Μια φορά ένα διψασμένο ελάφι, έφτασε κοντά σε μια πηγή με δροσερό νερό. Αφού ήπιε, κοιτάχτηκε στο νερό και βλέποντας τα όμοια με κλαδιά κερατά του καμάρωνε. Πονούσαν όμως γιατί τα πόδια του ήταν κοκκαλιάρικα. Κι ενώ σκεφτόταν αυτά, παρουσιάζεται ένα λιοντάρι και το παίρνει κατά πόδι. Δεν άργησε να το ξεπεράσει, γιατί στα πόδια των ελαφιών υπάρχει δύναμη, ενώ η δύναμη των λιονταριών είναι στην καρδιά.
Όσο ο κάμπος δεν είχε εμπόδια, ξεμάκρυνε πολύ και γλύτωνε. Σαν έπεσε όμως μέσα σε δάσος τα κερατά του μπλέχτηκαν στα κλαδιά, δεν μπορούσε να τρέξει και το λιοντάρι δεν άργησε να το πιάσει. Την ώρα που είδε πως έχανε τη ζωή του, είπε από μέσα του: «Αλίμονο μου, τα πόδια μου που νόμιζα πως θα με πρόδιδαν, μου έδωσαν σωτηρία. Ενώ τα κέρατά μου στα οποία είχα εμπιστοσύνη μου έδωσαν το θάνατό μου».
Ο μύθος αυτός θέλει να μας πει πως τους φίλους που θεωρούμε ύποπτους είναι πραγματικοί σωτήρες μας, ενώ εκείνοι στους οποίους δείχνουμε εμπιστοσύνη γίνονται για μας προδότες.
«Αισώπου Μύθοι»
