Ο Άγιος Νεκτάριος ίσως είναι ένας από τους μεγαλύτερους νεότερους αγίους της Εκκλησίας μας. Οι πιστοί τον μνημονεύουν και τον επικαλούνται θεωρώντας τον, προστάτη της γονιμότητας και γενικότερα θεραπευτή τους.
Γεννήθηκε στην Σηλυβρία της Ανατολικής Θράκης, από φτωχή οικογένεια, στις 1 Οκτωβρίου του 1846. Λεγόταν Αναστάσιος και οι γονείς του ήταν ο Δημοσθένης και η Μαρία Κεφάλα.
Όταν τέλειωσε το δημοτικό και το Σχολαρχείο, στα δεκατέσσερα του, για λόγους οικονομικούς έφυγε για την Κωνσταντινούπολη. Εκεί δούλεψε σ’ ένα καπνοπωλείο ενός θείου του κι αργότερα ως παιδονόμος στο Αγιοταφικό Μετόχι της Πόλης.
Στα είκοσι του, το 1868, πηγαίνει στη Χίο και υπηρετεί ως γραμματοδιδάσκαλος έως το 1873. Εκείνη τη χρονιά προσέρχεται στην Νέα Μονή και μετά από τρία χρόνια λαμβάνει το αγγελικό σχήμα με το όνομα Λάζαρος.
Στις 15 Ιανουαρίου το 1877 χειροτονείται διάκονος από τον μητροπολίτη Χίου, Γρηγόριο και μετονομάζεται σε Νεκτάριο.
Το 1881 έρχεται στην Αθήνα, μετά το σεισμό της Χίου και παίρνει το απολυτήριο γυμνασίου. Τον ίδιο χρόνο ταξιδεύει στην Αλεξάνδρεια, όπου συναντά τον πατριάρχη Σωφρόνιο. Σπουδάζει στο πανεπιστήμιο, ύστερα από προτροπή του πατριάρχη και αποφοιτεί τον Οκτώβρη του 1885.
Στις 23 Μαρτίου του 1886 χειροτονείται πρεσβύτερος και στις 6 Αυγούστου του ίδιου χρόνου Μέγας Αρχιμανδρίτης, Πνευματικός και τοποθετείται στην Πατριαρχική Αντιπροσωπεία Καΐρου.
Το Γενάρη του 1889, η Εκκλησία της Αλεξανδρείας τον αμείβει με το ύπατο αξίωμα και χειροτονείται μητροπολίτης Πενταπόλεως.
Η αγιότητα, η αρετή, το ήθος και οι ικανότητες του προκάλεσαν φθόνο και ζήλια σε κάποιους κληρικούς, που με τεχνάσματα και ψεύτικες συκοφαντίες τον διέβαλαν στον πατριάρχη Σωφρόνιο, καταφέρνοντας έτσι την απομάκρυνση και την εκδίωξή του από την επισκοπή.
Επιστρέφει στην Αθήνα, στην Νεάπολη, σημερινά Εξάρχεια, χωρίς χρήματα και αναζητά εργασία. Μετά από ταλαιπωρία γίνεται ιεροκήρυκας στην Εύβοια.
Τον Μάρτιο του 1894 αναλαμβάνει τη διεύθυνση της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής και το 1904 ιδρύει στην Αίγινα το γυναικείο μοναστήρι της Αγίας Τριάδος, αρχικά με τέσσερις μοναχές.
Το Φεβρουάριο του 1908 παραιτείται από τη διεύθυνση της σχολής και πηγαίνει στο μοναστήρι στην Αίγινα, όπου και αφοσιώνεται στην καθοδήγηση των μοναχών, στην ανοικοδόμηση της μονής, στη συγγραφή και στην πνευματική και οικονομική στήριξη των αδυνάτων κατοίκων του νησιού.
Την Κυριακή 8 Νοεμβρίου ξημερώνοντας 9 του 1920 παρέδωσε πλήρης ουρανίου γαλήνης, σε ηλικία 74 ετών, στο νοσοκομείο Αρεταίειο στην Αθήνα.
Την ίδια μέρα μεταφέρθηκε στο μοναστήρι στην Αίγινα, όπου και ενταφιάσθηκε. Ο τάφος του ανοίχτηκε επανειλημμένα και για είκοσι και πλέον έτη το σώμα του ήταν ανέπαφο.
Στις 2 Σεπτεμβρίου του 1953 έγινε η ανακομιδή των λειψάνων του και το 1961 έγινε η επίσημος αναγνώρισης του Αγίου από το Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Καλλιόπη Γραμμένου
Παιδαγωγός-Δημοσιογράφος
