«Κουβέντα στην αυλή…»
…με την ηθοποιό Κατερίνα Γερονικολού
Η Κατερίνα Γερονικολού είναι γεννημένη την 1η Σεπτεμβρίου και είναι απόφοιτη της Ανωτέρας Δραματικής Σχολής «Ίασμος» του Βασίλη Διαμαντόπουλου. Οι σπουδές της όμως δε σταματούν εκεί, καθώς είναι πτυχιούχος του Τμήματος Νομικής του Παν/μίου Αθηνών και απόφοιτη του Εργαστηρίου Επαγγελματικής Δημοσιογραφίας...
Παρά το νεαρό της ηλικίας της, έχει ήδη παίξει σε πολλές θεατρικές παραστάσεις, τηλεοπτικές σειρές αλλά και τον κινηματογράφο.
Στο θέατρο ξεκίνησε με τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Ιουλιέτας στην παράσταση «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» σε σκηνοθεσία Μιχάλη Κακογιάννη. Ακολούθησε το έργο «Το άνθος του κάκτου» σε σκηνοθεσία Χρήστου Καρχαδάκη και οι «Βρυκόλακες» του Ίψεν σε σκηνοθεσία Νικηφόρου Νανέρη όπου υποδυόταν τη Ρεγγίνα.
Η πρώτη τηλεοπτική σειρά που συμμετείχε ήταν το 2008 σε ένα από τα αυτοτελή επεισόδια της σειράς "Σε είδα" στον Alpha. Την ίδια χρονιά έπαιζε και στη σειρά «Υπάρχουν άντρες κι άντρες» σε σκηνοθεσία Βλαδίμηρου Κυριακίδη. Λίγο αργότερα, ήρθε και ο ρόλος που την έκανε ευρέως γνωστή στο τηλεοπτικό κοινό, στην κωμική σειρά του Mega «Λάκης, ο γλυκούλης», οπού υποδυόταν την Άννα, την κόρη του Πέτρου Φιλιππίδη. Το 2010 και 2011 έκανε κάποιες guest εμφανίσεις στις σειρές «Η γενιά των 592 ευρώ» και «Πολυκατοικία», ενώ το 2011 - 2012 έρχεται η σειρά του Mega «Οι Βασιλιάδες».
Όσο για τον κινηματογράφο, το Νοέμβρη του 2010, απολαύσαμε την Κατερίνα Γερονικολού στην ταινία του Στράτου Μαρκίδη «Στο ξέσπασμα του φεγγαριού».
Το καλοκαίρι που μας πέρασε, έπαιξε δίπλα στο Γιώργο Κιμούλη, με την παράσταση "Δόν Ζουάν η επιστροφή". Φέτος, παίζει σε δύο παραστάσεις, στον "Τρελαντώνη" της Πηνελόπης Δέλτα στην παιδική σκηνή του θεάτρου"Ακροπόλ", αλλά και στο θέατρο "Αργώ" κάθε Δευτέρα και Τρίτη με το έργο "Ο Κουλοχέρης του Σποκέιν".
Στις 14 Φεβρουαρίου, βγήκε η νέα της ταινία από την Odeon, "Love in the end".
Το τελευταίο της εγχείρημα ονομάζεται "Οι άπαιχτοι 2", μια νέα διαδικτυακή σειρά στο Youtube, με συμπρωταγωνιστή τον Δημήτρη Μακαλιά.
Στην παράσταση «Ο ΚΟΥΛΟΧΕΡΗΣ ΤΟΥ ΣΠΟΚΕΪΝ» που συμμετέχετε, καλείστε να μεταφέρετε στο θεατή τη συνεχή πάλη ανάμεσα στον κόσμο του περιθωρίου και του «έντιμου»! Είναι εύκολη αυτή η μεταφορά ή χρειάζεται μια ιδιαίτερη παιδεία, για να έχει αποτέλεσμα αυτό το εγχείρημα;
Νομίζω ότι η διαμάχη ανάμεσα στο περιθώριο και το «έντιμο» είναι μια διαμάχη που μπορεί και την αναγνωρίζει ο καθένας χωρίς ιδιαίτερη παιδεία. Η διαμάχη αυτή είναι ενσωματωμένη στην κουλτούρα της ζωής και επομένως και εμείς μπορούμε-εφόσον την αναγνωρίζουμε- αλλά και το κοινό -αντίστοιχα- μπορεί να μπει πολύ εύκολα στον «κόσμο» αυτού του έργου και να ταξιδέψει με την ιστορία μας!
Το έργο, μιλάει για το καλό, πίσω από τη σκληρή και τραχιά του γλώσσα. Η γλώσσα είναι αρκετή για να αφυπνίσει τον «θεατή» ή απλά είναι το μέσο για να τον πάει παρακάτω… στη ροη της καθημερινότητας;
Η βωμολοχία που υπάρχει στο κείμενο του έργου για εμένα είναι καθαρά λειτουργική. Με την έννοια ότι εξυπηρετεί μόνο και μόνο τη σωστή σκιαγράφηση των χαρακτήρων. Η Μέριλιν που υποδύομαι είναι ένα κορίτσι απαίδευτο που ζει στο δρόμο και εμπορεύεται χασίς, σε μια επαρχιακή πόλη της Αμερικής. Αυτό το κορίτσι που έπλασε ο Μακντόνα είναι αυτονόητο ότι θα έβριζε. Θεωρώ πως η σκληρότητα στο συγκεκριμένο έργο έγκειται στις πράξεις και στην αδιαφορία κάποιων ηρώων, παρά στις λέξεις που χρησιμοποιούνται.
Αν μπορούσαμε, υποθετικά πάντα, να ταυτίσουμε το έργο με την κατάσταση που βιώνουμε σήμερα ως χώρα, τι πιστεύετε, θα υπήρχαν κοινά σημεία ή θα πέφταμε πάνω σε «ανεξήγητα φαινόμενα»;
Το έργο δεν μιλάει για καταστάσεις σε επίπεδο χωρών, αλλά ψυχογραφεί τον άνθρωπο στην πιο ατομική του εκδοχή και στην σχέση του με τους άλλους. Αυτό κάνει το έργο εντελώς ανεξάρτητο από την εθνικότητα των ηρώων και του κοινού που θα παρακολουθήσει την παράσταση. Ζούμε σε ένα τέλμα και ως άνθρωποι. Η οικονομική κρίση φέρνει στο φως ότι είμαστε και εμείς υπό κρίση. Το έργο μιλάει για ανθρωπιά, χρησιμοποιώντας χαρακτήρες που την έχουν χάσει ήδη σε μεγάλο βαθμό.
Οι «κριτικές» λένε, πως είναι ένα έργο γεμάτο μηνύματα, πλαισιωμένο με συνειδητοποιημένο γέλιο. Ισχύει αυτό ή είναι κάτι πιο δυνατό; Είναι «παράξενο» ή ξεχωριστό;
Το έργο είναι μαύρη κωμωδία, ουσιαστικά γελάς με αυτό που υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσες και να κλάψεις. Ακριβώς γι αυτό το λόγο στην παράσταση μας, υπάρχουν θεατές που ξεκαρδίζονται και άλλοι που ίσως η υπόθεση τους αγγίζει βαθύτερα και πιο προσωπικά και δεν γελούν. Το έργο είναι ξεχωριστό ούτως ή άλλως με σουρεάλ πινελιές και σκιαγραφεί την μοναχική ψυχή ενός ανθρώπου αλλά και κάθε ανθρώπου με εξαιρετικό τρόπο.
Για εσάς, «η τέχνη και ο πολιτισμός» έχουν ακόμα τη δύναμη ν’ αλλάξουν τον κόσμο ή χάθηκαν στην αναζήτηση τίτλων και τιμών;
Η τέχνη δεν μπορεί να χαθεί. Είναι παντοδύναμη. Φυσικά και μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Αγγίζει ατομικά τον κάθε άνθρωπο, τον αλλάζει και έτσι διαμορφώνονται καινούριες συνειδήσεις. Η τέχνη μάλιστα νομίζω ότι επηρεάζει πολύ υπόγεια γιατί συνήθως «έρχεται» στον ελεύθερο χρόνο μας, την ώρα που το μυαλό είναι χαλαρό και δεκτικό σε ερεθίσματα. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι οι περισσότεροι από εμάς είμαστε άτεχνοι και βάζουμε σε τελευταία μοίρα τον πολιτισμό. Γι αυτό και η τέχνη δεν έχει τόση μεγάλη διεισδυτικότητα στην εξέλιξη του κόσμου και των συνειδήσεων.
Με μια πρόταση εξπρές, τι είναι για εσάς «Ο ΚΟΥΛΟΧΕΡΗΣ ΤΟΥ ΣΠΟΚΕΪΝ»;
Όλοι είμαστε «κουλοχέρηδες» της ζωής. Σε άλλους λείπει το χέρι τους, σε άλλους η αγάπη, σε άλλους η αθωότητα, σε άλλους η ανθρωπιά. Σε όλους μας λείπει κάτι και όλοι το ψάχνουμε. Ο κουλοχέρης είμαστε εμείς. Γι αυτό και το έργο μας αφορά όλους!
Εκτός από το Θέατρο Αργώ κάθε Δευτέρα και Τρίτη, αυτή την περίοδο ο κόσμος μπορεί να σε απολαύσει και στη μεγάλη οθόνη. Μίλησέ μας για τη νέα σας κινηματογραφική δουλειά.
Η ταινία «Lovein the end” είναι μία κινηματογραφική πρόταση για όλες τις ηλικίες. Μιλάει για τον έρωτα στην πιο όμορφη του έκδοση, στην πραγματική έλξη τριών νέων ζευγαριών. Λούζει με φως, αντιδράσεις και κινήσεις που όλοι τείνουμε να ξεχάσουμε. Ξεχνάμε ότι σε μια ερωτική σχέση ξεκινούν όλα αθώα, θέλουμε να δώσουμε αγάπη... Το άγγιγμα, η ματιά, η αμηχανία….. η αγάπη έρχεται στο τέλος! Μια τρυφερή και αισιόδοξη ματιά για την αγάπη και τον έρωτα. Υπόσχομαι ότι όποιος τη δει θα χαμογελάει συνέχεια φεύγοντας από την αίθουσα! Όπως κάνουν οι ερωτευμένοι!!!
Γιά τον Αυλόγυρο,
Παύλος Ανδριάς
