο δυναμικά και στον περίγυρο μας.
Ακόμα και αν κάθε χρονιά κρύβει για εμάς τους μεγάλους μια νέα έκπληξη, ή ακόμα και κάποιο νέο κίνδυνο που απειλεί ότι αγαπάμε, οφείλουμε να διατηρήσουμε τη ψυχραιμία μας και να κρατήσουμε ενεργή την κρίση μας. Να παρακολουθούμε τις εξελίξεις φιλτράροντας κάθε πληροφορία, να τηρούμε τους κανόνες άμυνας προς τον κίνδυνο και να λαμβάνουμε αποφάσεις μόνο υπό το πρίσμα μιας ώριμης και υπεύθυνης σκέψης. Μη ξεχνάμε ότι η παρόρμηση είναι και πρέπει να παραμείνει ίδιον της παιδικής συμπεριφοράς. Γι’ αυτό ας οχυρώσουμε καλύτερα τους εαυτούς μας απέναντι σε μία καθημερινότητα που λειτουργεί ερήμην μας, σαν χείμαρρος σε ότι μας προσδιορίζει, μας ορίζει και μας αφορά!
Ας κάνουμε τα δικά μας “αντιπλημμυρικά” έργα και όλα θα πάνε καλά.
Καλή σχολική μας, χρονιά! (my-family)
