Της Ντίνας Σύρπου
Χρειαζόμουν ένα απλό πιστοποιητικό «πλησιεστέρων συγγενών» από το δήμο Θεσσαλονίκης για να το χρησιμοποιήσω ως δικαιολογητικό για το...
Δυόμισι εβδομάδες μετά -καθότι «γενναιόδωρη»- πήγα στα ΚΕΠ για να ζητήσω το πιστοποιητικό. Ένα τεράστιο πανό, όμως, πληροφορούσε το κοινό ότι η υπηρεσία βρισκόταν υπό κατάληψη. Άφησα να περάσουν μερικές ημέρες μέχρι να ξαναπάω στο ίδιο ΚΕΠ. Η κατάληψη συνεχιζόταν. Ψύχραιμη, είπα στον εαυτό μου, ότι, ναι μεν δεν γίνεται η δουλειά μου, ωστόσο δεν μπορώ να αδιαφορήσω για τον αγώνα κάποιων εργαζομένων.
Χρειάστηκε να περιμένω μερικές ημέρες ακόμη μέχρι να λήξει η κατάληψη. Όταν, επιτέλους, περνώντας, από το ΚΕΠ Αριστοτέλους, διαπίστωσα ότι «απουσίαζε» το πανό της κατάληψης, μπήκα στο κτίριο για να δω αν ήρθαν τα «έγγραφα» που είχα ζητήσει. Πράγματι κάποια πιστοποιητικά από τα δικαστήρια είχαν φθάσει, το πιστοποιητικό «πλησιεστέρων συγγενών», όμως, «άφαντο».
- Από το δήμο το περιμένετε; Με ρωτάει ο υπάλληλος.
- Μάλιστα, απαντώ.
- Α, καλά, τώρα έχουν κατάληψη εκείνοι, μου θυμίζει ο υπάλληλος.
- Δυστυχώς, ανταπαντώ.
- Ελάτε και πάλι σε λίγες ημέρες, μου ξαναλέει ο υπάλληλος του ΚΕΠ.
Λόγω επαγγέλματος, πληροφορήθηκα πότε έληξε η κατάληψη των εργαζομένων ΟΤΑ και, αφού άφησα να περάσει ένα εύλογο διάστημα «ασφαλείας», επανήλθα. Φυσικά μ΄ αυτό το «πήγαινε έλα» έχουμε φθάσει τέλη Δεκεμβρίου. Πάλι ο ίδιος υπάλληλος.
- Μπορείτε να δείτε αν έφθασε το πιστοποιητικό; ρώτησα ευγενικά με δεδομένο ότι ήμουν, πλέον, πεπεισμένη, ότι και με τα…πόδια να είχε ξεκινήσει το χαρτί που ζητούσα από το δημαρχείο Θεσσαλονίκης, μέσα σε…δύο μήνες, δεν μπορεί, θα είχε φθάσει στο ΚΕΠ Αριστοτέλους. Κι όμως, το πιστοποιητικό …πουθενά.
- Δεν μπορώ να καταλάβω, μου λέει ο υπάλληλος. Θα έπρεπε να είχε έρθει. Μήπως να πηγαίνατε, εσείς η ίδια, από το δήμο για να είστε σίγουρη;
Υπέροχα, σκέφθηκα. Ζήτησα ένα έγγραφο από το ΚΕΠ για να μην χάσω χρόνο και αφού περίμενα…δύο μήνες, έπρεπε να πάω μόνη μου στο δήμο για να το παραλάβω. Ας όψεται η ανάγκη, όμως…Άφησα να περάσουν οι γιορτές για να μην μπλέξω σε…νέες περιπέτειες και σήμερα Δευτέρα 14 Ιανουαρίου, πήγα στο δήμο Θεσσαλονίκης.
Ευγενικότατη η υπάλληλος, έμεινε…έκπληκτη όταν είδε πότε είχε υποβληθεί το αρχικό αίτημα.
- Στις 8 Νομεβρίου; Είναι δυνατόν; Μου κάνετε, παρακαλώ, μία χάρη; μου λέει.
- Άντε πάλι, σκέφτηκα. Έδωσα, όμως, για μία ακόμη φορά, «τόπο στην οργή». Για να ακούσω, απαντώ.
- Μπορείτε να πάτε στο «πρωτόκολλο» να δείτε σε ποιόν υπάλληλο είχε «χρεωθεί» το συγκεκριμένο πιστοποιητικό;
- Αυτό να το κάνω. Έχω κι εγώ περιέργεια.
Πηγαίνω στο «πρωτόκολλο» και, αφού… ξαναμένουν έκπληκτοι, με πληροφορούν για το όνομα της υπαλλήλου. Γνωστή και μη εξαιρετέα, όπως κατάλαβα από τις αντιδράσεις.
- Δυστυχώς η συγκεκριμένη υπάλληλος έχει άδεια μέχρι την Πέμπτη, μου λένε.
Επειδή πλέον τα νεύρα μου δεν ήταν καλά και, για να διαφυλάξω την ψυχική μου υγεία, αποφάσισα να μην ρωτήσω από πότε έχει άδεια. Βέβαια, για καλή μου τύχη, η υπάλληλος που βρισκόταν στο «γκισέ» των πιστοποιητικών πλησιεστέρων συγγενών, ήταν ευγενική και φάνηκε να «ντρέπεται» απ’ όλο αυτό που είχε συμβεί. Ανέλαβε να μου το ετοιμάσει, ή ίδια, προσωπικά και άμεσα. Μου έβγαλε, μάλιστα, αρκετά αντίγραφα γιατί, προφανώς-και σωστά- υποψιάστηκε ότι δεν θα είχα το «κουράγιο» να περιμένω άλλο τόσο διάστημα για κάποιο χαρτί. Επιπλέον μου ζήτησε, χίλιες φορές «συγνώμη» για την ταλαιπωρία στην οποία είχα υποβληθεί και για την οποία, βέβαια, δεν έφταιγε η ίδια.
Κρατώντας σφιχτά στα χέρια μου το «πολύτιμο» και «δυσπρόσιτο» πιστοποιητικό, βγήκα από το δημαρχείο με χιλιάδες σκέψεις στο μυαλό μου. Είχα -επιτέλους- βγει…νικήτρια από τη «μάχη» όχι μόνο με τη γραφειοκρατία αλλά -κυρίως- με την κακή νοοτροπία κάποιων δημοσίων υπαλλήλων. Το πιστοποιητικό, ύστερα από δύο μήνες, βρισκόταν στα χέρια μου. Η υπάλληλος που το είχε αναλάβει εξακολουθούσε να βρίσκεται στην…οικογενειακή θαλπωρή της και οι συνάδελφοί της προσπαθούσαν να «συμμαζέψουν» τα ασυμμάζευτα. Τελικά το πρόβλημα, κατέληξα, δεν είναι μόνο το «σύστημα». Το «σύστημα», δεν είναι ένα «απρόσωπο τέρας» που καταπίνει ανθρώπους, συνειδήσεις και υπευθυνότητες. Το «σύστημα», πρώτα απ’ όλα, είναι ο καθένας από μας που απλά θα έπρεπε να κάνει τη δουλειά του. Όλα τα άλλα, είναι το επόμενο στάδιο… (thesstoday)
