«Κουβέντα στην αυλή...»
... με τη συγγραφέα Ηλιάνα Βολονάκη
Γεννήθηκε στο Μαρούσι Αττικής και εδώ και δυο χρόνια ζει μόνιμα στο Μεσολόγγι. Σπούδασε Στέλεχος Τραπεζικών Εργασιών στην Αθήνα και ζωγραφικής δίπλα στο ζωγράφο Δ. Μπάκαλο.
Τότε έκανε και τις πρώτες συγγραφικές απόπειρες με άρθρα πού δημοσιεύονταν στην τοπική εφημερίδα του Μεσολογγίου «Ιθωρία».
Ασχολήθηκε και με το ραδιόφωνο ως ραδιοφωνική παραγωγός στον «Άνεμο 9,37» με την εκπομπή «Ψιθυρίσματα», ταξιδεύει συχνά και κάνει εκθέσεις ζωγραφικής.
Από τις εκδόσεις ΚΗΠΟΣ κυκλοφορούν τα δύο μυθιστορήματά της: «Η ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ», «ΛΕΥΚΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ».
Πληροφορίες:
Facebook: Iliana Volonaki, ΗΛΙΑΝΑ ΒΟΛΟΝΑΚΗ
Twitter: ilianavolonaki1@
http://ilianavolonaki.blogspot.gr
Email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Στα βιβλία σας οι συγκρούσεις είναι ένα στοιχείο που δίνει μια ξεχωριστή ομορφιά στην πλοκή, «αναγκάζοντας» τον αναγνώστη να σας ακολουθεί σ’ αυτό το συγγραφικό σας ταξίδι. Πιστεύετε ότι αυτό τον βοηθά ή τον φορτώνει με «άγχος»!
Προτού ξεκινήσω την συγγραφή μιας ιστορίας, μπαίνω στη θέση του αναγνώστη. Θέλω, ο κάθε αναγνώστης, να ταυτίζεται με τους ήρωες, να αποκτά απορίες, αλλά και να καταθέτει τις δικές του εμπειρίες, να θέτει ερωτήσεις στον εαυτό του, και να μεταφέρεται σε μια άλλη εποχή.
Συγκλονιστική, μάλιστα, ήταν η μαρτυρία μιας αναγνώστριάς μου...
στο προσωπικό μου μέιλ, η οποία με ευχαριστούσε για την δύναμή της, να ξεφύγει από μια βασανιστική οικογενειακή ιστορία. Της έθεσα την απορία μου- διότι η μελαγχολία της νύχτας αναφέρεται σε μία ασθένεια- και η απάντησή της; Ζούσε για δεκαεννέα χρόνια υπό τον ζυγό ενός συζύγου πού το μόνο πού δεχόταν ήταν η εργασία του. Την χτυπούσε, την έβριζε κτλ, ώσπου πήρε στα χέρια της το βιβλίο. Ταυτίστηκε με τους ήρωές του, θέλησε να αλλάξει την κατάσταση, να υπερασπιστεί τη ζωή της και να ερωτευθεί ξανά. Αισθανόταν σαν σκιά και δεν τολμούσε να ξεμυτίσει από το σπίτι, παρά μόνο στο πανεπιστήμιο- καθηγήτρια στο επάγγελμα.
Θέλησε απλά να τολμήσει όπως οι ήρωες και των δύο βιβλίων μου, να πάρει ανάσα και προχωρήσει τη ζωή της. Φανταστείτε, λοιπόν, το μυρμήγκιασμα του κορμιού μου, στην διήγησή της.
Φυσικά, έχω κι άλλες τέτοιου είδους μαρτυρίες, κι όχι μόνο από γυναίκες αλλά και από άνδρες!
Σαν αναγνώστρια, επίσης, κι εγώ, άλλων βιβλίων, με κουράζει η συνεχής επανάληψη των ίδιων θεμάτων- δυστυχώς πολλά από τα βιβλία πλουτίζουν τις σελίδες τους με αυτό τον τρόπο. Όπως και τα ιστορικά γεγονότα. Όταν ένας αναγνώστης, αποφασίζει να αγοράσει ένα λογοτεχνικό μυθιστόρημα, μολονότι θέλει να ταυτίζει τα δικά του προβλήματα με τους ήρωες, θέλει απλά να δεχτεί μια καταγραφή των ιστορικών γεγονότων σαν παραμύθι.
Ως τώρα, ελπίζω να τα έχω καταφέρει. Ελπίζω, έτσι, να συνεχίσω και στην πορεία του.
Στο βιβλίο σας «Η ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ», επιλέξατε ως χώρο δράσης τη Σπιναλόγκα. Τυχαία η επιλογή ή ήταν ο ιδανικός χώρος για να εκφραστούν οι ήρωές σας;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα και συγκεκριμένα στην Ηλιούπολη. Η μητέρα μου, κατάγεται από το Μεσολόγγι- όπου κατοικώ τα τελευταία δύο χρόνια- και ο πατέρας μου από τον Αϊ- Νικόλα της Κρήτης.
Λίγες μέρες προτού μετακομίσουμε στο Μεσολόγγι, μας επισκέφτηκε ένας φίλος- συνάδελφος του πατέρα μου. Εκείνο το διάστημα, είχε βγει στη σύνταξη και ετοιμάζονταν να μετακομίσει στη Κρήτη, τη γενέτειρα πατρίδα του. Φοβόταν, όμως, να επισκεφτεί τη << Σπιναλόγκα>>, φοβόταν μήπως το μικρόβιο της λέπρας, υπήρχε ακόμα στους τοίχους.
Πήρα την απόφαση να τον ρωτήσω και μάλιστα προθυμοποιήθηκε να με ενημερώσει αλλά και να μου διηγηθεί ιστορίες από συγγενείς του. Η αλήθεια; Δάκρυσα. Ένιωσα τύψεις, προσπάθησα να τους φανταστώ, απελπισμένους, γεμάτους απόγνωση, να ζητούν την αξία της ζωής και με έπιασε ρίγος. Κάποιος έπρεπε να παρέμβει στο πεπρωμένο τους, να ξαλαφρώσει τις ψυχές τους. Για αυτό και το τόλμησα.
Έψαξα στο ιντερνέτ, επισκέφτηκα ορισμένους ανθρώπους, ρώτησα συγγενείς και φίλους, κράτησα σημειώσεις και ξεκίνησα τις πρώτες μου φράσεις. Μου ήταν δύσκολο. Δεν ήξερα πώς να αποτυπώσω στην οθόνη του υπολογιστή μου, τους
<< ανθρώπους- σκιές>>, μέχρι πού παρέδωσα πλήρως τον εαυτό μου στο συγγραφικό λήθαργο, συμμάζεψα τις λεπτομέρειές μου και άρχισα την ιστορία μου.
Την αληθινή ιστορία μου, βασισμένη σε πραγματικούς ήρωες, παραπλανώντας τον αναγνώστη με ψεύτικα ονόματα
Τι είναι για εσάς το πεπρωμένο, τα ένοχα μυστικά και η αγάπη για τη ζωή, από τη στιγμή που η κοινωνία μας έχει αλλάξει ρότα, με τα μέλη της να εγκαταλείπουν μεσοπέλαγα τα όνειρα και την ελπίδα;
Πιστεύω πώς ο άνθρωπος δεν χάνει ποτέ την ελπίδα του, η οποία συνεπάγεται με το ριζικό του. Ξέρω πώς η κατάσταση πού επικρατεί αυτή τη στιγμή στη χώρα μας είναι πεσιμιστή, πώς δεν έχουμε ιδέα πού θα καταλήξει η όλη κατάσταση, όμως εάν πάψουμε να μορφωνόμαστε, δεν θα μπορούμε να αντιμετωπίσουμε το άγνωστο πού μας πλησιάζει.
Αυτό ακριβώς προσπαθεί να σώσει ένας συγγραφέας, << το ριζικό ενός ανθρώπου>>. Προσπαθεί, δηλαδή, να σώσει τα όνειρά του, τις εικόνες, τα συναισθήματα, τους ήχους, τις ιδέες. Να ξεφύγει λίγο από τη λογική αλληλουχία και την φυσική πραγματικότητα και να προσφέρει έστω και ελάχιστες στιγμές χαλάρωσης.
Ο συγγραφέας προσπαθεί να δώσει χρώμα στην ελευθερία, στη δημιουργικότητα, στην αλήθεια, και να αποδείξει πώς όταν ο άνθρωπος κατέχει όλα αυτά τα σημεία μπορεί να πετύχει πολλά.
Στα «ΛΕΥΚΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ» η αγάπη είναι ο πυρήνας, με όλους να θέλουν να πιαστούν από αυτή και να σωθούν! Πόσο εύκολο πιστεύετε ότι είναι αυτό, από τη στιγμή που όλοι για να πετύχουν το σκοπό τους τη χρησιμοποιούν και την βιάζουν καθημερινά.
Η Λαλένια από παιδί πίστευε πώς κινδύνευε μέσα στο περιβάλλον πού υποχρεώθηκε να επιζήσει. Μάλιστα, σαν μεγάλωνε, κατηγορούσε τον εαυτό της για την ασθένειά της και για την αδυναμία της να δείξει εμπιστοσύνη στους άλλους ανθρώπους. Εγκλωβίστηκε στο φόβο και στην απομόνωση , κάτι πού την εμπόδισε να χαρεί τη ζωή. Αν την κοιτάξεις πιο προσεχτικά, παρατηρείς ένα μελαγχολικό πλάσμα πού αναζητά τη βράβευση ως επίσημο καλεσμένο της ζωής της.
Πόσοι άνθρωποι, αλήθεια, νιώθουν σαν την Λαλένια και τους άλλους ήρωες του συγκεκριμένου βιβλίου; Πόσοι νιώθουν αβοήθητοι; Πόσοι απελπίζονται; Πόσοι αισθάνονται τρυφεράδα, μια αισθηματική ανταμοιβή;
Για αυτό υπάρχει η αγάπη, για να ξεπεραστούν τα εμπόδια. Για αυτό κι ένας συγγραφέας δίνει καθημερινή μάχη. Θέλει να αλλάξει τους φόβους πού μας δώσανε απλόχερα από την ημέρα πού γεννηθήκαμε, πού μας ανέθρεψαν με τον ίδιο τον φόβο, να δείξει πώς δεν είναι δύσκολο να νιώσει ελεύθερος και να αποζητά να βάλει τέλος στον εγωκεντρισμό πού τις περισσότερες φορές μας διακατέχει.
Τα «σύμβολα», είναι σημάδια των καιρών ή είναι οι οδηγοί που πρέπει ν’ ακολουθήσουμε αν θέλουμε κάποια στιγμή να συναντήσουμε την ευτυχία;
Από τα παιδικά μας χρόνια έως τα γεράματά μας ερχόμαστε σε επαφή με τις λέξεις, και τις εικόνες που επιδρούν στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μας. Οι παππούδες- αλλά και οι γονείς- μας μεγαλώνουν με τα παραμύθια. Μέσα στους πρίγκιπες και στους βασιλιάδες έχουμε ως στόχο, σα μεγαλώσουμε να γίνουμε υπερασπιστές της ελευθερίας κι ενός καλύτερου κόσμου.
Κι όταν περνούν τα χρόνια; Ερχόμαστε σε επαφή με τα σύμβολα που συνοψίζουν τις γνώσεις. Γνώσεις – σύμβολα- σημάδια πού μας καθοδηγούν, στοχεύοντας στην αφύπνιση των ενστικτωδών, ενδιάθετων επιθυμιών μας.
Για τον Αυλόγυρο,
Παύλος Ανδριάς
