Του Παύλου Ανδριά
Μετά τη Σμύρνη, το Κρυφό σχολειό και το χορό του Ζαλόγγου, η πολυμαθέστατη Μαρία Ρεπούση είπε να ασχοληθεί με την Αριστερά, με τα γεγονότα που συγκλόνισαν τη σύγχρονη Ελλάδα καθώς και με πρόσωπα και καταστάσεις, αφήνοντας άφωνο το πανελλήνιο και προκαλώντας τριγμούς στις συνιστώσες της...
Ο Άρης Βελουχιώτης, γνωστός και ως Κλάρας, κατά τα λεγόμενά της ήταν ένας ανυπότακτος πολίτης με περίεργα γούστα, που τον ενοχλούσε το καυσαέριο και γι’ αυτό είχε πάρει τα βουνά, για να ασχοληθεί με τη γεωπονική!
Η πηγάδα του Μελιγαλά ήταν ένας χώρος συνάντησης, όπου ο Βελουχιώτης με την ομάδα του έκαναν τις δημόσιες σχέσεις τους με τους «φίλους» Γερμανούς, κάτι που το δήλωσε και ο Αρτέμης: «οι Γερμανοί είναι φίλοι μας»…
Η Μακρόνησος ήταν το κάμπινγκ των κομουνιστών, που πάνω σε αυτές τις βάσεις χτίστηκε πολύ αργότερα, ο κοινωνικός τουρισμός.
Ο Θεοδωράκης δεν εξορίστηκε, αλλά με λεφτά των συνταγματαρχών, υπό μορφή χορηγία, πήγε στη Βυτίνα ώστε να μπορέσει να γράψει με την ησυχία του τα τραγούδια του.
Ο δε Λαμπράκης, έχοντας τύψεις που χαιρέτησε το Χίτλερ με εντολή Μεταξά μέσα στο στάδιο, παρακάλεσε τους αντιεξουσιαστές να τον χτυπήσουν για να εξιλεωθεί!
Όσο για το Πολυτεχνείο, κανείς δε σκοτώθηκε εκεί μέσα, εκτός από τη γιαγιά με τα κάστανα που την πάτησε το τράμ καθώς έβγαινε από την πόρτα…
Και αν αυτά προκαλούν ντροπή, έστω και υποθετικά όπως τα αναφέρουμε, τι θα πρέπει να αισθανόμαστε όταν μια τυχαία… δεν σέβεται την ιστορία της χώρας μας και τη μνήμη εκατοντάδων χιλιάδων αδικοχαμένων νεκρών;
Όλα γι’ αυτήν είναι μια παιδική χαρά, μια ατραξιόν για να αποσπάσει την προσοχή των «θεατών», λειτουργώντας ως Δούρειος Ίππος… με την «Τροία» να πλησιάζει τα σπίτια μας!!!
