Ένας χωρισμός που μας έλυσε τα χέρια και που μας έδωσε τη δυνατότητα να έρθουμε πιο κοντά ο ένας στον άλλο, αντίθετα από τα θέλω του πατέρα της, αλλά με τη σύμφωνη γνώμη της μάνας της.
Κρυφτούλι παίζαμε πίσω από την πλάτη του και το απολαμβάναμε, έχοντας βάλει στο παιχνίδι το φίλο μου...
Ποτέ όμως δεν μπορούσα να φανταστώ, ότι εκτός από τον πατέρα της Ανίτας, υπήρχε και άλλος ένας που μάσαγε κουτόχορτο και κοιμότανε τον ύπνο του δικαίου, και αυτός ήμουν εγώ.
Το από πότε τα είχαν, ποτέ δεν έμαθα, γιατί ποτέ και εγώ ο ίδιος δεν ζήτησα να το μάθω, όπως και για τη σχέση τους το έμαθα καθαρά τυχαία, καθώς δεν μπήκε κανείς στον κόπο να με ενημερώσει.
Πλησίαζε ο καιρός ν’ απολυθώ από το στρατό και κάνοντας χρήση μιας αιμοδοτικής άδειας μαϊμού που είχα κερδίσει, κατέβηκα στην Αθήνα για να της κάνω έκπληξη.
Την έκπληξη όμως την καπέλωσε η αποκάλυψη όταν τους βρήκα ξεβράκωτους να κυκλοφορούν ελεύθερα στο σπίτι του Μιχάλη, γιατί βλέπεις είχε καύσωνα και φοβόντουσαν μη συγκαούν.
Ένα σωρό σκέψεις γέμισαν το μυαλό μου. Ήταν καιρό μαζί; Το ήξεραν οι δικοί της; Η μάνα της γιατί δεν με ειδοποίησε; Αυτή ήταν η γυναίκα που έκανα όνειρα μαζί της; Αυτός ήταν ο κολλητός μου; Μήπως τους είχα παρεξηγήσει; Μήπως έπαιζαν κάποιο καινούριο παιχνίδι;
Αφού λοιπόν τους πήρα μάτι από το ορθάνοιχτο παράθυρο, για να μη φανώ αγενείς, χτύπησα και την πόρτα για να έχω μια ολοκληρωμένη εικόνα του θέματος.
Μ’ ένα πεντάλεπτο καθυστέρησης, που μου φάνηκαν χρόνια θυμάμαι μου άνοιξε το φιλαράκι μου για να μείνει κόκαλο στο αντίκρισμα της μορφή μου.
Δεν μπήκα καν στον κόπο να μπω στο σπίτι και να ζητήσω εξηγήσεις. Προτίμησα να φύγω σαν κύριος, όσο και αν είχε πληγωθεί ο εγωισμός μου και μ’ έναν αχταρμά συναισθημάτων να με συνοδεύει, πήγα και κάθισα σ’ ένα ουζερί, μια γωνία παραπέρα από το μπουρδέλο της μάνας μου.
Η προδοσία ερχότανε αντιμέτωπη με την οργή, την ίδια στιγμή που ο πόνος έκανε τάκλιν στη ζήλια και η ντροπή μου φορούσε το στέμμα του κερατά.
Και όχι τίποτα άλλο, μου το έλεγαν οι πουτάνες κάθε μέρα, βράδυ πρωί. Το κρεβάτι της ηδονής είναι γλυκό και άμα έχει και λίγο ρίσκο, γίνετε πιο παθιάρικο, αρκεί να μην είσαι εσύ αυτός που θα μυρίσει τα σεντόνια της πουστιάς.
Άμα δεν πάθεις όμως, πως θα μάθεις; Άμα δεν ερωτευτείς, δεν καψουρευτείς, δεν κλάψεις, δεν δακρύσεις, δεν πονέσεις, πως θα καταλάβεις τι είναι η ερωτική εξάρτηση και πολύ περισσότερο, πως θα αισθανθείς τι είναι αγάπη και πως θα μαρτυρήσεις για χάρη της.
Έτσι, όταν μετά από χρόνια ξαναείδα την Ανίτα, δεν ήξερα πώς να αντιδράσω, αν και αυτή ή γυναίκα, κατά κάποιο τρόπο, μου είχε κάνει κομμάτια τη ζωή.
Με τα χρόνια το μίσος είχε καταλαγιάσει, ο πόνος είχε πνιγεί στις αγκαλιές άλλων γυναικών και γενικά όλη εκείνη η ιστορία, ήταν περσινά ξινά σταφύλια.
Χωρίς να γνωρίζει ότι ο σύμβουλος των σεξουαλικών ενοχών ήμουν εγώ, με επισκέφτηκε στο γραφείο για να συζητήσουμε το πρόβλημα της και να βρούμε μια λύση.
(απόσπασμα από το βιβλίο «ΕΠΙΔΟΜΑ ΑΠΙΣΤΙΑΣ» του Παύλου Ανδριά, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΙΑΜΒΟΣ, Χ. Τρικούπη 31, τηλ. 210-3300443)
