της Νίκης Ρωμανού
Κάποτε υπήρχε εκείνος ο άνθρωπος που ήξερε τα κουτσομπολιά των κυριών της αυλής, κρατούσε βερεσέ, γινόταν κράχτης για τα τηλεφωνήματα των γειτόνων τότε που ο ΟΤΕ δεν είχε μπει ακόμα στα σπίτια μας. Αν ακόμα δεν κατάλαβες, θα στο πω τραγουδιστά όπως ο Στράτος Διονυσίου «Ένα λεπτό περιπτερά…». Οι εποχές μπορεί να άλλαξαν όμως το ελληνικό φαινόμενο του περιπτέρου παραμένει ζωντανό στις γειτονιές της Αθήνας και όχι μόνο γιορτάζοντας τα 100 και 1 χρόνια του.
Η φαεινή ιδέα για το νοσταλγικό flashback ανήκει στην εταιρία δικτύου μικρών σημείων λιανικής kiosky’s υπό την αιγίδα της Ένωσης Επαγγελματιών Καπνοπωλών Περιπτέρων Τέως Διοίκησης Πρωτευούσης.
Αφορμή; Ο ένας αιώνας συν ένα χρόνο ζωής που γιορτάζουν φέτος τα περίπτερα της Αθήνας και η ιστορία τους αποτυπώνεται μοναδικά στο επετειακό λεύκωμα με τίτλο «Ένας Αιώνας και Ένας Χρόνος Περίπτερο 1911- 2012». Οι τέσσερις ενότητες στις οποίες χωρίζεται καταδεικνύουν τους σημαντικότερους σταθμούς στην εξέλιξή του περίπτερου στην ελληνική κοινωνία μέσα από ιστορικές μαρτυρίες και ένα πλούσιο ρετρό φωτογραφικό υλικό. Η αλήθεια είναι ότι μια τέτοια πρωτοβουλία ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να θυμηθούμε τι εστί περίπτερο μιας και είναι τόσο πολύ συνδεδεμένο με την καθημερινότητά μας σε σημείο που πολλές φορές ξεχνάμε τη σπουδαιότητα του. Το μόνο σίγουρο είναι ότι εμείς οι Έλληνες κατέχουμε το copyright για την πατέντα που καθιερώθηκε ως ανάγκη στις συνήθειές μας ανεξαρτήτως ηλικίας, τσέπης και τρόπου ζωής. Στο μακρινό, λοιπόν, 1911 εμφανίστηκαν για πρώτη φορά μικρά καπνοπωλεία ως χορήγηση άδειας σε τραυματίες πολέμου τα οποία με τα χρόνια άρχισαν να αυξάνουν την ποικιλία του εμπορεύματός τους. Περιοδικά, στυλό, τσίχλες, σοκολάτες, γκαζόζες και άλλα μικρά καθημερινά καλούδια βρήκαν μόνιμο καταφύγιο τη ζήτησή τους στα περίπτερα, αυτά τα μικροσκοπικά ξύλινα φορτωμένα κιόσκια που φύτρωσαν στις γωνίες δεκάδων τετραγωνικών της πόλης. Να σημειωθεί ότι κάπως έτσι ξεκίνησε και η ιστορία του πάλαι ποτέ πολυκαταστήματος της καρδιάς μας, το Μινιόν.
Και μπορεί τα χρόνια να πέρασαν και τα περίπτερα να εξελίχθηκαν σε υπερσύγχρονα κιόσκια που μόνο καφέ δε σου φτιάχνουν ωστόσο η φυσιογνωμία το περιπτερά δεν αλλάζει (σχεδόν) ποτέ.
Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο κύριος Γιάννης Πλακόπουλος, περιπτερούχος ο ίδιος και Υπεύθυνος Υποστήριξης μελών του δικτύου kiosky’s στον επίλογο του επετειακού λευκώματος: «…Ο δικός μας άνθρωπος που είναι κοντά στο σπίτι μας ή στις καθημερινές μας διαδρομές, που μας περιμένει ανοικτός μέχρι αργά τις Κυριακές, ο άνθρωπος που είτε ξέρει είτε όχι τα’ όνομά μας, τα τσιγάρα που καπνίζουμε, την εφημερίδα που διαβάζουμε ή τη μάρκα σοκολάτας που προτιμάμε είναι συχνά η πρώτη μας καλημέρα ή και η τελευταία φιλική μας καληνύχτα».
Πηγή : cosmo
