«Κουβέντα στην αυλή…»
… με το συγγραφέα Γεώργιο Ελ. Τζιτζικάκη
Ο Γεώργιος Ελ. Τζιτζικάκης γεννήθηκε το 1981. Ζεί στην Αθήνα και κατάγεται από τα Χανιά. Εργάζεται στον τομέα της Καλλιτεχνικής Βιβλιοδεσίας, έχει σπουδάσει Διοίκηση Αθλητικών Επιχειρήσεων και Δημόσιες Σχέσεις, είναι Διαιτητής Ποδοσφαίρου του Συνδέσμου Αθηναίων Διαιτητών από 1998 και από το 2008 είναι Reiki Therapist του Usui System of Natural Healing. Επί σειρά ετών έχει ασχοληθεί με την παραγωγή μουσικών εκπομπών στο ραδιόφωνο...
(Διαβάστε τη συνέχεια...)
Η ενασχόλησή του με τη συγγραφή ξεκινά από τα εφηβικά του χρόνια. Στα δεκαεπτά του κερδίζει βραβείο από την «Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών» για το διήγημα του ‘Ο Ζητιάνος’ και λίγους μήνες μετά, εκδίδει το πρώτο του βιβλίο, -συλλογή διηγημάτων-, με τίτλο «Σιωπή… η δυνατότερη κραυγή...» . Το δεύτερό του βιβλίο με διηγήματα, εκδίδεται το 2005, με τίτλο «Ένα γέλιο… που έκλαιγε…». Το τρίτο του βιβλίο, -μυθιστόρημα-, με τίτλο «Να μην ξεχάσω να ξυπνήσω», εκδόθηκε το 2010 και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ιωλκός. Το τέταρτό του βιβλίο έχει τίτλο "Γυναίκα η Κόλαση...Γυναίκα κι ο Παράδεισος" μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΠερίπλουςΈργα έχουν συμπεριληφθεί σε λογοτεχνικές συλλογές πλάι σε καταξιωμένους σύγχρονους πεζογράφους. Άρθρα του και λογοτεχνικές κριτικές έχουν δημοσιευθεί σε εφημερίδες και περιοδικά ανά την Ελλάδα. Έχει προλογίσει ποιητικές συλλογές και είναι συνεργάτης σε έντυπα και διαδικτυακούς τόπους που αφορούν στη λογοτεχνία.
Οι ηλεκτρονικές του σελίδες για επικοινωνία είναι :
www.twitter.com/tzitzikakis
www.myspace.com/tzitzikakisgiorgos
To group Tzitzikakis Books στο Facebook
ΓΥΝΑΙΚΑ! Τι πιο όμορφο, πιό ερωτικό, πιό ξεχωριστό πλάσμα. Σιγουρα για εσας θα σημαίνει πολλά περισσότερα, ωστε να φτάσετε σ’ αυτο το σημείο, να της γράψετε αυτό το βιβλίο. Μπορείτε μεσα σε λιγες γραμμές να μας οριοθετήσετε αυτή σας τη «σχέση»;
Για μένα η Γυναίκα πάντα έστεκε με κεφαλαίο γάμμα μέσα στα κείμενά μου. Σημαίνει Γη, Γέννα, Γενναιότητα, Γενναιοδωρία, Γλύκα, Γνώση κι άλλα πολλά που συνήθως δεν έχουν τερματισμό μα πάντα έχουν εκκίνηση τη Γυναίκα. Γράφοντας λοιπόν για εκείνη, μαθαίνω συγχρόνως και συνεχώς, πολλά από την κρυμμένη μαγεία της και διδάσκομαι κι εγώ περπατώντας πλάι της. Προσοχή όμως! Δεν θέλω να παρεξηγηθώ για απόλυτος γνώστης της Γυναίκας! Την αγαπώ βαθύτατα, τη σέβομαι και πάντα θα μαθαίνω και κάτι καινούργιο από εκείνη για εκείνη. Νομίζω πως είναι το κάρμα μου να είμαι πάντα, περισσότερο ένας παρατηρητής τους που λατρεύει να τις σκέφτεται πάντα φωτεινές, παρά ένας πρωταγωνιστής που τις απολαμβάνει!
Ο άντρας τι θέση έχει τελικά μέσα στο μοκρό ή μεγάλο πανυγήρι που στήνει κάθε γυναίκα και τι πιστεύετε οτι παίρνει απο την καθημερινή τριβή που έχει μαζί της; Είναι η μούσα του, ή μηπως είναι η μοίρα του προσωποποιημένη;
Ο καθένας παραλαμβάνει όσα του αναλογούν διαμέσου των πράξεών του. Οπότε, ένας άνδρας απόλυτος και εγωιστής, μάλλον θα απομείνει στο τέλος με την τηλεόρασή του για θηλυκό, παρά με μια αληθινή Γυναίκα (γέλια). Ξέρεις γελώ, γιατί πολλοί άνδρες θα διαβάσουν το παραπάνω και θα πουν πως λέω μαλακίες, αλλά ποιος όμως από αυτούς δεν έχει διδαχθεί από μια Γυναίκα, μαθήματα που περιλαμβάνουν την ίδια την ουσία της ζωής; Για μένα το αρσενικό είναι μερικά σκαλοπάτια πιο πίσω από το θηλυκό και αυτό συμβαίνει γιατί η Γυναίκα έχει περισσότερο σεβασμό στο ένστικτό της και βαθύτερη γνώση της εμποτισμένης με συναίσθημα ζωής. Οπότε, αν ο άνδρας, αφήσει μια Γυναίκα να πρωταγωνιστεί στο περιθώριο των σκέψεων και των πράξεων του, μάλλον κερδισμένος θα βγει!
Στο βιβλίο "Γυναίκα η Κόλαση...Γυναίκα κι ο Παράδεισος" μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Περίπλους, αλλά και στο προηγούμενο «Να μην ξεχάσω να ξυπνήσω», αυτό που βαβιλεύει είναι οι ανθρώποινες σχέσεις, οι έρωτες και το παιχνίδι των λέξεων στον ωκεανο της ηδονής! Για ένα συγγραφέα, τι είναι αυτο που τον κρατάει φυλακισμένο μέσα στο μπαούλο των επιθυμιών και της απόλαυσης, πίσω απο τη μάσκα των ηρώων του;
Από τότε που ξεκίνησα να μουντζουρώνω σελίδες με πεζά ποιήματα ή σκόρπιες σκέψεις, γύρευα ένα και μόνο : Να μιλήσω για όσα νιώθω και είναι κοινά με άλλων και κάποτε να πιαστούμε χέρι χέρι! Όποιος άλλωστε έχει βρεθεί σε κάποια από τις συγκεντρώσεις που στήνω, βλέπει την αλήθεια μέσα από μια γιορτή και τραγούδια και αυτό είναι που θέλω! Να μην μιλήσουν μόνο οι ήρωες αλλά να προλάβω κι εγώ να τα πω, να τα ζήσω, να τα κάνω κομμάτι κοινό και να τα δέσω με νέους και παλιούς φίλους. Πόσοι από εμάς μετανιώνουν που δεν πρόφτασαν να πούνε σ' αγαπώ σε κάποιον που χάθηκε; Εγώ δεν θέλω να ανήκω σε αυτή την κατηγορία. Οπότε φίλε Παύλο, δεν είναι κάτι που με βαστά φυλακισμένο και τα περνάω σε ήρωες μου, μάλλον το αντίστροφο συμβαίνει! Αποκτούν οντότητα οι ήρωες και μετά με σπρώχνουν να τα ζήσω! Οπότε σίγουρα κάτι δεν πάει καλά με μένα και το μυαλό μου (γέλιο) αλλά ελπίζω να το εξορκίσω με πολλά βιβλία ακόμη και ιστορίες.
Η σχέση σας με τον κόσμο του βιβλίου, του δικού σας συγγραφικού κόσμου, είναι σαν αυτή που έχετε με τη σοκολάτα; Το αγαπημένο σας διαχρονικό γλύκισμα, όπως έχετε δηλώσει...
Και ναι και όχι! Ο κόσμος γύρω και έξω του βιβλίου, είναι ένα απίστευτο πεδίο μάχης και μάλιστα είναι και αρκετά ύπουλο και δόλιο, καθώς όλα τα όπλα του σε λαβώνουν με τάχα μου πολιτισμό και συνήθως σερβίρουν το χτύπημα με εκείνο το λαμπερό αλλά βαμπιρικό χαμόγελο! Όσο περισσότερο βουτώ επαγγελματικά στον χώρο του βιβλίου, τόσο περισσότερο συνειδητοποιώ πως πρέπει να μάθεις να διαχειρίζεσαι μια χαρά στο τετράγωνο και πολλές λύπες στον κύβο. Ο κόσμος όμως μέσα στις σελίδες μου ναι! Είναι αρκετά σοκολατένιος αλλά δεν πετά και στα σύννεφα! Έχει ίσως λίγο παραπάνω συναίσθημα από την πεζή καθημερινότητα, αλλά βαστά τόσο πίκρα και πόνο, όσο γλυκά και χαμόγελο. Ευτυχώς υπάρχουν ακόμη αρκετοί ρομαντικοί που διαβάζουν όσα γράφω, με την ίδια μανία που δαγκώνουν ένα κομμάτι σοκολάτα! Κι αυτοί για μένα, είναι εκείνοι που ξέρουν να ζουν!
Αυτο το βιβλίο που κρατάμε σήμερα στα χερια μας είναι το τέταρτο συγγραφικό παιδί σας. Δεν θα ρωτήσω πιο σας εκφράζει περισότερο, καθώς ξέρω οτι κάθε ένα μέσα του, κρύβει και ένα κομμάτι του Γιώργου. Αυτο που θέλω όμως να μάθω είναι, ποιο απο τα τέσσερα, σας έκανε να δακρύσετε, να σταματησετε, να διακόψετε το συγγραφικό σας ταξίδι, να βάλετε να πιείτε ένα ποτό και να θυβιστείτε στο μεγάλο εκείνο σύννεφο των αναμνήσεων!
Έχεις δίκιο Παύλο! Και τα τέσσερα βιβλία μου έχουν ισομερώς την αγάπη μου και έχω δακρύσει γράφοντας αρκετά κείμενα. Την ίδια στιγμή ελπίζω κι εύχομαι να αγγίξουν, να μεταδώσουν αυτό το συναίσθημα στον αναγνώστη. Αυτό είναι το στοίχημα για μένα! Να διακρίνουν οι άλλοι στην ιστορία μου ένα κομμάτι της δικής τους ιστορίας. Μιας όμως και με ρωτάς για δάκρυα, δράττομαι της ευκαιρίας και μπορώ μετά βεβαιότητας να σου πω, πως τα 'βαριά' δάκρυα, έπεσαν στα πρώτα δύο βιβλία που ήταν ερασιτεχνικές εκδόσεις και έπεσαν για άλλους λόγους. Εκείνα τα πρώτα βιβλία, τα μοίραζα χέρι-χέρι από φίλο σε φίλο και έκανα φίλο τον κάθε άγνωστο περαστικό! Έφηβος, άστεγος, μόνος, με τσέπες γεμάτες όνειρα και άδειες από φράγκα αλλά με ένα πεισματάρικο χαμόγελο. Με ένα χαρτόκουτο στην πλατεία Εξαρχείων, στο Πεδίο του Άρεως, στο Μοναστηράκι. Εκείνα τα βιβλία φίλε Παύλο μούσκευαν πολύ, αλλά κυρίως λόγω της δικής μου ιστορίας και ναι, τότε βυθιζόμουν πολύ σε αναμνήσεις που καμιά φορά ακόμη και σήμερα με ταλανίζουν! Αν και ζόρικοι καιροί εκείνοι, μου λείπουν και σκέφτομαι ειλικρινά, κάποτε να επιστρέψω στην πλατεία και το χαρτόκουτό μου...
Για τον ΑΥΛΟΓΥΡΟ
Παύλος Ανδριάς
