Στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας που έχει αναλάβει το ΠΑΣΟΚ κατά του ρατσισμού, χθες ο Ευάγγελος Βενιζέλος συνέφαγε και συνομίλησε με συγγραφείς. Μεταξύ λοιπόν των παρισταμένων ήταν και ο Χρήστος Χωμενίδης, ο οποίος...
«Α) Θα συζητούσα και θα δειπνούσα με οποιονδήποτε από τους επικεφαλής των κομμάτων του δημοκρατικού τόξου, με ιδιαίτερη δε χαρά θα συνέτρωγα με την κυρία Αλέκα Παπαρήγα
β) Πράγματι είπα στον κύριο Βενιζέλο ότι με τα επιχειρήματα και τον δομημένο κοινοβουλευτικό του λόγο κονιορτοποιεί τον κύριο Τσίπρα. Το γεγονός ωστόσο -προσέθεσα- ότι ο κύριος Τσίπρας απολαμβάνει πολύ μεγαλύτερης δημοφιλίας αποδεικνύει πως μια κρίσιμη μάζα των Ελλήνων έχει αλαλιάσει εξαιτίας της κρίσης καθώς επίσης και ότι στερείται παιδείας σε βαθμό να θεωρεί όποιον διαθέτει παιδεία ύποπτο. Για τη χρεοκοπία της παιδείας ευθύνονται προφανώς όσοι διαχειρίστηκαν τα δημόσια πράγματα τα τελευταία σαράντα χρόνια.
γ) Προσωπικά δεν τρέφω καμία φιλοδοξία να αφήσω την τέχνη της συγγραφής για το χατίρι της πολιτικής. Εάν αισθανόμουν ξοφλημένος ως συγγραφέας και λιγουρευόμουν μια κοινοβουλευτική έδρα, θα είχα γίνει Σύριζα.
δ) Δεν εξαρτήθηκα ποτέ από το κράτος κατά οιονδήποτε τρόπο. Εξαρτώμαι από τον εαυτό μου και από τους αναγνώστες μου»
Όπως μπορεί να καταλάβει και ο πιο αδαής, το «γ)» πήγαινε καρφί στον Πέτρο Τατσόπουλο. Και εκείνος, που κάθε άλλο παρά αδαής είναι, δεν έχασε χρόνο και έσπευσε να απαντήσει με τον ίδιο τρόπο:
«Χρήστο μου, πρέπει να αποφασίσεις ποιες μέρες του μήνα με αγαπάς – όπως έλεγες τις προάλλες στο Έθνος- και ποιες μέρες του μήνα με μισείς. Δεν μπορώ να παρακολουθώ αενάως την συναισθηματική σου ακράτεια».
Δεν έχουμε καμία όρεξη να πάρουμε θέση στην «συγγραφική» αυτή κόντρα. Αν μας επιτρέπεται, πάντως, ένα σχόλιο, η αλήθεια είναι ότι, χωρίς να τους κρίνουμε διόλου ως συγγραφείς, από το γλείψιμο στον Βενιζέλο προτιμούμε τις φαμφάρες του Τατσόπουλου… (kamarinia)
