Οι φιλοσοφίες του Μπάμπης
Η παρέλαση που έγινε στην Αθήνα έγινε σε πολύ στενό οικογενειακό …κύκλο- σαν από κηδεία ή μνημόσυνο, παρέστησαν οι στενοί συγγενείς κι οι φίλοι! Άλλοι , πάλι, λένε, ότι έγινε απλά «κεκλεισμένων των …δρόμων», όπως στις δίκες ή σε μερικούς ποδοσφαιρικούς αγώνες για το δημόσιο συμφέρον, τη Δημοκρατία και τους πολιτικούς – χωρίς κόσμο δηλαδή!
Τι χρειάζεται , σου λέει, ο κόσμος ; Έπειτα τι είναι ο κόσμος ; Έρχονται διάφοροι εκεί, στήνονται όρθιοι από ώρα, μες τον ήλιο , τη βροχή ή το κρύο και περιμένουν, σαν σε στάση λεωφορείων, για να χειροκροτήσουν αυτούς που θα παρελάσουν και εδώ που τα λέμε, να ήτανε τίποτε γνωστοί τους ;
Κρατάνε και σημαίες, φωνάζουνε κιόλας , άσε τι γίνεται! Τώρα, όλο αυτό το πράμα πώς να το πεις ; Λόξα; Κάτι από τρέλα ; Νευροσωματικό κατάλοιπο ; Αφασίας παρενέργεια ; Περίπτωση που χρήζει κλινικής έρευνας ; - ότι και να πεις μέσα είσαι !
Κι η αλήθεια είναι πως η πατριδολατρία ή απότιση φόρου τιμής στους «παλιούς» δεν μπορεί να γίνεται από τέτοιους ανθρώπους… είναι επικίνδυνοι! Έπειτα οι άνθρωποι που σκέφτονται για… μας, είδανε το πράμα κι από άλλη σκοπιά « γιατί ρε παιδιά να σας έχουμε… απέναντι ; Κι εμείς που ανήκουμε σε σας, κομμάτι σας ήμαστε , νάμαστε ντυμένοι με τα κουστούμια μας κι οι κυρίες με τα συνολάκια τους, αρακτοί και λάιτ αλλά και καθισμένοι κι εσείς …όρθιοι και ταλαιπωρημένοι ; Είναι δημοκρατικό ; Δεν είναι»!
Τώρα, προέκυψε κι άλλο πρόβλημα – πρόβλημα χώρου, «δεν χωράμε, λέει, διότι έχουμε τους επίσημους, την εξέδρα για τους επίσημους , τα ΜΑΤ, οι αστυνομικοί με αστυνομικά, οι αστυνομικοί με πολιτικά, οι συγγενείς τους ,οι δημοσιογράφοι, τα κανάλια, τα λεωφορεία, τα κάγκελα, οι κλούβες, ε δεν πρέπει να υπάρχει και λίγο κενό για να παίρνουν αέρα οι επίσημοι ; Πρέπει , άρα ; Άρα δεν… «χωράμε!» Τι θα πει που να πάτε ; Να πάτε να …ψηφίσετε !»
(από το συγγραφέα του βιβλίου «η ζωή αστειεύεται», εκδ. Περίπλους, ΝΙΚΟ Κ. ΜΟΥΛΙΝΟ)
