Γράφει: ο Νίκος Μπογιόπουλος
Το καπιταλιστικό καθεστώς, που, για να κάνει τη δουλειά των αφεντικών του και να ξεμοναχιάσει τα θύματά του, διαχωρίζει τους ανθρώπους...
Το καπιταλιστικό καθεστώς, εντός του οποίου συμβαίνουν στυγερές δολοφονίες όπως εκείνη του 44χρονου Ελληνα στην 3ης Σεπτεμβρίου, η εκτέλεση του 21χρονου από το Μπαγκλαντές στα Κάτω Πατήσια, τα μαχαιρώματα προσφύγων στις γειτονιές της Αθήνας, είναι το ίδιο καθεστώς, εντός του οποίου διαπράχτηκε η «καραμπινάτη», η δολοφονική καπιταλιστική ασυδοσία εναντίον των μεταναστών εργατών γης στη Μανωλάδα, η επίθεση των «προστατών του πολίτη» κατά των ηρωικών απεργών Χαλυβουργών, η επιστράτευση των ναυτεργατών.
Το καπιταλιστικό καθεστώς, που, άμα τη επιβολή του Μνημονίου, πάτησε επί πτωμάτων με στόχο την τρομοκράτηση του λαού, τη συκοφάντηση του αγώνα για την ανατροπή των βάρβαρων μέτρων και της αντιλαϊκής πολιτικής, το καθεστώς που δεν έχει εντοπίσει ακόμα τους δολοφόνους των τριών της «Μαρφίν», είναι το ίδιο καθεστώς που μιλά για «ανομία», όταν ο λαός διαδηλώνει, που στέλνει δεκάδες διαδηλωτές στα νοσοκομεία όταν βγαίνουν στους δρόμους, που ρίχνει χημικά σε σχολεία ενάντια σε «τρομοκράτες» μαθητές όπως στις Σκουριές της Χαλκιδικής.
Το καπιταλιστικό καθεστώς που έθεσε στο αρχείο την υπόθεση της Κούνεβα, το καθεστώς που επιδαψιλεύε διά στόματος πρώην πρωθυπουργού συγχαρητήρια στους «δουλοκτήτες» της Μανωλάδας, είναι το ίδιο καθεστώς που ποτίζει την κοινωνία με το ρατσιστικό και φασιστικό δηλητήριο πως η μετανάστευση δεν είναι κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό φαινόμενο, αλλά ένα «εγκληματικό» φαινόμενο.
Το καπιταλιστικό καθεστώς που διαθέτει «στρατό» και διμοιρίες «προστατών του πολίτη» εξαιρετικά αποτελεσματικούς στο να ξυλοκοπούν απεργούς, να επιστρατεύουν εργάτες, να αστυνομεύουν το λαό και να περιφρουρεί «τσιφλικάδες» που στοιβάζουν μετανάστες – εργάτες στις φυτείες των σύγχρονων «δουλοκτητών»,
είναι το ίδιο καθεστώς που έχει παραπετάξει τη λαϊκή οικογένεια να δοκιμάζεται, εκτός από την ανέχεια, και από την όξυνση μιας πολύμορφης εγκληματικότητας, να τελεί υπό το φόβο των διαφόρων κυκλωμάτων, των ληστειών, των ναρκωτικών, της πορνείας, της υποβάθμισης της ζωής στο κέντρο της Αθήνας και στις συνοικίες
Το καπιταλιστικό καθεστώς, εντός του οποίου το έργο των «ηρωικών» ΜΑΤ εναντίον του διαδηλωτή εργάτη, συνταξιούχου, άνεργου συνεπικουρείται από ακροδεξιούς προβοκάτορες, όπως τότε στον Αγνωστο Στρατιώτη, είναι το ίδιο καθεστώς που, όταν δε χαριεντίζεται με τους Χρυσαυγίτες κάνει τον τροχονόμο του εθνικιστικού πογκρόμ που συντελείται στους δρόμους της Αθήνας και χτίζει τον ευρωπαϊκό του «πολιτισμό» στα στρατόπεδα συγκέντρωσης!
Το καπιταλιστικό καθεστώς που οι «παπαγάλοι» του αποθεώνουν στα ΜΜΕ τους κυβερνώντες, τα μνημόνιά τους και την τρόικά τους, το καθεστώς που αξιοποιεί την κρίση και τα χρέη που προκάλεσαν οι «πατρίκιοι» για να φορτώνει νέα κρίση και νέα χρέη στους «πληβείους»,
είναι το ίδιο καθεστώς που συκοφαντεί τη λαϊκή αντίσταση σαν «παρανομία», «αταξία» και «βία», που με την ίδια χυδαιότητα τροφοδοτεί το κλίμα «Φαρ Ουέστ» ενάντια σε αποδιοπομπαίους τράγους όπως οι μετανάστες, το οποίο κατόπιν υποκριτικά το αποκηρύσσει.
Το καπιταλιστικό καθεστώς που αφανίζει, που εξανδραποδίζει, που ρημάζει τις ζωές, που κόβει μισθούς και συντάξεις, που επιβάλλει χαράτσια, που στερεί το πετρέλαιο θέρμανσης από εκατομμύρια Ελληνες εργαζόμενους την ώρα που επιδοτεί με δισεκατομμύρια τραπεζίτες και πλουτοκράτες, είναι το ίδιο καθεστώς που εκμεταλλεύεται, που πίνει το αίμα, που πυροβολεί με τους μπιστικούς του εναντίον χιλιοκαταπιεσμένων μεταναστών – εργατών γης.
Αυτό το καθεστώς, το καθεστώς των μονοπωλίων, με τις όλο και πιο απάνθρωπες εκφάνσεις της σαπίλας, της παρακμής και της αγριότητας, δεν παίρνει «διόρθωση», «βελτίωση», «καλυτέρευση», «αλλαγή» ή «διαπραγμάτευση».
Ολοι οι διαχειριστές του έχουν αντίστοιχο μερίδιο ευθύνης για την ανείπωτη εκμετάλλευση των καταπιεζόμενων στρωμάτων κάθε χρώματος, κάθε φυλής και κάθε θρησκείας. Εχουν αντίστοιχη συμμετοχή στον εκβαρβαρισμό που υφίσταται η κοινωνία. Και πρέπει να έχουν το ίδιο «τέλος»:
Την ανατροπή τους από την εξουσία, μέσα από την ανατροπή της εξουσίας της τάξης που εκπροσωπούν.
Το αποτρόπαιο έγκλημα στη Βοστόνη, που συνέβη σχεδόν στην «επέτειο» των 8 χρόνων από το έγκλημα που είχε συμβεί στις 19/4/1995 στην Οκλαχόμα με τους 168 νεκρούς, προκαλεί φρίκη. Είναι η φρίκη που γεννά η κτηνωδία και η παράνοια εκείνων που «πολιτεύονται» δολοφονώντας. Η κτηνωδία των μεθόδων δεν μπορεί παρά να είναι συνώνυμη των προθέσεων όσων προβαίνουν σε τέτοιες αιμοσταγείς πράξεις.
Το ίδιο ισχύει με τις κτηνωδίες που συντελούνται στο Ιρακ. Εκεί που μόλις προχτές βόμβα που εξερράγη στην περιοχή του Αμπού Γκράιμπ κατακρεούργησε ανθρώπους.
Το ίδιο ισχύει για το Αφγανιστάν. Εκεί που μόλις την περασμένη Τρίτη, βόμβα εναντίον λεωφορείου δολοφόνησε ανθρώπους.
Το ίδιο ισχύει στο Πακιστάν. Εκεί που μόλις την περασμένη Δευτέρα, βόμβα άφησε πίσω της κι άλλους νεκρούς.
Η κτηνωδία, όπου κι αν εκδηλώνεται -ανεξαρτήτως αν σε άλλες περιπτώσεις βρίσκει χώρο στα διεθνή ΜΜΕ και σε άλλες όχι- έχει παντού την ίδια στόχευση: Την τρομοκράτηση των λαών και τη βαθύτερη ομηρία τους στο καθεστώς του ζόφου. Ενα καθεστώς που οι δολοφόνοι με τα εγκλήματά τους το ενισχύουν, αφού αποτελούν συμπαίκτες και συνεργάτες στο παιχνίδι μεταξύ τρομοκρατίας, «τρομοκρατίας» και «πολέμιων της τρομοκρατίας».
«Εμείς κρατάμε όλη τη γη μες στ’ αργασμένα μπράτσα και σκιάχτρα στέκονται οι θεοί κι αφέντη έχουνε φάτσα.
Τι έκανες γε’ μου εσύ κακό; Για τους δικούς σου κόπους την πλερωμή σου ζήτησες απ’ άδικους ανθρώπους.
Λίγο ψωμάκι ζήτησες και σού ‘δωκαν μαχαίρι, τον ιδρώτα σου ζήτησες και σου ‘κοψαν το χέρι.
Δεν ήσουν ζήτουλας εσύ να πας παρακαλώντας, με τη γερή σου την καρδιά πήγες ορθοπατώντας.
Δώστε μου, αητοί, νύχια, φτερά για να τους κυνηγήσω και την καρδιά τους, μύγδαλο, να τήνε ρουκανίσω» (Γιάννης Ρίτσος, από τον «Επιτάφιο», “ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ”)
