του Παύλου Ανδριά
Το παραμύθι «ο Έλληνας στη χώρα των θαυμάτων» έλαβε τέλος. Ο παραμυθάς...
Μια απειλή που ήδη έχει στείλει πολλούς «αδιάβαστους», για να χρησιμοποιήσω το λεξιλόγιο της σημερινής ελληνικής κοινωνίας, μιας κοινωνίας που οδεύει με μαθηματική ακρίβεια προς μετωπική σύγκρουση με το τέρας των ενοχών του χθες!
Τίποτα πλέον δε θυμίζει τους πρίγκιπες και τις βασιλοπούλες και τα φανταχτερά παλάτια, τίποτα δεν είναι όπως τότε…
Και τώρα, τώρα που το χαμόγελο έφυγε από τη ζωή μας και η θλίψη έχει πάρει στασίδι στο ναό της καθημερινότητας, όλοι μας ψάχνουμε από κάπου να πιαστούμε, να κρατηθούμε ζωντανοί…
Οι αποχρώσεις του μαύρου, αν μπορείς να πεις ότι έχει αποχρώσεις, συνοδεύουν κάθε δραστηριότητά μας, κάθε μας κίνηση σαν μοιρολογίστρες που κλαίνε και χτυπιούνται για το χαμό «εκείνου»…!
Εκείνου που πάνω απ’ όλα, εδώ και χρόνια έχει πάψει να είναι άνθρωπος, έχει πάψει να έχει ευαισθησίες, να έχει μέτρο στη ζωή του, να έχει ιερά και όσια!
Εκείνου που μετά τη μεταπολίτευση έπεσε θύμα της προπαγάνδας του συστήματος και πίστεψε ότι ο κόσμος του ανήκει, ότι είναι τσιφλίκι του…
Αυτού που με το «τζάμπα» χρήμα, του αφαίρεσαν αξίες, πιστεύω και ατομική ελευθερία, αυτού που τον κατέβασαν από το γαϊδούρι και τον έβαλαν ξυπόλητο μες τη μερσεντές ή το τζιπ, αυτού που με το καλάμι για δεκαετίες τον πήγαιναν όπου ήθελαν, βαφτίζοντάς τον, μια καπιταλιστή, μια σοσιαλιστή και μια επαναστάτη της… φακής!
Αυτού που μέσα του φώλιασε η ζήλεια και το μίσος για τον πλησίον του, αυτού που για το χρήμα πούλησε και την ψυχή του στο διάβολο.
Και τώρα, τώρα που αρχίζει να βλέπει στον ορίζοντα το τέρας να έρχεται έτοιμο να τον καταβροχθίσει, προσπαθεί να πιαστεί από κάπου, αλλά μάταια…
Κανείς δεν υπάρχει δίπλα του, γιατί κάποτε ο ίδιος τους είχε κάνει πέρα, γιατί του βρωμούσαν τα χνώτα τους ή γιατί δεν ήταν μέλος του club… του νεοπλουτισμού του.
Τώρα όμως που όλοι έχουν πέσει επάνω να μας «φάνε» και να τεμαχίσουν τη χώρα μας, επιβάλλεται ν’ απλώσουμε τα χέρια και να ενωθούμε, διαγράφοντας κόμπλεξ και εμμονές.
Να φτιάξουμε μια αλυσίδα προστασίας με κρίκους γεμάτους αγάπη, κατανόηση, εθνική υπερηφάνεια και ανθρωπιά, ώστε να μπορέσουμε κάποια στιγμή να ξανασταθούμε στα πόδια μας.
Μας ακολουθούν τα παιδιά μας και έχουμε χρέος να τα προστατέψουμε…
(…αναδημοσίευση του άρθρου του Παύλου Ανδριά, από το ilialive)
