Πόση χυδαιότητα μπορεί να κουβαλάει ένας δημοσιογράφος όταν πανηγυρίζει επειδή κάηκε...
Πόσους τόνους σκατά μπορεί να έχει στο κεφάλι του, όταν αντιλαμβάνεται ως αντικείμενο της εργασίας του την ιδιωτική ζωή των άλλων; Και, μάλιστα, εκείνων που όχι μόνο δεν επιδίωξαν αλλά και δεν επέτρεψαν ποτέ, να γίνει λαϊκό ανάγνωσμα η προσωπική τους ζωή;
Που δεν κάλεσαν στο γάμο τους ή στη βάφτιση του παιδιού τους κάμερες και φωτογράφους και ουδέποτε συναγελάστηκαν με τους γνωστούς κοσμικούς στη Μύκονο, την Αράχωβα και στα ιν στέκια του Κολωνακίου, της Κηφισιάς και της Βουλιαγμένης;
Πόσα τετραγωνικά αθλιότητας μπορεί να περιλαμβάνει το (μικρό, έτσι κι αλλιώς) οικοπεδάκι του μυαλού του για να πιστεύει ότι μπορεί, χωρίς κόστος, να κάνει όσα δεν θα ήθελε ποτέ να του κάνουν;
Η περίπτωση του Ν. Ν είναι από τις αποκρουστικότερες στο χώρο της (παρα)δημοσιογραφίας.
Πολύ συχνά γράφει τα γεννήματα της (μη δημιουργικής) φαντασίας του ως ειδήσεις και ελεεινολογεί κατά συναδέλφων του, φροντίζοντας να τους «φωτογραφίζει» – μη αναφέροντας, όμως, τα ονόματά τους για να αποφύγει τις αγωγές.
Καταρρακώνει ανθρώπους, κονιορτοποιεί υπολήψεις, τσαλακώνει πετυχημένες επαγγελματικές πορείες.
Και όλα αυτά για να κάνει «καριέρα», στον καιρό της κρίσης. Νομίζει ο ανόητος ότι κάθεται σε άλλο κλαδί, που ποτέ δεν θα σπάσει. Κι ας ξέρει ότι από όποιο χώρο εργασίας και αν πέρασε εξεδιώχθη με κλωτσιές.
Οι δημοσιογράφοι του τηλεοπτικού ρεπορτάζ -και όχι μόνο- ασκούν πάντα κριτική για λάθη και παραλείψεις συναδέλφων τους της τηλεόρασης. Άλλοτε δίκαιη, άλλοτε άδικη, υπερβολική ή και κακόβουλη.
Κανείς, όμως, δε διανοείται να γράψει για την προσωπική ζωή των άλλων -και, μάλιστα, με χαιρεκακία για τις δύσκολες ώρες.
Αυτό ξεχωρίζει τους επαγγελματίες δημοσιογράφους από τα ρετάλια ορισμένων ανώνυμων blogs, που συκοφαντούν, λασπολογούν και χτυπάνε κάτω από τη ζώνη.
Τώρα εμφανίζεται κάποιος που κάνει, με την υπογραφή του, όσα οι ζωντανοί δυσφημιστές του επαγγέλματός μας. Νομίζοντας ότι θα κοντύνει άλλους για να ψηλώσει ο ίδιος.
Πλανάται. Στο βουρκόλακο θα παραμείνει…
Υ.Γ.: Την επόμενη φορά θα δημοσιοποιήσω τα πλήρη στοιχεία και τη φωτογραφία του.
Προς το παρόν απευθύνομαι στον εκδότη του. «Να τον χαίρεσαι Γιάννη»…(aixmi)
Ελεύθερο ρεπορτάζ
