Έτσι ονομάζονταν οι μοναχές που άνηκαν στα θρησκευτικά τάγματα του 16ου αιώνα, σκοπός των οποίων ήταν η περίθαλψη ασθενών και αναξιοπαθούντων. Η δράση τους αυτή προέκυψε, όταν το 1540 ο Ιωάννης του Θεού ίδρυσε στη Γρενάδα το θρησκευτικό τάγμα των αδελφών του ελέους, για περίθαλψη ασθενών. Παρόμοιες αδελφότητες ιδρύθηκαν και στη Γαλλία, αφού το 1552 αναγνωρίστηκε η κοινωνική προσφορά τους τόσο από τον Πάπα Πίο Ε’ όσο και από τον Ερρίκο Δ’.
Το 1617 ιδρύθηκε στη Βρέμη η πρώτη «Αδελφότητα υπηρετριών των πτωχών» από τον άγιο Βικέντιο του Παύλου, γι’ αυτό και αργότερα οι «Αδερφές του Ελέους» ονομάστηκαν «Αδελφαί του Αγίου Βικεντίου του Παύλου». Στη Γαλλία διατήρησαν πολλά άσυλα, μεταξύ των οποίων ονομαστό ήταν αυτό της Λυών για παράφρονες καθώς κι εκείνο που λειτουργούσε ως θεραπευτήριο- άσυλο αναπήρων παιδιών στο Παρίσι.
Από τη δράση αυτή των μελών των θρησκευτικών τάγμα «Αδελφές του ελέους» ονομάστηκαν οι νοσοκόμες (γι’ αυτό και η νοσοκόμα καλείται και «αδερφή»), ιδιαιτέρως αυτές του Ερυθρού Σταυρού. Γενικότερα έτσι χαρακτηρίζεται, κατ’ ευφημισμό, εκείνος που παρέχει αυθόρμητα τη βοήθειά του, χωρίς να προσδοκά υλικό κέρδος.
Η μουσίτσα
