Συγγραφικά μονοπάτια
Αυτό ακριβώς είμαστε, αλλά πολύ σπάνια να το ακούσεις «χύμα» από το στόμα ενός άντρα. «Πόρνες»...
Βλέπεις ο άντρας είναι σαν το λουλούδι. Ανθίζει, μυρίζει, ευωδιάζει, μαραίνεται και καταστρέφεται.
Έτσι, όταν ανθίζει και είναι στην παιδική του ηλικία μας ερωτεύεται, όταν ενηλικιώνεται και αρχίζει να μυρίζει μας διεκδικεί, όταν ο ανδρισμός του «μαγεύει», ευωδιάζει, αλλά όταν από τη φύση του γερνάει και μαραίνεται, ξαφνικά μας μισεί και στα μάτια του από ερωμένη, γινόμαστε πόρνες. Το δοχείο ηδονής του…
Μας θέλουν από τη μια κυρία στην κουζίνα σαν τη μαμά τους, καθώς ποτέ δεν φεύγει από την ψυχή τους και τη σκέψη τους, και από την άλλη πουτάνα στο κρεβάτι τους για να αισθανθούν «βρώμικοι» επιβήτορες.
Και εκεί εμείς, πέφτουμε στη παγίδα τους! Τους ερωτευόμαστε, κάνουμε οικογένεια μαζί τους και όταν χορτάσουμε από την αγάπη τους, αντί να ζήσουμε το όνειρο της γαλήνης με τα όποια «κενά», μας κυριεύει η πουτανιά και χύνοντας την καρδάρα με το γάλα, αναζητάμε την επιβεβαίωση από άλλο «μπουμπούκι», μέχρι και γι’ αυτό να γίνουμε η πουτάνα του.
Δεν είναι ντροπή να είσαι πουτάνα! Ντροπή είναι να στερείς από τον άλλο το δικαίωμα να σου πει τι πραγματικά είσαι γι’ αυτόν, εκβιάζοντας τον με «κολπικούς» αποκλεισμούς.
Είναι μαγκιά να λες ότι είσαι πουτάνα εκ πεποιθήσεως, από το να προσπαθείς να δικαιολογείς ότι έγινες πόρνη, εκ παραδρομής.
Δεν φταίνε οι άντρες, όσο και αν αυτό μας εξυπηρετεί. Εμείς φταίμε που κυνηγάμε το «απόλυτο» δίχως αρκετές φορές να είμαστε ικανές να το πετύχουμε και άξιες να το διεκδικήσουμε.
Και να θυμάσαι. Η πουτάνα ξέρει να ξεχωρίζει την εγκεφαλική ηδονή, από την κολπική απόλαυση των επισκεπτών.
(Η ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΜΙΑΣ ΠΟΡΝΗΣ, μέσα από ένα μισοκατεστραμμένο ημερολόγιο, του Παύλου Ανδριά)
