Ένα απλό άρθρο στο eyedoll, με ήπιες εκφράσεις σε σύγκριση με τις εικόνες που μας μετέφεραν οι κριτικοί για να αποτυπώσουν το σενάριο της ταινίας «La Vie D' Adele», με ώθησε να προχωρήσω κάτω από το κείμενο για να διαβάσω τα σχόλια των αναγνωστών...
Για μένα ήταν ένα απλό test που θα επιβεβαίωνε τα όσα ήξερα και τελευταία συζητιέται μεταξύ μας στη Λ.Ο.Α.Τ. κοινότητα.
Να το πάρουμε από την αρχή.
Το άρθρο δεν έκανε κριτική στην ταινία καθαυτή, αλλά στο γεγονός ότι μια δεκαπεντάρα κατά τη μυθοπλασία, ερωτεύεται ένα άλλο κορίτσι και κάνουν έρωτα, ζουν τη σχέση τους και τελικά χωρίζουν.
Έτσι έγραψε η Telegraph: «Αγάπη-Πάθος-Χωρισμός, We got our lovesick».
Ήδη είμαι σίγουρος πως όσοι διαβάσατε τις τρεις προηγούμενες σειρές ξεχάσατε το δεκαπεντάρα που σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή νομοθεσία στις αρχές του 21ου αιώνα θεωρείται ανήλικη -αργότερα δεν ξέρουμε τι θα γίνει- και σας έμεινε η λέξη λεσβία, που δεν έγραψα.
Έτσι δουλεύει το μυαλό μας στην εποχή της υπερπληροφόρησης, συμπληρώνει αυτόματα, μόνο του τα κενά.
Ο αρνητικός σχολιασμός με τον οποίο ασχολούμαι, εξαντλήθηκε στη μοναδική ερώτηση, αν ο συντάκτης είδε την ταινία.
Πιστεύω όποια απάντηση και να έδινε, θα τον κατακεραύνωναν.
Αν έλεγε «ναι» θα ρωτούσαν «πού, τι, ποιος» και πάνω από όλα, «γιατί», εφόσον οι προβολές ήταν για επιλεγμένους και εκλεκτούς, ενώ αν απαντούσε «όχι», θα εισέπραττε στη μυριοστή, όσα του έσουραν επειδή άγγιξε -προφανώς εν αγνοία του- ένα τοτέμ στη μάχη, για την απόδοση ίσων δικαιωμάτων στα ομοφυλόφιλα άτομα. Ποιος πρόσεξε το σχόλιο από ένα νεαρό gay, του οποίο το προφίλ στο fb κατασκόπευσα -και αυτό που είδα ήταν αρκετό να καταλάβει και ο πιο άσχετος πως είναι gay-, σχόλιο στο οποίο αποκαλεί το συντάκτη «κρυφή», gay δηλαδή. Είσαι gay και μέμφεσαι τον άλλον πως είναι gay;
Πόσο κρυφή μπορεί να είναι; Εκτός κι αν έδωσε όρκο αιώνιας παρθενίας. Υποθέσεις κάνω και ταυτόχρονα διαπιστώνω ότι η Λ.Ο.Α.Τ. κοινότητα, είναι όπως μια οικογένεια που τα μέλη της δεν συμφωνούν.
Το ζουμί της υπόθεσης με την ταινία αυτή, είναι πως οι λεσβίες θεωρούν πως έχουν βγει μπροστά από τους gay, οι οποίοι παράγουν πιο ροζ ταινίες ή σειρές, όπως το γνωστό σε όλους «Brokeback Mountain» ή το λιγότερο γνωστό «Ρrayers for Bobby» και «Latter Days», για να αναφέρω λίγα μόνο παραδείγματα. Μάχη για την ηγεμονία του κινήματος των Λ.Ο.Α.Τ, ανάμεσα σε λεσβίες εναντίον gay. Η ταινία αποτελεί κατά μια έννοια τη σημαία τους, οπότε έτσι δικαιολογούνται οι αντιδράσεις και η υπεράσπισή της ως έργο τέχνης.
Το υπερασπίζονται και οι gay ασφαλώς, οι οποίοι για χάρη των άσπονδων φιλενάδων τους μπορεί και να τη δουν, έχοντας ένα πρόχειρο Μalox για να αντέξουν όσα μας λένε πως διαδραματίζονται επί της οθόνης.
Kατά βάση, οι λεσβίες δεν γουστάρουν τους gay και τούμπαλιν, για να είμαστε ειλικρινείς, όπως και οι λεσβίες μισούν η μία την άλλη και δεν θέλω αντιρρήσεις κορίτσια, γιατί θα επικαλεστώ το βιβλίο με τις εισαγωγές στο νοσοκομείο, στο αγαπημένο σας νησί.
Το ανάλογο ανθρωποφαγικό φαινόμενο ισχύει και για τους gay -όχι πως θα μέναμε πίσω. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με το συντριπτικό ποσοστό των ανθρώπων στην κοινωνία μας.
Έτσι έχουν τα πράγματα και κοντός ψαλμός αλληλούια, το οποίο συμπτωματικά μου θυμίζει τον επικείμενο γάμο του Μισέλ και του Μπρούνο στο Μονπελιέ της Γαλλίας, μια εντυπωσιακή και ελπίζω όχι επεισοδιακή ρελάνς των gay, στη μάχη των εντυπώσεων. Στη συνέχεια η μπάλα θα περάσει στην κατοχή των κοριτσιών που θα σκοράρουν με την προβολή της ταινίας στους κινηματογράφους κι ο δρόμος είναι μπροστά μας, εκτός κι αν παλινδρομήσουμε... (nonews)
