Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς, το κράτος τις μισεί και τις σκοτώνει μονομιάς!
Αφού λοιπόν μαζί δεν τα φάγαμε, μαζί δεν τα ήπιαμε, ούτε μαζί τα χωνέψαμε, γιατί να καθόμαστε στο ίδιο τραπέζι και να κάνουμε διάλογο μαζί τους, σκέφτηκαν οι φωστήρες της εξουσίας και με τα νέα ήθη και έθιμα, από δω και πέρα μόνο αυτοί έχουν το δικαίωμα να δίνουν παραγγελίες και να γεύονται…
Εμείς σπιτάκι, μπαλκονάκι, καφεδάκι το απογευματάκι και ουζάκι ή μπυρίτσα το βραδάκι και μούγκα!
«Τριάντα χρόνια έτρωγες με χρυσά κουτάλια, χωρίς να δώσεις μια» σου λένε και εκεί είναι που αρχίζεις να ψάχνεσαι, για το πόσο ευσταθεί αυτή τους η τοποθέτηση…
Βγάζεις χαρτί και μολύβι και αρχίζεις να υπολογίζεις. Ήταν το΄81 που με την «ΑΛΛΑΓΗ» μας άλλαξε η ζωή. Που γέμισαν αγράμματοι και μη, λεφτά με το που απαρνιόσουνα τη Δεξιά. Που σου ερχόταν η επιδότηση στα μουγκά και σήκωνες βίλα ή αγόραζες BΜV και MERCRDES σε μια βραδιά!
Που σταμάτησες να δουλεύεις συστηματικά και το γύρισες στα κομματικά. Που άφησες μουσάκι καλλιτεχνικό, το θηλυκό μπήκε στο δημόσιο και του άλλαξε τον αδόξαστο και γέμισαν οι τσέπες σου λεφτά, που μοίραζες στα γκαρσόνια για να κάνεις ντόρο και σαματά!
Από κει και πέρα, όλα πήραν το δρόμο τους και από το πουθενά άρχισες ταξίδια στα νησιά, πεζοπορία στα βουνά, τσαλαβούτημα στην πισίνα της χλιδής, αδιαφορώντας αν ξέρεις κολύμπι ή αν φοράς ακόμα το βρακί!
Στα μπουζούκια άνοιγες μπουκάλι για να πιούν οι άλλοι, Χριστούγεννα και Πάσχα πηγαίνεις στα χωριά και κέρναγες τα συντρόφια που σε πατρονάρανε κανονικά.
Τα χρόνια όμως πέρασαν, το ίδιο και οι ηγέτες, κανείς όμως δεν άκουγε το «έξω οι κλέφτες». Το μόνο που τους ένοιαζε ήταν η εξουσία και άντε και σηκώνανε κανά αυθαίρετο στην επαρχία.
Και έρχονται τώρα άνετοι και σου ζητάνε πίσω, ότι αυτοί σου έδωσαν με το ύφος του κακού του λύκου.
«Γκαρσόν», φωνάζεις για παραγγελία αλλά και αυτός κλαίει τη μοίρα του στην άλλη τη γωνία. Εκεί που κάποτε μαζί τα πίνανε ή τα έσπαγαν στη υγεία του «μαλάκα» που σας πλήρωνε χωρίς να δουλεύεται, χωρίς να παράγεται ούτε ένα ματσάκι ρίγανη.
Και τώρα, ούτε γκαρσόν, ούτε παραγγελία. Όλα στον ύπνο το μεσημεριανό για να μη μας έρθει το βράδυ κανά εγκεφαλικό.
Ξέρω πονάει και είναι δύσκολο να δεχτούμε ότι θα γυρίσουμε πολλά χρόνια πίσω, αλλά ίσως είναι η μοναδική ευκαιρία να βγάλουμε από τη ζωή μας τους ψεύτες και ενωμένοι ν’ αγωνιστούμε για τις αξίες μας, τα ιδανικά μας, τα παιδιά μας, στέλνοντας στον αγύριστο όσους κέρδισαν εις βάρος μας. Και τους ξέρουμε…
Παύλος Ανδριάς
(από την εφημερίδα ΠΡΩΤΗ της Ηλείας και από την ενότητα «ΣΤΟ ΔΟΞΑ ΠΑΤΡΙ»)
