Την βυζαντινή εποχή, οι πλούσιοι δεν καταδέχονταν να πηγαίνουν με τα πόδια στην αγορά και στο ευρύτερο «εμπορικό κέντρο» της περιοχής για να ψωνίσουν. Καβαλούσαν τα αγέρωχα άτια τους και σαν επεσήμαιναν την πηγή του αγαθού που ήθελαν να αποκτήσουν, σταματούσαν μπροστά στον πάγκο ή στο κατάστημα, αλλά δεν κατέβαιναν από το άλογο να διαλέξουν.
Υποδείκνυαν με το χέρι στον πωλητή το τι επιθυμούσαν, καθισμένοι στη σέλα. Με τον τρόπο αυτό όμως δεν ήταν δυνατόν να κάνουν σωστές και ωραίες επιλογές. Οι πονηροί έμποροι τους έδιναν ό,τι πιο σκάρτο είχαν.
Για όποιον λοιπόν δε έκανε καλή αγορά έλεγαν ότι «ψώνισε καβάλα», φράση που χρησιμοποιείτε και στις μέρες μας για ανάλογες περιπτώσεις.
Η μουσίτσα
